Ο παλιός είναι αλλιώς…

Σύμφωνα με τα λεγόμενα πολλών φίλων του μπάσκετ το ΝΒΑ είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου. Και όπως ένας «ζωντανός οργανισμός» έτσι και αυτό έχει τις ιδιαιτερότητες και τα δικά του φαινόμενα. Σήμερα λοιπόν θα αναλύσουμε το πλέον παράδοξο από αυτά τα «περίεργα φαινόμενα» που δεν είναι άλλο από τους Σαν Αντόνιο Σπέρς.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος


Ποικίλες απόψεις έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για αυτή την ομάδα-φαινόμενο. Έχει αποκαλεστεί βαρετή, αντιτουριστική, με αναχρονιστικό στυλ μπάσκετ και υψηλό μέσο όρο ηλικίας. Ότι με τον Γκρέγκ Πόποβιτς στο τιμόνι τους από το 1996(!) δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα το εξαιρετικό πλέον και ότι τα μεγάλα αστέρια της ομάδας βρίσκονται στη δύση της καριέρας τους. Ότι η περσινή παρ ολίγον κατάκτηση του πρωταθλήματος στους τελικούς με τους… διαστημικούς Μαϊάμι Χίτ ήταν κάτι που βασίστηκε στην τύχη. Τίποτα λάθος μέχρι εδώ; ΟΛΑ!

Ο λαός λέει ότι οι άσπρες τρίχες στο κεφάλι καταδεικνύουν σοφία από το πέρασμα των χρόνων σε έναν άνθρωπο. Όμως πολλοί δε διστάζουν να αποκαλούν περιπαιχτικά τα «σπιρούνια» του Σαν Αντόνιο με τον άκρως υποτιμητικό όρο «γριές». Τα «γερόντια» αυτά λοιπόν παρά το λογικό κορεσμό που θα έπρεπε να είχαν με τις τόσες κατακτήσεις πρωταθλημάτων την τελευταία δεκαπενταετία ( 4 τον αριθμό) αλλά και τις άλλες τόσες συμμετοχές σε τελικούς Δύσης και ΝΒΑ δείχνουν πεισμωμένοι και αποφασισμένοι να διεκδικήσουν εκ νέου αυτό που τόσο άδικα έχασαν ΄σερυσι μέσα από τα ίδια τους τα χέρια. Δείχνουν ικανοί φτάσουν «at the end of the road». Και που οδηγεί αυτός ο δρόμος; Στο δαχτυλίδι του πρωταθλητή.

Γενικώς, η σταθερότητα και η συνέπεια, πράγμα εξαιρετικά σημαντικό όταν πρόκειται για πρωταθλητισμό, ήταν ένα στοιχείο που ξεχώριζε ανέκαθεν τους Σπέρς από την κατάκτηση του πρώτου πρωταθλήματος της ιστορίας τους το 1999 και έπειτα. Οι τεξανοί είναι σημείο αναφοράς και αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης ιστορίας του ΝΒΑ. Με τους Tony Parker, Manu Ginobili και Tim Duncan σε ρόλο… «Τριών Σωματοφυλάκων» και με την υποδειγματική καθοδήγηση του μεγάλου Γκρέγκ Πόποβιτς, ενός πραγματικού «στρατιώτη των πάγκων», το Σαν Αντόνιο και μαθηματικά πριν λίγες μέρες σφράγισε την πρώτη θέση στη δυτική περιφέρεια παίρνοντας μαζί και το απόλυτο πλεονέκτημα έδρας μέχρι τους τελικούς της Λίγκας. Και όλα αυτά σε μια χρονιά που ξεκίνησε με τους χειρότερους οιωνούς.

Όταν στους τελικούς πέρυσι ο Ρέι Άλλεν ισοφάριζε τον έκτο αγώνα της σειράς με τρίποντο σχεδόν στην εκπνοή του ματς και έστελνε το παιχνίδι στην παράταση, δίνοντας ουσιαστικά τον τίτλο στο Μαϊάμι, θεωρήθηκε ότι η περασμένη χρονιά ήταν το κύκνειο άσμα των αστέρων των Σπέρς που κατά πάσα πιθανότητα όδευαν… προς τη σύνταξη. Έλα που όμως αυτός ήταν ο λόγος της φετινής τους συσπείρωσης . Γιατί ακόμη και στη δύση της καριέρας του ένας αθλητής δεν παύει να έχει εγωισμό και φιλοδοξίες κι επειδή ο Πόποβιτς είναι «αλεπού» όσον αφορά την ψυχική και σωματική προετοιμασία των παικτών πριν από ένα μεγάλο παιχνίδι ή μια νέα σεζόν κατάφερε να δώσει κίνητρο σε μια ομάδα που έδειχνε να χάνει το δρόμο της και που χρειαζόταν μια ριζική ανανέωση.

Μπορεί στην αρχή τα αποτελέσματα να μην ήταν τα αναμενόμενα. Ακόμη κι εγώ έπιασα κάποια στιγμή τον εαυτό μου να αναρωτιέται : ‘‘Που να πάει έτσι το Σαν Αντόνιο φέτος; Ούτε μια ανανέωση δεν έχει γίνει στην ομάδα. Άντε να φτάσει μέχρι τους τελικούς της Δύσης στην καλύτερη των περιπτώσεων’’. Προσωπικά θεωρούσα πρώτα φαβορί για τον τίτλο Ιντιάνα Πέισερς, Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, Μαϊάμι Χιτ και τέταρτη επιλογή μου ήταν στο πίσω μέρος του μυαλού μου το Σαν Αντόνιο. Διαψεύστηκα πανηγυρικά! Οι Σπέρς δείχνουν σαν το παλιό καλό κρασί, όσο περνάει ο καιρός ωριμάζουν, δένονται και έχουν να επιδείξουν ένα σύνολο που παίζει ολοκληρωτικό μπάσκετ. Και μάλιστα την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν την έναρξη της post-season.

Από απλή ανθρώπινη περιέργεια ξαγρύπνησα την Κυριακή το βράδυ για να παρακολουθήσω την αναμέτρησή τους απέναντι στους Μέμφις Γκρίζλις στο AT&T Center. Ένα δυνατό τεστ για το Σαν Αντόνιο. Οφείλω να ομολογήσω ότι συγκλονίστηκα με τον τρόπο παιχνιδιού τους. Νίκησαν με το εμφατικό 112-92 μια ομάδα που πασχίζει να μπει στα play-offs και που θεωρείται από τις καλύτερες αμυντικά ομάδες του πρωταθλήματος, με αρκετά χαμηλό μέσο όρο ηλικίας. Τουλάχιστον πολύ χαμηλότερο από τους Σπέρς. Και «τα γερόντια» του νίκησαν με 20 πόντους διαφορά και χωρίς το αστέρι της ομάδας, Tony Parker, που αποχώρησε τραυματίας λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου. Αν δε συγκλονιστείς με τέτοια εμφάνιση τότε με τι άλλο άραγε; Από ένα παιχνίδι, θα μου πείτε, έβγαλες αυτά τα συμπεράσματα; Όχι είναι η απάντηση, αλλά ήταν το πιο χαρακτηριστικό παιχνίδι ώστε να μπορέσει να καταλάβει κανείς με ποιον τρόπο και με ποια φιλοσοφία προσεγγίζουν οι τεξανοί όλα τα παιχνίδια τους.

Συνοψίζοντας, πιστεύω ότι ήρθε επιτέλους η στιγμή το Σαν Αντόνιο να… σπάσει την κατάρα των ζυγών χρόνων ( έχει κατακτήσει όλα τα πρωταθλήματά του σε μονές ημερομηνίες 1999, 2003, 2005, 2007). Ειλικρινά δεν μπορώ να προσδιορίσω μέχρι που μπορεί να φτάσουν. Σίγουρα, αν μπορεί κανείς να ξεστομίσει για το ΝΒΑ αυτή τη λέξη, μέχρι τους τελικούς της Δύσης. Αρκεί να παραμείνουν υγιείς, χωρίς τραυματισμούς. Οι φετινοί Σπέρς δείχνουν ικανοί για όλα. Ακόμη και να φτάσουν «στο τέρμα του δρόμου». Γιατί οι παλιοί είναι αλλιώς...