Το Μιλάνο που συνάντησα!

Η πόλη με τα δύο πρόσωπα· αυτός θα ήταν ο πιο χαρακτηριστικός τίτλος που θα μπορούσε να προσδώσει κανείς στο Μιλάνο για οποιονδήποτε τομέα. Μία πόλη που ταυτόχρονα ζει σε δύο ρυθμούς.

Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Απεσταλμένος των Αλλαξομπαλιών στο Μιλάνο

Μάλιστα δύο ρυθμούς, αφού από τη μία βλέπεις το κοσμοπολίτικο κέντρο με τον Καθεδρικό ναό, τα μεγαλειώδη καταστήματα, τον ακριβοντυμένο κόσμο και τα παχιά πορτοφόλια ενώ λίγα μέτρα μακριά απλώνεται μία δεύτερη πόλη. Μία κλασσική κεντρο–ευρωπαική πόλη, γεμάτη βιομηχανικές εγκαταστάσεις, απλά αυτοκίνητα και λιτό –σχετικά– τρόπο ζωής.

Έτσι και στον αθλητισμό τομέα και πιο συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο, η πόλη είναι χωρισμένη στα δύο. Από τη μία προτιμώνται τα χρώματα του μπλε και του μαύρου και από την άλλη εκείνα του κόκκινου με το μαύρο. Φυσικά αναφέρομαι στην κόντρα της Ίντερ και της Μίλαν ή αλλιώς, των ευέξαπτων γειτόνων της πόλης.

Μόλις μία βδομάδα συμπληρώνω στην πόλη και είμαι θέση να καταλάβω τα αισθήματα των μεν για τους δε. Τι κι αν τα επίσημα καταστήματά τους απέχουν μόλις 10 μέτρα στο κέντρο, έξω από αυτό, το μίσος στέκει αγέρωχο για πάνω από 70 χρόνια. Εντύπωση που μετατράπηκε σε διαπίστωση μόλις χθες, όταν ο Γκονσάλο Ιγκουαίν σκόραρε το 3ο τέρμα της Νάπολι κόντρα στη Μίλαν. Έτυχε να είμαι στο βόρειο κομμάτι της πόλης εκείνη τη στιγμή, κομμάτι που τείνει υπέρ των «Νερατζούρι». Τα ακούσματά μου; Πανηγυρισμοί, κορναρίσματα, γέλια, επιφωνήματα, ευφορία! Λίγα μέτρα πιο κάτω; Σκυμμένα κεφάλια, απογοήτευση, κατήφεια.

Αυτό είναι το αθλητικό Μιλάνο που γνώρισα. Μια πόλη που, στο εμπορικό κέντρο της δείχνει ενωμένη και ομοιογενής και έξω από αυτό και μακριά από τα φλας, η φίλαθλη αποστροφή και το οπαδικό μίσος κυριαρχούν και διαιωνίζονται!