Ας κάνουμε κάτι. Ας βάλουμε νοητικά τον εαυτό μας στην θέση κάποιου παίκτη. Ενός συγκεκριμένου παίκτη που είναι μες στην επικαιρότητα. Ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι για μια μέρα ότι είμαστε ο Στίβεν Τζεράρντ. Η επιλογή μόνο τυχαία δεν είναι. Ναι, καλά καταλάβατε σήμερα θα ασχοληθούμε με το φαινόμενο Λίβερπουλ.
Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Θα μπορούσα άνετα να διαλέξω οποιοδήποτε άλλον παίκτη ως παράδειγμα. Δεν το έκανα όμως. Ο λόγος είναι απλά και εξαπλώνεται και πέρα από την αρχηγεία. Στην σημερινή εποχή της Λίβερπουλ ο Στίβεν αποτελεί έναν άνθρωπο τοτέμ για την Λίβερπουλ. Γιατί ο Στίβεν δεν είναι απλά ένας παίκτης της Λίβερπουλ που τυχαίνει να είναι και αρχηγός της. Είναι πάνω από όλα ένας φίλαθλος που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα. Να αγωνιστεί δηλαδή στην ομάδα της καρδιάς του. Φίλαθλος που έβλεπε τους μεγάλους αστέρες της Λίβερπουλ να σηκώνουν κούπες πρωταθλήματος και ονειρευόταν να τους μοιάσει. Από την ημέρα που μπήκε στο προπονητικό της Λίβερπουλ αναμένει καρτερικά για ένα μόνο πράγμα. Να έρθει και η δική του η σειρά. Να σηκώσει και αυτός ως αρχηγός μια κούπα πρωταθλήματος. Έχει πάρει όλους τους τίτλους εκτός από αυτόν που λαχτάρα περισσότερο. Έχει πάρει έναν τίτλο που ζηλεύουν όλοι – Τσάμπιονς Λιγκ- όντας πρωτεργάτης στην μεγαλύτερη ανατροπή αποτελέσματος που έχει υπάρξει. Διότι αν ο Steven G δεν είχε πάρει μπρος τότε τώρα διπλά στο όνομα του νικητή θα έγραφε Μίλαν. Αφού όλοι το είχαμε προεξοφλήσει ότι θα συνέβαινε…
Ξέρουμε όλοι τι σημαίνει «φτάνω στην πηγή αλλά δεν πίνω νερό». Ο Τζέραρντ και ακόμα περισσότερο η Λίβερπουλ λογίζονται η επιτομή της παροιμίας αυτής. Εδώ και 20 χρόνια πάντα υπήρχαν τέτοιες στιγμές. Στιγμές που η Λίβερπουλ έφτανε ένα βήμα από την κατάκτηση του τίτλου. Πάντα όμως κάτι συνέβαινε. Κάτι στράβωνε και ο τίτλος χάνονταν. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν ήταν πότε θέμα αντιπάλων. Όλες τις χρονιές που η Λίβερπουλ έφτανε κοντά στην πηγή από δικά της λάθη δεν έπινε νερό. Δεν ήταν θέμα ούτε οικονομικής ούτε μεταγραφικής διαχείρισης. Ήταν θέμα ψυχολογίας. Έτσι πάει. Όταν χάνεις μια μάχη τις περισσότερες φόρες καταστρέφεται η ψυχολογία σου. Με συνέπεια να χάσεις και τον υπόλοιπο πόλεμο. Ειδικά στο ποδόσφαιρο η εξέλιξη του «πολέμου» είναι κάτι εύθραυστο. Όταν χάνεις ένα παιχνίδι που δεν περίμενες πως θα χάσεις συνήθως αλλάζουν όλα. Είναι τόσο εύκολο να αλλάξει η ψυχολογία σου όσο και το να δέσεις τα κορδόνια σου. Για ρωτήστε και τον Μπενίτεθ….
Κάλος ο Ράφα αλλά δεν το ΄χει. Μπορεί στην Λίβερπουλ να τον θεωρούν από τους καλύτερους που έχουν περάσει από την ομάδα τους αλλά δεν είναι έτσι. Ναι οκ στην θητεία του Ράφα – εκτός της τελευταίας του χρονιάς- η Λίβερπουλ γλυκοκοίταζε το πρωτάθλημα. Έκανε τόσο καταπληκτικές εμφανίσεις που θα τις ζήλευε και ο Μουρίνιο. Συνήθως όταν κάποια ομάδα παίζει τόσο πολύ καλά συνήθως πετυχαίνει τους στόχους της. Με ευκολία μάλιστα. Έτσι μας έχει δείξει η ιστορία. Αφού είναι έτσι λοιπόν γιατί δεν πήρε πότε τίτλο την εποχή του Ράφα; Η απάντηση είναι απλή και μόλις προ ολίγου την αναφέραμε. Ήταν θέμα ψυχολογίας. Κάποιος θα αναρωτηθεί ευλόγα πως γίνεται αυτό. Γίνεται όταν ο προπονητής σου έχει ένα πολύ κακό ελάττωμα. «Νικάμε όλοι μαζί χάνετε μόνο εσείς». Ποτέ ο Μπενίτεθ ως προπονητής δεν αποδέχτηκε ότι μπορεί μια ήττα να ήρθε από δικό του λάθος. Ποτέ δεν είπε στους παίκτες του : «Δεν πειράζει αναλαμβάνω εγώ την ευθύνη για την ήττα» ακόμα και όταν όντως ήταν δικιά του. Πως μετά να μην πάρει από κάτω τους ποδοσφαιριστές της Λίβερπουλ. Ειδικά όταν ξέρουν πως σε κάθε ευκαιρία τους «στήνουν στον τοίχο». Όχι από κάνα τυχαίο φίλαθλο αλλά από τον ίδιο τους τον προπονητή.
Το έχω χιλιάδες φορές και δεν με νοιάζει να το ξαναπώ. Άλλωστε πρέπει να ξέρουμε να αναγνωρίζουμε κάποια πράγματα. Μόλις φέτος η Λίβερπουλ πήρε έναν σοβαρό προπονητή. Μιλώ για ποδοσφαιρική σοβαρότητα. Σοβαρότητα που απαιτείται στις δύσκολες περιόδους μιας ομάδας. Ο Ρότζερς – φαίνεται άλλωστε – έχει πολύ από αυτήν την σοβαρότητα. Πάντα στις ήττες αναλαμβάνει την ευθύνη και στις νίκες αποδίδει τα εύσημα μόνο στους παίκτες του. Ο ίδιος άλλωστε δεν χρειάζεται πότε απόδοση ευσήμων. Τα δικά του εύσημα θα τα πάρει όταν θα έρθει η ώρα. Όταν η δικιά του Λίβερπουλ θα ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια. Λέτε να ήρθε η ώρα που το όνειρο του Τζεράρντ θα γίνει πραγματικότητα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου