Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Οι άνθρωποι είχαν το θράσος και έριχναν μπινελικιά στους διεθνείς του ΠΑΟΚ. Εντάξει λογικό είναι κάποιοι οπαδοί να έχουν παραπόνα από παίκτες της ομάδας τους. Αλλά ρε μεγάλε μην χαλάς μια ευχάριστη στιγμή της Εθνικής. Δηλαδή τι; Επειδή έκαναν καλό παιχνίδι οι διεθνείς της ομάδας σου πρέπει να τους στολίζεις; Συγκρίνεις την εθνική με τον σύλλογο; Αλλά θα μου πεις με την αθλητική παιδεία που έχουμε λογικό είναι. Το περιστατικό αυτό μου έδωσε έμπνευση για το παρόν άρθρο. Όχι δεν πρόκειται να γράψω για εκείνους. Το αφήνω αυτό σε άλλους. Εγώ θα γράψω για τον πιο αδικημένο όλων. Τον «Τυπάρα» κατά κόσμον, Γιώργο Καραγκούνη.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να διαφωνεί. Ο Γιώργος Καραγκούνης είναι ο πιο αδικημένος της γενιάς του 2004. Έχει ακούσει συνολικά τόσα σχόλια όσα έχουν ακούσει οι υπόλοιποι 23 μαζί. Δεν μιλώ μόνο για την Εθνική, μιλώ και για τον Παναθηναϊκό. Μην αγχώνεστε δεν θα ρίξω ευθύνες περισσότερο στον ένα ή στον άλλο. Η ευθύνη είναι ισόποση. Την ίδια ευθύνη που έχουν οι φίλαθλοι της Εθνικής, έχουν και του Παναθηναϊκού. Προσοχή! Δεν αναιρώ αυτό που είπα παραπάνω. Δεν εξισώνεται η Εθνική με τον σύλλογο. Φυσικά και είναι η Εθνική ένα σκαλί πιο πάνω σε ιεραρχία. Απλά η ισόποση ευθύνη οφείλεται αλλού. Οφείλεται στο ίδιο μήκος μουρμούρας που υπάρχει. Μπορεί να διαφέρουν σε μερικά σημεία αλλά και οι 2 στο ίδιο θέμα αναφέρονται. Στον χρόνο συμμετοχής του Καραγκούνη. Οι της Εθνικής γκρινιάζουν για την πολλή ώρα που είναι εντός γηπέδου. Ότι αυτός φταίει για τα φτωχά σκορ.
Μα συγγνώμη. Αν οι υπόλοιποι δεν παίζουν καλά ο Καραγκούνης τι φταίει; Είπαμε είμαστε φίλαθλοι ανυπόμονοι και δυστυχώς γκρινιάζουμε εύκολα. Δεν γινόταν αυτό στο παρελθόν. Η δικιά μας γενιά το έχει κάνει μόδα. Οπού γενιά εννοώ τους 20αρήδες και τους 30αρήδες. Διότι αυτή η γενιά «επηρεάζεται» εύκολα. Μας καλόμαθαν και το «πληρώνουν» με το ίδιο νόμισμα. Πριν το 2004 δεν ασχολούμασταν με το «θέμα» Εθνική εξονυχιστικά. Εντάξει βλέπαμε τα ματς και δεν είχαμε ιδιαίτερα παράπονα. Είχαμε βέβαια την απαίτηση για προκρίσεις στα τελικά. Ποιος λαός δεν έχει; Μετά το τρόπαιο οι απαιτήσεις μας γίνανε πιο «σκληρές». Ξαφνικά ήταν αποτυχία η μη πρόκριση στα τελικά. Όπως έγιναν αποτυχία και οι αποκλεισμοί από τους ομίλους- όταν φυσικά είχε φτάσει εκείνη η ώρα του Euro. Ποιος φταίει για τις εκάστοτε αποτυχίες; Μα φυσικά ο Καραγκούνης. Ναι καλά καταλάβατε την ειρωνεία στο σχόλιο μου. Είμαστε ικανοί να έχει αποσυρθεί ο Κάρα και να συνεχίζουμε να του απορρίπτουμε ευθύνες. Εμ δεν φερόμαστε έτσι στον ποδοσφαιριστή με τις περισσότερες συμμέτοχες στην Εθνική. Έναν πιστό στρατιώτη της Εθνικής.
Μετά λύπης παρατηρώ ότι οι Παναθηναϊκοί δεν πάνε πίσω. Του έχουν σούρει πολλά. Στην πλειοψηφία τους ήταν άδικα. Μάλλον πότε δεν του συγχώρησαν την αφοσίωση στην Εθνική. Φυσικά και έχει αφοσίωση στον Παναθηναϊκό. Δεν αμφέβαλλε πότε κανείς για αυτό. Παιδί της Παιανίας ήταν άλλωστε –αναφέρομαι σε εκείνην την χρυσή γενιά που επί Κυράστα έκανε θαύματα-. Κι όμως έχουμε αρχίσει να αμφιβάλλουμε πλέον. Όχι δεν ευθύνεται ο Γιώργος για αυτό. Η κακιά μας η μοίρα φταίει. Αφού πάντα πρέπει να φταίει κάποιος για όλα. Για τα λάθη άλλων πάντα έφταιγε ο Γιώργος. Ακόμα και τώρα που ζει το English Dream –που πάντα ήθελε- ευθύνες του απορρίπτουμε. Για τον Νταμπίζα. Για το ενδεχόμενο επιστροφής του. Για τα πάντα. Δεν βγήκε πότε να μιλήσει. Τι να πει άλλωστε; Στον κυκεώνα της προσωπολατρίας –και να μίλαγε- χαμένος θα έβγαινε. Όταν βλέπεις τους φιλάθλους της ομάδας σου να παίρνουν το μέρος του προπονητή σου τι άλλο να κάνεις;
Οι παίκτες έρχονται και παρέρχονται. Οι «σημαίες» όμως όχι. Μένουν εκεί. Χωρίς να το διατυμπανίζουν και χωρίς να πουλάνε φθηνό οπαδιλίκι. Δεν αντιδρούν στην εκάστοτε γκρίνια. Μιλάνε με τον τρόπο τους στο γήπεδο. Δεν θα έπρεπε λοιπόν ο Κάρα να έχει την αντιμετώπιση που του αξίζει; Βάσει των όσων έχει προσφέρει. Ο Γιώργος δεν είναι κανένας Ριβάλντο. Δεν απέδειξε αχαριστία στις αγαπημένες του ομάδες ( και στην Εθνική και στον Παναθηναϊκό αναφέρομαι). Ίσα ίσα δείχνει συχνά πόσο τις αγάπα. Μήπως λοιπόν να του φερθούμε ανάλογα; Για να αποσυρθεί όπως του αξίζει- φυσικά όπως θέλει και ο ίδιος. Μήπως πρέπει να αποκαταστήσουμε μια μεγάλη αδικία επιτέλους; Όχι για κανέναν άλλο λόγο. Για την «σημαία» ρε γαμώτο…
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να διαφωνεί. Ο Γιώργος Καραγκούνης είναι ο πιο αδικημένος της γενιάς του 2004. Έχει ακούσει συνολικά τόσα σχόλια όσα έχουν ακούσει οι υπόλοιποι 23 μαζί. Δεν μιλώ μόνο για την Εθνική, μιλώ και για τον Παναθηναϊκό. Μην αγχώνεστε δεν θα ρίξω ευθύνες περισσότερο στον ένα ή στον άλλο. Η ευθύνη είναι ισόποση. Την ίδια ευθύνη που έχουν οι φίλαθλοι της Εθνικής, έχουν και του Παναθηναϊκού. Προσοχή! Δεν αναιρώ αυτό που είπα παραπάνω. Δεν εξισώνεται η Εθνική με τον σύλλογο. Φυσικά και είναι η Εθνική ένα σκαλί πιο πάνω σε ιεραρχία. Απλά η ισόποση ευθύνη οφείλεται αλλού. Οφείλεται στο ίδιο μήκος μουρμούρας που υπάρχει. Μπορεί να διαφέρουν σε μερικά σημεία αλλά και οι 2 στο ίδιο θέμα αναφέρονται. Στον χρόνο συμμετοχής του Καραγκούνη. Οι της Εθνικής γκρινιάζουν για την πολλή ώρα που είναι εντός γηπέδου. Ότι αυτός φταίει για τα φτωχά σκορ.
Μα συγγνώμη. Αν οι υπόλοιποι δεν παίζουν καλά ο Καραγκούνης τι φταίει; Είπαμε είμαστε φίλαθλοι ανυπόμονοι και δυστυχώς γκρινιάζουμε εύκολα. Δεν γινόταν αυτό στο παρελθόν. Η δικιά μας γενιά το έχει κάνει μόδα. Οπού γενιά εννοώ τους 20αρήδες και τους 30αρήδες. Διότι αυτή η γενιά «επηρεάζεται» εύκολα. Μας καλόμαθαν και το «πληρώνουν» με το ίδιο νόμισμα. Πριν το 2004 δεν ασχολούμασταν με το «θέμα» Εθνική εξονυχιστικά. Εντάξει βλέπαμε τα ματς και δεν είχαμε ιδιαίτερα παράπονα. Είχαμε βέβαια την απαίτηση για προκρίσεις στα τελικά. Ποιος λαός δεν έχει; Μετά το τρόπαιο οι απαιτήσεις μας γίνανε πιο «σκληρές». Ξαφνικά ήταν αποτυχία η μη πρόκριση στα τελικά. Όπως έγιναν αποτυχία και οι αποκλεισμοί από τους ομίλους- όταν φυσικά είχε φτάσει εκείνη η ώρα του Euro. Ποιος φταίει για τις εκάστοτε αποτυχίες; Μα φυσικά ο Καραγκούνης. Ναι καλά καταλάβατε την ειρωνεία στο σχόλιο μου. Είμαστε ικανοί να έχει αποσυρθεί ο Κάρα και να συνεχίζουμε να του απορρίπτουμε ευθύνες. Εμ δεν φερόμαστε έτσι στον ποδοσφαιριστή με τις περισσότερες συμμέτοχες στην Εθνική. Έναν πιστό στρατιώτη της Εθνικής.
Μετά λύπης παρατηρώ ότι οι Παναθηναϊκοί δεν πάνε πίσω. Του έχουν σούρει πολλά. Στην πλειοψηφία τους ήταν άδικα. Μάλλον πότε δεν του συγχώρησαν την αφοσίωση στην Εθνική. Φυσικά και έχει αφοσίωση στον Παναθηναϊκό. Δεν αμφέβαλλε πότε κανείς για αυτό. Παιδί της Παιανίας ήταν άλλωστε –αναφέρομαι σε εκείνην την χρυσή γενιά που επί Κυράστα έκανε θαύματα-. Κι όμως έχουμε αρχίσει να αμφιβάλλουμε πλέον. Όχι δεν ευθύνεται ο Γιώργος για αυτό. Η κακιά μας η μοίρα φταίει. Αφού πάντα πρέπει να φταίει κάποιος για όλα. Για τα λάθη άλλων πάντα έφταιγε ο Γιώργος. Ακόμα και τώρα που ζει το English Dream –που πάντα ήθελε- ευθύνες του απορρίπτουμε. Για τον Νταμπίζα. Για το ενδεχόμενο επιστροφής του. Για τα πάντα. Δεν βγήκε πότε να μιλήσει. Τι να πει άλλωστε; Στον κυκεώνα της προσωπολατρίας –και να μίλαγε- χαμένος θα έβγαινε. Όταν βλέπεις τους φιλάθλους της ομάδας σου να παίρνουν το μέρος του προπονητή σου τι άλλο να κάνεις;
Οι παίκτες έρχονται και παρέρχονται. Οι «σημαίες» όμως όχι. Μένουν εκεί. Χωρίς να το διατυμπανίζουν και χωρίς να πουλάνε φθηνό οπαδιλίκι. Δεν αντιδρούν στην εκάστοτε γκρίνια. Μιλάνε με τον τρόπο τους στο γήπεδο. Δεν θα έπρεπε λοιπόν ο Κάρα να έχει την αντιμετώπιση που του αξίζει; Βάσει των όσων έχει προσφέρει. Ο Γιώργος δεν είναι κανένας Ριβάλντο. Δεν απέδειξε αχαριστία στις αγαπημένες του ομάδες ( και στην Εθνική και στον Παναθηναϊκό αναφέρομαι). Ίσα ίσα δείχνει συχνά πόσο τις αγάπα. Μήπως λοιπόν να του φερθούμε ανάλογα; Για να αποσυρθεί όπως του αξίζει- φυσικά όπως θέλει και ο ίδιος. Μήπως πρέπει να αποκαταστήσουμε μια μεγάλη αδικία επιτέλους; Όχι για κανέναν άλλο λόγο. Για την «σημαία» ρε γαμώτο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου