Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Ο Υποβιβασμός της Σάντερλαντ
Από την αρχή της σεζόν ήταν ανάμεσα στα
τρία επικρατέστερα φαβορί για υποβιβασμό. Παρόλα αυτά οι “μαυρόγατες” δεν
έκαναν και πολλά για να μας διαψεύσουν και μοιραία η δεκαετής συνεχής πορεία τους στην Premier League τερματίστηκε άδοξα. Δεν είχαν τη χειρότερη επίθεση (29 γκολ
υπέρ έναντι 27 της Μίντλεσμπρο) ούτε τη χειρότερη άμυνα (69 γκολ παθητικό έναντι
80 της Χαλ) μεταξύ των ομάδων που υποβιβάστηκαν. Εντούτοις, τερμάτισαν στον πάτο της
βαθμολογίας με 24 βαθμούς, στο -12 από τη 17η Γουότφορντ, κάνοντας
μόλις 6 νίκες και έχοντας απολέσει κάθε ελπίδα σωτηρίας πριν μπει καλά-καλά ο
Απρίλιος. Μοναδική όαση στο συνονθύλευμα που λέγεται Σάντερλαντ, ο 35χρονος
Ζερμέιν Ντεφόε που σκόραρε τα μισά γκολ (15) της ομάδας ενώ είχε και 2 ασίστ.
Στα highlights
της
χρονιάς, η παρουσία του λιλιπούτιου οπαδού της, Brandley Lowery, ενός πραγματικού μαχητή
της ζωής, αφού πάσχει από νευροβλάστωμα, μία σπάνια μορφή καρκίνου που
εμφανίζεται κατά την πρώιμη παιδική ηλικία.
Η Σίτυ του Γκουαρντιόλα
Στο άκουσμα της είδησης ότι ο Πεπ Γκουαρντιόλα αφήνει τη Μπάγερν με προορισμό το Μάντσεστερ και τη Σίτυ, δεν είναι λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν όχι μόνο κατάκτηση του πρωταθλήματος αλλά και ευρωπαϊκή κυριαρχία από την πρώτη κιόλας σεζόν του Ισπανού στον πάγκο των “πολιτών”. Το τέλος της σεζόν όμως βρήκε τη Σίτυ να παλεύει μέχρι την τελευταία αγωνιστική για την κατάκτηση της 3ης θέσης, ενώ στο Champions League αποκλείστηκε στους 16 από τη Μονακό, δεχόμενη 6 γκολ στους 2 αγώνες από τους Γάλλους. Στο πρωτάθλημα, παρότι κατείχε την πρωτιά στη δημιουργία ευκαιριών και στην κατοχή μπάλας ανά αγώνα, πλήρωσε την επιθετική δυστοκία των επιθετικών της, καθώς και την αμυντική της ανισορροπία, κάτι που κατέστησε σαφές ότι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν στα ποδοσφαιρικά “θέλω” του προπονητή τους.
Πάρε ένα τρόπαιο ρε Κλόπ
Ακόμη μια χρονιά γεμάτη προσδοκίες για τη Λίβερπουλ, ακόμη μία χρονιά με άδεια χέρια. Οι “Reds” ξεκίνησαν εντυπωσιακά τη σεζόν, έχοντας ως μεγάλο πλεονέκτημα την έλλειψη ευρωπαϊκών αγώνων. Όμως ο τραυματισμός των Κοουτίνιο, Λαλάνα σε συνδυασμό με την απουσία της κορυφαίας καλοκαιρινής τους μεταγραφής, Σαντιό Μανέ, στο Κόπα Άφρικα, οδήγησαν σε ένα καταστροφικό δίμηνο Ιανουαρίου – Φεβριουαρίου, διάστημα στο οποίο η ομάδα του Κλοπ έκανε μόλις 1 νίκη και αυτή σε επαναληπτικό για το Κύπελλο Αγγλίας απέναντι στην Πλίμουθ (ομάδα 4ης κατηγορίας), με το πρώτο παιχνίδι στο “Άνφιλντ” να έρχεται 0-0! Σκόραρε περισσότερο και δέχθηκε λιγότερα γκολ από πέρυσι, διατηρώντας μόλις 12 φορές ανέπαφη την εστία της και μένοντας για 5η συνεχή χρονιά χωρίς κάποιον τίτλο, αρκούμενη στην 4η θέση και στα προκριματικά του Champions League. Στα αξιοσημείωτα, το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια κανείς παίκτης της ομάδας δε σκόραρε αυτογκόλ, σπάζοντας έτσι ένα… αξιοζήλευτο σερί.
