Γράφει ο Δημήτριος Σακελλάρης
Τίποτα –και ειδικά στο ποδόσφαιρο- δεν είναι τυχαίο. Το ίδιο ισχύει και για τους «Ροσονέρι» που πριν 600 μέρες πανηγύριζαν το πρωτάθλημα και τώρα παραπαίει. Μια ομάδα που παλιότερα έσπερνε τον τρόμο στους αντιπάλους της, βρίσκεται πλέον κοντά στις θέσεις του υποβιβασμού και μοχθεί για να πάρει έστω την ισοπαλία. Το ότι εν τέλει την παίρνει –όσο κι αν ακούγεται σκληρό- δεν οφείλεται στην αποτελεσματικότητα παικτών-προπονητή αλλά στο βάρος της φανέλας. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα ηνία του ποδοσφαιρικού τμήματος ανήκουν από το 1986 στο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Μέσα στα χρόνια της διοίκησης του η ομάδα πανηγύρισε μεγάλες επιτυχίες, αμέτρητους τίτλους και θρυλικές στιγμές. Κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της Ιταλίας, της Ευρώπης, ακόμη και του κόσμου πλημμυρίζοντας την τροπαιοθήκη της με κύπελλα. Για όλα όμως έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Ο «Καβαλιέρε» έχει φτάσει αισίως τα 77 χρόνια, όντας πλέον αρκετά φθαρμένος από τα πολιτικά και σεξουαλικά σκάνδαλα που τριγυρίζουν τ’ όνομά του. Φυσικό είναι να μην έχει πλέον την ενέργεια να αφιερώσει στη Μίλαν το χρόνο που της αναλογεί. Έτσι, σιγά-σιγά έχει αποτραβηχτεί από το πρώτο πλάνο μετατρέποντας το σύλλογο σε κλειστό κλαμπ υπό τον έλεγχο του έμπιστού του Γκαλιάνι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ομάδα διοικείται από έναν μόνον άνδρα, χωρίς την συμμετοχή άλλων στη λήψη αποφάσεων. Αν και ο Αντρέα Γκαλιάνι έχει συνδεθεί με μεγάλες επιτυχίες της ομάδος βρίσκεται κι εκείνος στα 67 του έτη πράγμα που σημαίνει ότι όπως και ο Μπερλουσκόνι είναι δύσπιστος σε κάθε τι νέο. Συμπέρασμα; Η ομάδα στερείται καινούργιων ιδεών και μένει πίσω στην προσαρμογή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό με βάση την κατάσταση.
Καλώς ή κακώς, οι εποχές του ποδοσφαίρου έχουν αλλάξει. Η περίοδος προσαρμογής και χάριτος έχουν πεθάνει στο άθλημα. Ο λόγος; Τα ποσά που διακινούνται πλέον είναι υπέρογκα και δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα και κανέναν. Φυσικά αναφέρομαι στην επιμονή της διοίκησης να «βιδώσει» τον προπονητή, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι στην θέση του ενώ η ομάδα πάει από το κακό στο χειρότερο. Η συγκεκριμένη επιλογή είναι καθαρά νοοτροπίας προηγουμένων δεκαετιών και πηγάζει από τη διαφορά σκέψης που φέρνουν στο άθλημα κλαμπ κλειστά σε νέες ιδέες. Είναι εξόφθαλμο ότι μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος οι επιλογές του Αλέκγρι είναι το λιγότερο τραγικές και ευθύνονται 100% για τη σημερινή κατάσταση. Αποδεσμεύσεις σημαντικών ποδοσφαιριστών, μεταγραφές «της πλάκας», αντιδικίες με παίχτες, τσακωμοί· τα πάντα. Ο άνθρωπος «φωνάζει» ότι έχει κάνει τον κύκλο του στην ομάδα, πρέπει να αντικατασταθεί και η διοίκηση συνεχίζει να τον στηρίζει.
Πάμε στις αποδεσμεύσεις. Σα χθες θυμάμαι τις δηλώσεις του Μπερλουσκόνι πέρυσι το καλοκαίρι ότι η Μίλαν, δε θα προχωρήσει σε πωλήσεις και θα δυναμώσει τον ήδη υπάρχοντα κορμό. Λίγες μέρες αργότερα η ομάδα ανακοινώνει τις παραχωρήσεις του καλύτερού της παίκτη (Ιμπραίμοβιτς) και του αρχηγού της (Σίλβα) στην Παρί, λαμβάνοντας ένα τεράστιο ποσό ως ανταμοιβή. Ταυτόχρονα αποχαιρετά και άλλους δύο ηγέτες της (Πίρλο και Γκατούζο). Ως απάντηση αποκτά τρεις δανεικούς ποδοσφαιριστές (με μηδενική εμπειρία), το Μοντολίβο και μέχρις εκεί. Λίγες μέρες μετά τις πρώτες αγωνιστικές ο Αλέγκρι δηλώνει ευχαριστημένος με το ρόστερ του παρόλο που βλέπει την ομάδα του να παίζει πάρα πολύ άσχημο ποδόσφαιρο και τα εισιτήρια στο «Σαν Σίρο» να έχουν πέσει στα μισά. Φτάνοντας στον Ιανουάριο ο «Καβαλιέρε» αποφασίζει να αποκτήσει το Μπαλοτέλι, χρίζοντάς τον ηγέτη, έχοντας και τις ευλογίες του Αλέγκρι. Και κάπου εκεί χάνεται το μέτρο.
Με ποια λογική χρίζεται ηγέτης ένας ποδοσφαιριστής χωρίς αποδεδειγμένα αρχηγική στόφα, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να τινάξει τα αποδυτήρια στον αέρα και έχοντας άσχημο παρελθόν στις σχέσεις του με τους προπονητές του; Εδώ η ποδοσφαιρική κοινότητα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και τα κρατάει εκεί όταν το καλοκαίρι επιστρέφει ως καλύτερη και ποιοτικότερη μεταγραφή ο Κακά, που έχει να παίξει συνεχόμενα μεγάλα μεγάλα ματς από όταν ο Ροναλντίνιο έπαιζε ακόμη στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, το ξήλωμα καλά κρατεί απολύοντας(!) –μάλιστα- και τον πιστό επί χρόνια «Ροσονέρο» Αμπροσίνι.
Συμπέρασμα; Η ομάδα ξεκινά τη φετινή σεζόν εντελώς γυμνή, χωρίς αξιόλογο προπονητή, χωρίς ηγέτη και με ξεπερασμένης νοοτροπίας διοίκηση. Να λοιπόν, οι λόγοι που η Μίλαν οδηγήθηκε σ’ αυτήν την κατάσταση. Οι επιλογές πληρώνονται συνεπώς ο σύλλογος καλείται να πληρώσει το τίμημα των αποφάσεών της. Ταυτόχρονα όμως καλείται και να αλλάξει μυαλά αλλιώς το σκοτάδι θα βαθύνει περισσότερο και πλέον η φανέλα δε θα μπορεί πια να κάνει και πολλά πράγματα παλεύοντας μόνη.
Τίποτα –και ειδικά στο ποδόσφαιρο- δεν είναι τυχαίο. Το ίδιο ισχύει και για τους «Ροσονέρι» που πριν 600 μέρες πανηγύριζαν το πρωτάθλημα και τώρα παραπαίει. Μια ομάδα που παλιότερα έσπερνε τον τρόμο στους αντιπάλους της, βρίσκεται πλέον κοντά στις θέσεις του υποβιβασμού και μοχθεί για να πάρει έστω την ισοπαλία. Το ότι εν τέλει την παίρνει –όσο κι αν ακούγεται σκληρό- δεν οφείλεται στην αποτελεσματικότητα παικτών-προπονητή αλλά στο βάρος της φανέλας. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τα ηνία του ποδοσφαιρικού τμήματος ανήκουν από το 1986 στο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Μέσα στα χρόνια της διοίκησης του η ομάδα πανηγύρισε μεγάλες επιτυχίες, αμέτρητους τίτλους και θρυλικές στιγμές. Κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της Ιταλίας, της Ευρώπης, ακόμη και του κόσμου πλημμυρίζοντας την τροπαιοθήκη της με κύπελλα. Για όλα όμως έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Ο «Καβαλιέρε» έχει φτάσει αισίως τα 77 χρόνια, όντας πλέον αρκετά φθαρμένος από τα πολιτικά και σεξουαλικά σκάνδαλα που τριγυρίζουν τ’ όνομά του. Φυσικό είναι να μην έχει πλέον την ενέργεια να αφιερώσει στη Μίλαν το χρόνο που της αναλογεί. Έτσι, σιγά-σιγά έχει αποτραβηχτεί από το πρώτο πλάνο μετατρέποντας το σύλλογο σε κλειστό κλαμπ υπό τον έλεγχο του έμπιστού του Γκαλιάνι. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ομάδα διοικείται από έναν μόνον άνδρα, χωρίς την συμμετοχή άλλων στη λήψη αποφάσεων. Αν και ο Αντρέα Γκαλιάνι έχει συνδεθεί με μεγάλες επιτυχίες της ομάδος βρίσκεται κι εκείνος στα 67 του έτη πράγμα που σημαίνει ότι όπως και ο Μπερλουσκόνι είναι δύσπιστος σε κάθε τι νέο. Συμπέρασμα; Η ομάδα στερείται καινούργιων ιδεών και μένει πίσω στην προσαρμογή στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό με βάση την κατάσταση.
Καλώς ή κακώς, οι εποχές του ποδοσφαίρου έχουν αλλάξει. Η περίοδος προσαρμογής και χάριτος έχουν πεθάνει στο άθλημα. Ο λόγος; Τα ποσά που διακινούνται πλέον είναι υπέρογκα και δεν μπορούν να περιμένουν τίποτα και κανέναν. Φυσικά αναφέρομαι στην επιμονή της διοίκησης να «βιδώσει» τον προπονητή, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι στην θέση του ενώ η ομάδα πάει από το κακό στο χειρότερο. Η συγκεκριμένη επιλογή είναι καθαρά νοοτροπίας προηγουμένων δεκαετιών και πηγάζει από τη διαφορά σκέψης που φέρνουν στο άθλημα κλαμπ κλειστά σε νέες ιδέες. Είναι εξόφθαλμο ότι μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος οι επιλογές του Αλέκγρι είναι το λιγότερο τραγικές και ευθύνονται 100% για τη σημερινή κατάσταση. Αποδεσμεύσεις σημαντικών ποδοσφαιριστών, μεταγραφές «της πλάκας», αντιδικίες με παίχτες, τσακωμοί· τα πάντα. Ο άνθρωπος «φωνάζει» ότι έχει κάνει τον κύκλο του στην ομάδα, πρέπει να αντικατασταθεί και η διοίκηση συνεχίζει να τον στηρίζει.
Πάμε στις αποδεσμεύσεις. Σα χθες θυμάμαι τις δηλώσεις του Μπερλουσκόνι πέρυσι το καλοκαίρι ότι η Μίλαν, δε θα προχωρήσει σε πωλήσεις και θα δυναμώσει τον ήδη υπάρχοντα κορμό. Λίγες μέρες αργότερα η ομάδα ανακοινώνει τις παραχωρήσεις του καλύτερού της παίκτη (Ιμπραίμοβιτς) και του αρχηγού της (Σίλβα) στην Παρί, λαμβάνοντας ένα τεράστιο ποσό ως ανταμοιβή. Ταυτόχρονα αποχαιρετά και άλλους δύο ηγέτες της (Πίρλο και Γκατούζο). Ως απάντηση αποκτά τρεις δανεικούς ποδοσφαιριστές (με μηδενική εμπειρία), το Μοντολίβο και μέχρις εκεί. Λίγες μέρες μετά τις πρώτες αγωνιστικές ο Αλέγκρι δηλώνει ευχαριστημένος με το ρόστερ του παρόλο που βλέπει την ομάδα του να παίζει πάρα πολύ άσχημο ποδόσφαιρο και τα εισιτήρια στο «Σαν Σίρο» να έχουν πέσει στα μισά. Φτάνοντας στον Ιανουάριο ο «Καβαλιέρε» αποφασίζει να αποκτήσει το Μπαλοτέλι, χρίζοντάς τον ηγέτη, έχοντας και τις ευλογίες του Αλέγκρι. Και κάπου εκεί χάνεται το μέτρο.
Με ποια λογική χρίζεται ηγέτης ένας ποδοσφαιριστής χωρίς αποδεδειγμένα αρχηγική στόφα, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να τινάξει τα αποδυτήρια στον αέρα και έχοντας άσχημο παρελθόν στις σχέσεις του με τους προπονητές του; Εδώ η ποδοσφαιρική κοινότητα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και τα κρατάει εκεί όταν το καλοκαίρι επιστρέφει ως καλύτερη και ποιοτικότερη μεταγραφή ο Κακά, που έχει να παίξει συνεχόμενα μεγάλα μεγάλα ματς από όταν ο Ροναλντίνιο έπαιζε ακόμη στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, το ξήλωμα καλά κρατεί απολύοντας(!) –μάλιστα- και τον πιστό επί χρόνια «Ροσονέρο» Αμπροσίνι.
Συμπέρασμα; Η ομάδα ξεκινά τη φετινή σεζόν εντελώς γυμνή, χωρίς αξιόλογο προπονητή, χωρίς ηγέτη και με ξεπερασμένης νοοτροπίας διοίκηση. Να λοιπόν, οι λόγοι που η Μίλαν οδηγήθηκε σ’ αυτήν την κατάσταση. Οι επιλογές πληρώνονται συνεπώς ο σύλλογος καλείται να πληρώσει το τίμημα των αποφάσεών της. Ταυτόχρονα όμως καλείται και να αλλάξει μυαλά αλλιώς το σκοτάδι θα βαθύνει περισσότερο και πλέον η φανέλα δε θα μπορεί πια να κάνει και πολλά πράγματα παλεύοντας μόνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου