ΟΣΦΠ - ΠΑΟ : Ένας αντρίκειος τίτλος

Βρισκόμαστε πλέον 3 εικοσιτετράωρα σχεδόν μετά την λήξη της φετινής Basket League. Μιας σεζόν που έληξε με επεισοδιακό τρόπο και βρήκε τον Παναθηναϊκό να πανηγυρίζει το 36ο πρωτάθλημα της ιστορίας του, “σπάζοντας” την έδρα του Ολυμπιακού στον 5ο και τελευταίο τελικό. Στον απόηχο επεισοδίων εντός του αγωνιστικού χώρου, “πόλεμο” δηλώσεων και ανακοινώσεων από τις δύο πλευρές αλλά και εκατέρωθεν παράπονα για την διαιτησία, οι παίκτες του Τσάβι Πασκουάλ ήταν αυτοί που στο τέλος φάνηκαν πιο δυνατοί.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς

Για 5η συνεχή χρονιά λοιπόν είδαμε κάποια από τις 2 ομάδες να φεύγει με το διπλό από την έδρα του αντιπάλου της. Και τι διπλό μάλιστα, στο πιο κρίσιμο παιχνίδι. Ο Παναθηναϊκός έκανε μια επιβλητική εμφάνιση την περασμένη Κυριακή στο ΣΕΦ σε ένα ματς που φαινόταν ότι και μέχρι σήμερα να παίζουν οι δύο ομάδες, ο Ολυμπιακός δεν υπήρχε περίπτωση να το γυρίσει. Οι “πράσινοι” σαν σύνολο ήταν καλύτεροι σε όλη την σειρά και αν ήταν πιο προσεκτικοί θα μπορούσαν ίσως να την είχαν τελειώσει και πιο νωρίς. Ο τίτλος αυτός αποκτά μάλιστα μεγαλύτερη αξία πιθανότατα αν σκεφτεί κανείς τι είχε μεσολαβήσει τους προηγούμενους μήνες και εβδομάδες.

Αλήθεια, μετά τον αποκλεισμό από την Φενερμπαχτσέ και τα όσα επακολούθησαν, μάλλον λίγοι είναι αυτοί που θα πίστευαν ότι ο ΠΑΟ θα έπαιρνε το πρωτάθλημα κάνοντας 2 νίκες με διαφορές που άγγιξαν τους 15 πόντους. Όπως αποδείχτηκε, το επεισόδιο εκείνο με το πούλμαν και τις αντιδράσεις που έφερε από μια μερίδα των παικτών (καθώς και κάποιες μουρμούρες που υπήρχαν για νυχτοπερπατήματα ορισμένων), λειτούργησαν ευεργετικά μάλλον. Ο Παναθηναϊκός μπορεί σε 40 ημέρες να μην μετατράπηκε σε ομάδα που παίζει φαντασμαγορικό μπάσκετ, όμως ήταν ένα σύνολο με μεγαλύτερη φρεσκάδα και με τρομερή αυτοπεποίθηση στα 2 πιο πρόσφατα παιχνίδια. Ακόμα και μετά τον 3ο τελικό που για άλλη μια φορά φέτος δεν κατάφερε να διαχειριστεί το προβάδισμα που είχε στα τελευταία λεπτά του παιχνιδιού, έβγαλε αντίδραση πολύ σύντομα και “πάτησε” τον Ολυμπιακό.

Νικ Καλάθης και Γιάννης Μπουρούσης μπορεί να έχουν ακούσει πολλά κατά την διάρκεια της σεζόν για την απόδοση τους, τα οποία εν μέρει δικαιολογούνται, στους τελικούς είχαν κάποια σκαμπανεβάσματα όμως στο τέλος μάλλον μένει θετική εικόνα μιας και ήταν αυτοί που σε σημαντικά σημεία των αγώνων αυτών βγήκαν μπροστά. Μαζί με τον Μάικ Τζέιμς, ο οποίος είναι παίκτης που μόνος του μπορεί να σου κερδίσει αλλά και να σου χάσει ένα παιχνίδι, ήταν οι κορυφαίοι της ομάδας τους. Κάλυψαν έτσι παίκτες όπως ο Ρίβερς ή ο Σίνγκλετον που είχαν τραβήξει κουπί σε άλλα σημεία της σεζόν. Credit αξίζει και στον Τσάβι Πασκουάλ φυσικά, αν και η αλήθεια είναι ότι θα κριθεί αυστηρότερα και πιο ικανοποιητικά του χρόνου που θα δουλέψει πάνω στα “θέλω” του ουσιαστικά.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη φάνηκε κατώτερος των περιστάσεων στους τελικούς. Προερχόμενος από τα play-off με την Αναντολού Εφές αλλά και το Final – 4 της Κωνσταντινούπολης, αγώνες στους οποίους τα έδωσε όλα, αυτό του στοίχισε. Όπως είχε γίνει και το 2013 μετά το Λονδίνο, η ομάδα έδειξε τελείως άδεια από δυνάμεις και διάθεση. Ανέβασε τον διακόπτη στο πιο κρίσιμο σημείο της Euroleague, όμως αυτό τελικά του στοίχισε το πρωτάθλημα. Αποτέλεσμα και του κακού σχεδιασμού και της διαχείρισης του ρόστερ ίσως. H χρονιά έκλεισε έτσι με μια πικρή γεύση, αν και δεν είμαι σίγουρος αν μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχημένη τελείως σαν σύνολο, από την στιγμή που έφτασε στον τελικό της πιο απαιτητικής Euroleague που έχουμε δει.

Δυστυχώς για εκείνον, οι Έλληνες της ομάδας δεν ήταν σε θέση να την πάρουν από το χέρι για άλλη μια φορά. Ο Βασίλης Σπανούλης έκανε μόλις 1 καλό ματς σε όλη την σειρά, ο Γιώργος Πρίντεζης ήταν φανερά εξουθενωμένος από το λούκι που έχει τραβήξει όλη την σεζόν με αποτέλεσμα να είναι εκπληκτικά άστοχος για τα στάνταρ που τον έχουμε συνηθίσει, και Παπανικολάου – Μάντζαρης είχαν μια μέτρια παρουσία μάλλον. Για τους ξένους, τα έχουμε ξαναπεί ίσως. Ο Ολυμπιακός ήταν σαν να παίζει με 2 αντί για 6, αφού πέρα από τους Μιλουτίνοφ (τρομερή η εξέλιξη του φέτος παρεμπιμπτόντως) και Γκριν, οι υπόλοιποι ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Αυτοί οι 2 μαζί με τον Αγραβάνη ήταν ίσως οι μόνοι διασωθέντες από την σειρά των τελικών.

Και επειδή ζούμε στην Ελλάδα, την χώρα της κωλοτούμπας, ούτε ο Παναθηναϊκός μέσα σε 2 εβδομάδες από... σκορποχώρι έγινε dream team ούτε ο Ολυμπιακός που γνώριζε διθυράμβους μετά την νίκη επί της ΤΣΣΚΑ μετατράπηκε σε ομάδα δεύτερης κατηγορίας. Και οι δύο είναι λογικό να έχουν τα πάνω και τα κάτω τους και χρειάζεται να αλλάξουν κάποια πράγματα του χρόνου. Αυτό φάνηκε άλλωστε και από το γεγονός ότι είδαμε ίσως τους χειρότερους ποιοτικά τελικούς που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, και όποιος και να έπαιρνε τον τίτλο κατά την άποψη μου δεν θα έπρεπε να ξεγελαστεί από αυτό.

Υ.Γ. 1 : Στο εξωαγωνιστικό κομμάτι δεν θα ήθελα να σταθώ ιδιαίτερα. Το μόνο που αξίζει να σημειώσω είναι ότι όλο αυτό το παιχνιδάκι μεταξύ αφων Αγγελόπουλων και Δημήτρη Γιαννακόπουλου μοιάζει προσβολή για την ιστορία των ομάδων τους ώρες – ώρες.

Υ.Γ. 2 : Αλήθεια, η διοργανώτρια αρχή θεωρεί ότι κέρδισε κάτι με τον αποκλεισμό των διαιτητών της Euroleague από τους τελικούς, τοποθετώντας σαφώς πιο άπειρους συναδέλφους τους;

Υ.Γ. 3 : Το έχετε συνειδητοποιήσει ότι η Εθνική μας Ομάδα σε λίγες εβδομάδες θα ανακοινώσει τις κλήσεις των παικτών και σε 1,5 μήνα θα δώσει τα πρώτα της παιχνίδια ενόψει Ευρωμπάσκετ, κι ακόμα δεν έχουμε προπονητή, έτσι δεν είναι;


*Φώτο από pluralism.gr