Ο Πολ Πογκμπά
Η αλήθεια είναι ότι όταν αποτελείς την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου (μέχρι την επόμενη), οι απαιτήσεις προς το πρόσωπό σου τείνουν να γίνουν από υπερβολικές έως και παράλογες. Η περίπτωση του Πογκμπά όμως είναι ξεχωριστή. Έχοντας αποδείξει την ποιότητα και την αξία του στο πολύ σκληρό ιταλικό πρωτάθλημα, κατακτώντας τα πάντα με τη Γιουβέντους, πήρε τη γενναία απόφαση να επιστρέψει στο Μάντσεστερ και να βάλει τη Γιουνάιτεντ ξανά στις… ράγες του πρωταθλητισμού. Μπορεί σε συλλογικό επίπεδο να κατακτήθηκαν τίτλοι (τρεις τον αριθμό), παρόλα αυτά σε ατομικό επίπεδο η χρονιά μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον στάσιμη. Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν από το καλοκαίρι, καθώς ως ο ηγέτης της Εθνικής Γαλλίας έκανε ένα… αδιάφορο Euro, αποτυγχάνοντας παράλληλα να οδηγήσει τους “τρικολόρ” στην κορυφή σε μία διοργάνωση που ήταν το φαβορί και που πραγματοποιήθηκε στη χώρα τους. Με τη Γιουνάιτεντ, η συνεισφορά του σε 30 αγώνες πρωταθλήματος ήταν 5 γκολ και 4 ασίστ, έχοντας συνολικά 92 προσπάθειες για γκολ εκ των οποίων τέρμα βρήκαν οι 32. Το στατιστικό που ξεχωρίζει, βέβαια, είναι η ισχνή συμμετοχή του στο επιθετικό κομμάτι, καθώς δημιούργησε μόλις 7 καθαρές ευκαιρίες για γκολ για την ομάδα του σε όλο το πρωτάθλημα.
Η απόλυση του Ρανιέρι από τη Λέστερ
Το να απολύσει μια ομάδα έναν προπονητή δεν αποτελεί σημαντική είδηση. Όταν όμως πρόκειται για τον προπονητή που πραγματοποίησε ένα από τα πιο ιστορικά θαύματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τότε το πράγμα αλλάζει. Με τη Λέστερ στη ζώνη του υποβιβασμού, πολύ μακριά από το σημείο που βρισκόταν μόλις ένα χρόνο πριν, οι ιθύνοντες του συλλόγου πήραν την απόφαση να απομακρύνουν τον Κλαούντιο Ρανιέρι από την τεχνική ηγεσία, πληρώνοντας το μάρμαρο της κάκιστης αγωνιστικής εικόνας και των προστριβών του με συγκεκριμένους αστέρες της ομάδας. Ο Ιταλός έφευγε έπειτα από την ήττα με 2-1 από τη Σεβίλλη για τους 16 του Champions League, σκορ που έδινε ρεαλιστικές ελπίδες πρόκρισης στους 8 της διοργάνωσης, ενώ είχε τερματίσει πρώτος με τις “αλεπούδες” στον όμιλο μπροστά από Πόρτο, Κοπεγχάγη και Κλαμπ Μπρίζ. Μετά τη φυγή του, η Λέστερ έπαθε… μετάλλαξη. Προκρίθηκε στους 8 του Champions League, έκανε ένα μαγικό σερί νικών και κατέλαβε τελικά τη 12η θέση. Στη συνείδηση του φίλαθλου κόσμου, πάντως, έχασε την εκτίμηση που έχαιρε μετά την κατάκτηση του μοναδικού πρωταθλήματος της ιστορίας της. Shame “foxes”. Shame.
Η Σίτυ του Γκουαρντιόλα
Στο άκουσμα της είδησης ότι ο Πεπ Γκουαρντιόλα αφήνει τη Μπάγερν με προορισμό το Μάντσεστερ και τη Σίτυ, δεν είναι λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν όχι μόνο κατάκτηση του πρωταθλήματος αλλά και ευρωπαϊκή κυριαρχία από την πρώτη κιόλας σεζόν του Ισπανού στον πάγκο των “πολιτών”. Το τέλος της σεζόν όμως βρήκε τη Σίτυ να παλεύει μέχρι την τελευταία αγωνιστική για την κατάκτηση της 3ης θέσης, ενώ στο Champions League αποκλείστηκε στους 16 από τη Μονακό, δεχόμενη 6 γκολ στους 2 αγώνες από τους Γάλλους. Στο πρωτάθλημα, παρότι κατείχε την πρωτιά στη δημιουργία ευκαιριών και στην κατοχή μπάλας ανά αγώνα, πλήρωσε την επιθετική δυστοκία των επιθετικών της, καθώς και την αμυντική της ανισορροπία, κάτι που κατέστησε σαφές ότι οι ποδοσφαιριστές της ομάδας χρειάζονται χρόνο για να προσαρμοστούν στα ποδοσφαιρικά “θέλω” του προπονητή τους.
