Μία τρελή μαδριλένικη νύχτα

Σε έναν τελικό, που αποτέλεσε αγώνα-διαφήμιση για το ποδόσφαιρο, η "Βασίλισσα" Ρεάλ Μαδρίτης επέστρεψε μετά από 12 χρόνια κατακτώντας το 10ο τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ της ιστορίας της, σε ένα ματς που η Ατλέτικο έφτασε στην πηγή, αλλά δεν κατάφερε να πιει νερό... Αν μη τι άλλο, μόνο αποτυχημένη χρονιά δεν ήταν για την ομάδα του Τσόλο!

Γράφει ο Ραφαήλ Νησιάγκας

Δεν περιμέναμε να ξεκινήσει ο αγώνας για να καταλάβουμε πως οι περισσότερες μάχες θα δοθούν στον χώρο του κέντρου, για αυτό και οι Κάρλο Αντσελότι και Ντιέγκο Σιμεόνε προσπάθησαν να προσαρμόσουν το στήσιμο των ομάδων τους και τις τακτικές τους, επιχειρώντας να μαντέψουν τις κινήσεις του αντιπάλου στην προπονητική σκακιέρα.

Για την Ρεάλ ο Τσάμπι Αλόνσο δεν μπόρεσε να αγωνιστεί, με αποτέλεσμα ο Κεντίρα να πάρει την θέση του, αν και πότε δεν βρέθηκε πραγματικά στο γήπεδο. Ο Πέπε είτε μπορούσε να παίξει, είτε όχι, θα ήταν ότι καλύτερο να παίξει ο Βαράν, όπως και έγινε. Αλλιώς δύσκολα θα τελείωνε η Ρεάλ τον αγώνα με 11 παίκτες. Όσο για τον Σιμεόνε, ο Τσόλο επέλεξε να χρησιμοποιήσει τον Τιάγκο αντί του Μάριο Σουάρες δίπλα στον Γκάμπι, με σκοπό να έχει μια εύκολη κάθετη πάσα από το κέντρο, παρά μια περισσότερο αμυντικογενή λειτουργία. Κάτι που σαφώς και έδωσε χώρους στον αντίπαλο. Επίσης, στην Ατλέτικο στοίχισαν οι απουσίες του Αρντά Τουράν και του Ντιέγκο Κόστα. Τι, όχι; Ναι του Ντιέγκο Κόστα. Αυτός ο πλακούντας αλόγου υποτιμά την νοημοσύνη μας... Σαφώς ο Ντιέγκο Κόστα και έπρεπε να παίξει και έπρεπε να βγει πριν το 10'. Στον κόσμο του στοιχήματος ζούμε ρε διάολε.

Το πρώτο μισάωρο του ματς, ο αγώνας ήταν περισσότερο προσαρμογή τακτικής της μίας ομάδας πάνω στην άλλη. Το ευτύχημα για την Ατλέτικο ήταν να ανοίξει το σκορ με τον Γκοντίν 10 λεπτά πριν την λήξη του ημιχρόνου, μετά και την άκρως αποτυχημένη έξοδο του Κασίγιας. Μέχρι εκείνο το σημείο όλα πήγαν περίφημα για του "Ροχιμπλάνκος", με τον Γκοντίν αμυντικά να είναι πολύ καλός, τον Τιάγκο ορεξάτο και τον Αντριάν πολύ χρήσιμο περιφερειακά της περιοχής. Δυστυχώς ή ευτυχώς, έλειψε και ο παίκτης που θα μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω για να "τελειώσει" και τον αγώνα, καθώς και για την Ρεάλ οι Κεντίρα, Μπέιλ και Κριστιάνο Ρονάλντο δεν ήταν καθόλου καλοί.

Στην επανάληψη η εικόνα της Ρεάλ άλλαξε μετά και την είσοδο των Μαρσέλο και Ίσκο στο παιχνίδι. Ήταν το κομβικό σημείο που η Ρεάλ άρχιζε να πιέζει, μιας και η Ατλέτικο δεν φαινόταν να έχει την διάθεση να επιτεθεί. Μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια κουρασμένη ομάδα που έδωσε τα πάντα για να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ισπανίας.

Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο 93' λεπτό όπου την στιγμή που οι οπαδοί και οι άνθρωποι της Ατλέτι είναι έτοιμοι να πανηγυρίσουν, στο τελευταίο κόρνερ του αγώνα ο Σέρχιο Ράμος σηκώνεται στον αέρα, έχοντας ξεφύγει από το κακό μαρκάρισμα του Τιάγκο, και γράφει το 1-1. Χαμός, τρέλα και φύγαμε για παράταση.

Όσο και αν προσπαθούσε ο Σιμεόνε να δώσει κουράγιο στους παίκτες του, εκείνοι είχαν ήδη δώσει ότι μπορούσαν. Εν συνεχεία, μίλησε η φανέλα, η ιστορία και η εμπειρία της ομάδας της Ρεάλ Μαδρίτης. Το γήπεδο έγειρε προς την περιοχή του Κουρτουά, η άμυνα δεν ήταν συγκεντρωμένη και οι Μπέιλ, Μαρσέλο και Ρονάλντο διαμόρφωσαν το τελικό, άδικο για την Ατλέτικο, σκορ 4-1.

Με το γκολ του ο Μπέιλ έσωσε την προσωπική του παρτίδα, διότι θεωρώ πως δεν πρόσφερε και πολλά. Ο Ρονάλντο... ο πανηγυρισμός μιλάει από μόνος του. Έχοντας σκοράρει στο φινάλε και έχοντας κριθεί ο νικητής, με το να αναδεικνύεις έτσι το σώμα σου είναι σαν να δηλώνεις πως παίζεις για τον εαυτό σου και όχι για την ομάδα. Τι να κάνουμε, πουλάει το όνομα σου τελικά... Παρόλα αυτά δημιούργησε το τρομερό ρεκόρ των 17 γκολ σε ένα Τσάμπιονς Λιγκ!

Οι καλύτεροι του γηπέδου ήταν μακράν ο Ντι Μαρία και ο Μόντριτς. Ο Αργεντίνος δίδαξε πως παίζεται η θέση του εξτρέμ και ήταν φοβερός. Όπως φοβερός ήταν και ο Κροάτης, ο οποίος έτρεξε περισσότερο από κάθε παίκτη και ήταν αρχοντικός στον χώρο του κέντρου. Φαίνεται πως του ταιριάζει περισσότερο ο άξονας, παρά η θέση του "10" που είχε στην Τότεναμ.

Ιστορία έγραψε και ο σπουδαίος Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος έγινε ο πρώτος προπονητής στην ιστορία που κατακτά τρία τρόπαια, με την ονομασία Τσάμπιονς Λιγκ. Επίσης είναι και ο πρώτος που κατακτά τρία τρόπαια, με δύο ομάδες (2003 και 2007 με Μίλαν).

Αυτό είναι λοιπόν το ποδόσφαιρο. Για αυτό το αγαπάμε. Για τις στιγμές και τις συγκινήσεις του. Με τα παιδιά από τις Αλλαξομπαλιές συζητάγαμε για το αν συμφωνούμε ο πρωταθλητής να βγαίνει με μονό τελικό. Ναι λοιπόν, ο μονός τελικός ήταν αυτός που τρέλανε τον πλανήτη χθες. Αυτή η στιγμή του 93' και η φανταστική εναλλαγή συναισθημάτων στη συνέχεια. Για τέτοιες στιγμές ζούμε.

Ο τελικός της Λισσαβόνας είχε πολύ όμορφες εικόνες. Βέβαια, θα ήταν ακόμα πιο όμορφος αν πριν τον αγώνα οι οπαδοί της Ρεάλ δεν κρατούσαν ναζιστικές σημαίες και αν δεν έκαιγαν φανέλες της Ατλέτικο, της Μπαρτσελόνα αλλά και σημαίες της Καταλονίας...