Το απαύγασμα της ποδοσφαιρικής τακτικής

Ο τελικός του Champions League έριξε πλέον αυλαία. Η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε το 10 Ευρωπαϊκό τίτλο στης ιστορίας της, σ’ ένα παιχνίδι που κάλλιστα θα μπορούσε να διδάσκεται επί δεκαετίες στα σεμινάρια προπονητικής τακτικής.

Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Απεσταλμένος των Αλλαξομπαλιών στο Μιλάνο


Διδασκόμενοι από τα μεταξύ τους ματς και όχι μόνο, οι δύο προπονητές κατέβασαν με πολύ συγκεκριμένους σκοπούς τις ομάδες τους στον αγωνιστικό χώρο. Ο μεν νικητής Αντσελότι, θέλησε όπως ακριβώς έκανε με τη Μπάγερν, να χτυπήσει τον αντίπαλο στην κόντρα και όχι να κρατήσει τη μπάλα. Δίνοντας την κατοχή και παρατάσσοντας την ομάδα με τους Μπέιλ, Ρονάλντο και Ντι Μαρία ο Ιταλός coach προσπάθησε να παρασύρει την Ατλέτικο στο τρυπάκι των προωθήσεων δημιουργώντας χώρους. Δεν το πέτυχε όμως. Και δεν το πέτυχε γιατί ο κ. Σιμεόνε το αντιλήφθηκε πριν καν αρχίσει το ματς. Τοποθετώντας τον Τιάγκο που αισθητά υστερεί δημιουργικά από το Μάριο Σουάρες, δώρισε την κατοχή στη Ρεάλ και αρκέστηκε στο πρέσινγκ των δύο φορ. Φυσικά, αναφέρομαι στους Βίγια και Αντριάν που κανείς τους, ιδιαίτερα μετά το γκολ, δεν πάτησε ή δεν προσπάθησε καν να πατήσει περιοχή.

Φυσικό επόμενο των δύο κινήσεων των προπονητών, ήταν ο 1ος γύρος να βρει νικητή το Σιμεόνε, που είδε την ομάδα του να προηγείται και τη Ρεάλ να αγκομαχά να φτάσει με αξιώσεις στην επίθεση. Η απάντηση του Αντσελότι άργησε να δοθεί. Δόθηκε στο 2ο ημίχρονο όταν σωστά παρατήρησε τον τελείως αχρείαστο ρόλο του Κεντίρα στο ματς. Έτσι, τον αντικατέστησε και έριξε στη μάχη τον Ίσκο σε ρόλο 8ριου. Αυτόματα, ο Μόντριτς μεταφέρθηκε σε ρόλο deep lying playmaker παρόλο που φαινομενικά φαινόταν 6άρι. Ταυτόχρονα ο Ρονάλντο ανέβηκε, τοποθετήθηκε δίπλα στο Μπενζεμά και η Ρεάλ, μετατράπηκε σε ομάδα 8 επιθετικών. Ο Σιμεόνε, το παρατήρησε, πέρασε στο ματς το Σόσα για να δώσει ανάσες, αντικαθιστώντας τον κακό σήμερα Ραούλ Γκαρσία. Εκεί άρχισε να χάνει το προβάδισμα που του είχε δώσει η κίνησή του στην αρχή. Η Ρεάλ, έδειχνε να έχει ανάσες και άρχισε να ανεβάζει και τους Μαρσέλο και Καρβαχάλ. Αντίθετα, οι «Ροχιμπλάνκος» ήταν σκασμένοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αλλαγή του Φελίπε Λουίζ, λόγω κόπωσης!

Μετά το γκολ του Ράμος και το τέλος του ματς, το παιχνίδι φαινόταν ότι θα πάει στην αντοχή και το σκληρό παιχνίδι. Κάτι που δεν άντεξε η Ατλέτικο, αρχίζοντας να παίζει άτσαλα και να χαλάει τις γραμμές της. Ίσως η αλλαγή του Ντιέγκο Κόστα να έδινε κάποιες παραπάνω λύσεις. Όμως, η διαφορά με το ματς στο Καμπ Νόου ήταν μεγάλη. Καθυστερήσεις, κάρτες, τσαμπουκάδες δεν υπήρχαν στο ματς του πρωταθλήματος. Η κόπωση όμως τα δημιουργεί αυτά, θολώνει το μυαλό. Ειδικά αν δεν είναι στιγμιαία, αλλά ολόκληρης της χρονιάς.

Στους διακριθέντες του αγώνα, θα έβαζα κατ’ αρχάς το Μόντριτς. Ο Κροάτης έτρεξε περίπου 20χιλ., μοίρασε σχεδόν 100 πάσες και η ευστοχία του ήταν άνω του 90%! Πραγματικό μηχανάκι στο κέντρο των Μερέγχες που έδωσε την ευκαιρία στον Αντσελότι να προβεί στην αλλαγή συστήματος που αναλύσαμε πιο πάνω. Μαζί του και οι Ντι Μαρία, Μπέιλ. Ο Αργεντίνος, επιφύλασσε το καλύτερο ματς της καριέρας του να το συνοδέψει με τίτλο στο γήπεδο που τον έκανε γνωστό ποδοσφαιρικά. Οι κινήσεις του, το τρέξιμο, η κάλυψη του Ρονάλντο και ο φόβος που μετέδωσε στο Χουανφράν πείθοντάς τον να μην προωθείται του δίνουν αρκετά συν στην αξιολόγισή του. Ο Ουαλός, μιμήθηκε ακριβώς τις κινήσεις του συμπατριώτη του Ράμσει στον τελικό του FA Cup μία βδομάδα πριν. Αρκετές φάσεις μέσα στον αγώνα, πολύ γκρίνια για το πρόσωπό του και η δικαίωσή στο τέλος με ένα πολύ δύσκολο γκολ(όσο κι αν φαίνεται εύκολο στην τηλεόραση).

Συγχαρητήρια αξίζουν και θα αξίζουν στην Ατλέτικο που αποτελεί την κλασσική έκφανση της ποδοσφαιρικής δουλειάς και του δημιουργικού πείσματος. Μάλιστα έγινε και η πρώτη ομάδα στην ιστορία του θεσμού που χάνει το κύπελλο αήττητη στα 90 λεπτά.

Follow @dimitris_sak