Πάρε ένα τρόπαιο ρε Κλόπ
Ακόμη μια χρονιά γεμάτη προσδοκίες για τη Λίβερπουλ, ακόμη μία χρονιά με άδεια χέρια. Οι “Reds” ξεκίνησαν εντυπωσιακά τη σεζόν, έχοντας ως μεγάλο πλεονέκτημα την έλλειψη ευρωπαϊκών αγώνων. Όμως ο τραυματισμός των Κοουτίνιο, Λαλάνα σε συνδυασμό με την απουσία της κορυφαίας καλοκαιρινής τους μεταγραφής, Σαντιό Μανέ, στο Κόπα Άφρικα, οδήγησαν σε ένα καταστροφικό δίμηνο Ιανουαρίου – Φεβριουαρίου, διάστημα στο οποίο η ομάδα του Κλοπ έκανε μόλις 1 νίκη και αυτή σε επαναληπτικό για το Κύπελλο Αγγλίας απέναντι στην Πλίμουθ (ομάδα 4ης κατηγορίας), με το πρώτο παιχνίδι στο “Άνφιλντ” να έρχεται 0-0! Σκόραρε περισσότερο και δέχθηκε λιγότερα γκολ από πέρυσι, διατηρώντας μόλις 12 φορές ανέπαφη την εστία της και μένοντας για 5η συνεχή χρονιά χωρίς κάποιον τίτλο, αρκούμενη στην 4η θέση και στα προκριματικά του Champions League. Στα αξιοσημείωτα, το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά από 10 χρόνια κανείς παίκτης της ομάδας δε σκόραρε αυτογκόλ, σπάζοντας έτσι ένα… αξιοζήλευτο σερί.
Ο Πολ Πογκμπά
Η αλήθεια είναι ότι όταν αποτελείς την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου (μέχρι την επόμενη), οι απαιτήσεις προς το πρόσωπό σου τείνουν να γίνουν από υπερβολικές έως και παράλογες. Η περίπτωση του Πογκμπά όμως είναι ξεχωριστή. Έχοντας αποδείξει την ποιότητα και την αξία του στο πολύ σκληρό ιταλικό πρωτάθλημα, κατακτώντας τα πάντα με τη Γιουβέντους, πήρε τη γενναία απόφαση να επιστρέψει στο Μάντσεστερ και να βάλει τη Γιουνάιτεντ ξανά στις… ράγες του πρωταθλητισμού. Μπορεί σε συλλογικό επίπεδο να κατακτήθηκαν τίτλοι (τρεις τον αριθμό), παρόλα αυτά σε ατομικό επίπεδο η χρονιά μπορεί να χαρακτηριστεί τουλάχιστον στάσιμη. Τα πρώτα σημάδια φάνηκαν από το καλοκαίρι, καθώς ως ο ηγέτης της Εθνικής Γαλλίας έκανε ένα… αδιάφορο Euro, αποτυγχάνοντας παράλληλα να οδηγήσει τους “τρικολόρ” στην κορυφή σε μία διοργάνωση που ήταν το φαβορί και που πραγματοποιήθηκε στη χώρα τους. Με τη Γιουνάιτεντ, η συνεισφορά του σε 30 αγώνες πρωταθλήματος ήταν 5 γκολ και 4 ασίστ, έχοντας συνολικά 92 προσπάθειες για γκολ εκ των οποίων τέρμα βρήκαν οι 32. Το στατιστικό που ξεχωρίζει, βέβαια, είναι η ισχνή συμμετοχή του στο επιθετικό κομμάτι, καθώς δημιούργησε μόλις 7 καθαρές ευκαιρίες για γκολ για την ομάδα του σε όλο το πρωτάθλημα.
Η απόλυση του Ρανιέρι από τη Λέστερ
Το να απολύσει μια ομάδα έναν προπονητή δεν αποτελεί σημαντική είδηση. Όταν όμως πρόκειται για τον προπονητή που πραγματοποίησε ένα από τα πιο ιστορικά θαύματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου, τότε το πράγμα αλλάζει. Με τη Λέστερ στη ζώνη του υποβιβασμού, πολύ μακριά από το σημείο που βρισκόταν μόλις ένα χρόνο πριν, οι ιθύνοντες του συλλόγου πήραν την απόφαση να απομακρύνουν τον Κλαούντιο Ρανιέρι από την τεχνική ηγεσία, πληρώνοντας το μάρμαρο της κάκιστης αγωνιστικής εικόνας και των προστριβών του με συγκεκριμένους αστέρες της ομάδας. Ο Ιταλός έφευγε έπειτα από την ήττα με 2-1 από τη Σεβίλλη για τους 16 του Champions League, σκορ που έδινε ρεαλιστικές ελπίδες πρόκρισης στους 8 της διοργάνωσης, ενώ είχε τερματίσει πρώτος με τις “αλεπούδες” στον όμιλο μπροστά από Πόρτο, Κοπεγχάγη και Κλαμπ Μπρίζ. Μετά τη φυγή του, η Λέστερ έπαθε… μετάλλαξη. Προκρίθηκε στους 8 του Champions League, έκανε ένα μαγικό σερί νικών και κατέλαβε τελικά τη 12η θέση. Στη συνείδηση του φίλαθλου κόσμου, πάντως, έχασε την εκτίμηση που έχαιρε μετά την κατάκτηση του μοναδικού πρωταθλήματος της ιστορίας της. Shame “foxes”. Shame.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου