Παναγιώτης Μπάλλας. Ένα όνομα που «καεί» λόγω επικαιρότητας. Και όχι άδικα. Άλλα με λάθος τρόπο. Δεν φέρει ευθύνη ο παίκτης για σας προλάβω. Το ρημάδι το ποδοσφαιρικό μας σύστημα φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη. 100% κιόλας. Εξηγούμαι εξαρχής γιατί είμαι σίγουρη πως θα παρερμηνευτούν τα λόγια μου. Όλες οι ομάδες μπαίνουν στο στόχαστρο μου.
Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Δεν αναφέρομαι μόνο σε μια – γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτό θα λέγατε λόγω των φίλαθλων προτιμήσεων μου. Πέραν 2-3 εξαιρέσεων όλες οι υπόλοιπες πέφτουν στην ίδια λακκούβα. Αυτήν του σκληρού οπαδισμού. Αυτήν που μας κάνει να αναπολούμε τις προηγούμενες δεκαετίες. Να ευχόμαστε να ξαναέρθει η στιγμή που το ποδόσφαιρο το βλέπαμε όλοι αγκαλιά. Φίλαθλοι του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ. Όλοι μαζί. Στην Θεσσαλονίκη φίλαθλοι του ΠΑΟΚ και φίλαθλοι του Άρη μαζί. Φυσικά λαμβάνω υπ’ όψιν και τα επαρχιακά ντέρμπι. Γιατί να μην απατάστε πως στην επαρχία είναι όλα αγγελικά πλασμένα. Έχουν και αυτοί τα παρατράγουδα τους. Απλά ρωτήστε τους Βολιώτες τι γίνεται σε κάθε ντέρμπι Ολυμπιακού-Νίκης και θα καταλάβετε.
Στο όλο θέμα υπάρχουν και άλλες παράμετροι. Φυσικά έχουν και αυτές την χάρη τους. Το κυριότερο επηρεάζονται δυσάρεστα από τον σκληρό οπαδισμό. Με απλά λόγια έχουμε μάθει να αμφισβητούμε και τα αυτονόητα. Αυτά που μοιάζουν λογικά στην κανονική ζωή στην δε ποδοσφαιρική είναι παράλογα. Ότι γίνονται για κάποιο σκοπό. Σύμφωνα με την κατάντια μας για όλα πρέπει να υπάρχει εξήγηση- άσχετα αν στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ισχύει. Είμαστε ικανοί που αν ζούσαμε το 1958 θα λέγαμε πως ο Πέλε έκλαιγε γιατί ήταν εγωιστής. Τόσο εγωιστής που το είχε σίγουρο το Μουντιάλ και δεν δεχόταν την ήττα του. Βέβαια θα διαπερνούσαμε το γεγονός πως τότε ήταν μόλις 17 χρόνων και το κλάμα προέρχονταν από νεαρό της ηλικίας του. Ότι το να κλαίει ένας νεαρός παίκτης γιατί έχασε η ομάδα του είναι απόλυτα φυσιολογικό. Για όσους ξεχνούν στις νεαρές ηλικίες υπερισχύει η αγάπη για την ομάδα και αυτή μετουσιώνεται σε υπερβάλλοντα ζήλο.
Από υπερβάλλοντα ζήλο είχε ξεσπάσει σε κλάματα ο Τριανταφύλλοπουλος τότε στο ντέρμπι. Άσχετα αν μερικοί πήγαν να το «ρίξουν αλλού». Ναι ξέρω μερικοί ότι το θεωρούν υπερβολικό. Για κείνον όμως δεν είναι. Δεν μπορούσε να δεχτεί πως από δικό του λάθος προήλθε το γκολ. Δηλαδή εκεί στα ξένα που γίνεται συχνά πυκνά είναι βλάκες ; Δεν νομίζω. Όταν έχεις δεθεί με την ομάδα σου κάθε λάθος σε αγώνα είναι σαν αγκάθι στην καρδιά. Εμείς τι πιστεύετε ότι θα κάνατε αν ήσασταν στην θέση του Τέρι το 2008. Αν η ομάδα σας ήταν ένα βήμα πριν τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο και εσείς πετάγατε στα σκουπίδια την όλη προσπάθεια. Το ίδιο ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Είτε απώλειας τίτλου όπως στην περίπτωση των παικτών της Μπιλμπάο είτε υποβιβασμού όπως της Βιγιαρέαλ. Δεν είναι κακό να βλέπεις ολόκληρη ομάδα να στεναχωριέται για απώλεια στόχων. Προσωπικά έμενα μου έχει μείνει ανεξίτηλη η εικόνα του Αντζέλο Παλόμπο όταν υποβιβάστηκε η Σαμπντόρια. Αυτό θα πει «καψούρα» για την ομάδα που τον ανέδειξε.
Βέβαια υπήρξε και κάτι άλλο την τελευταία ομάδα που πέρασε στο ντούκου. Δεν σχολιάστηκε και δεν το «ανέλυσαν». Μάλλον ήταν αντι-εμπορικό φαίνεται. Που φτάσαμε! Να θεωρούμε άνευ σχολιασμού το απόλυτο fair play της χρονιάς και της δεκαετίας μην σου πω. Εμένα πάντως αυτό το fair play με επιβεβαίωσε. Σε ποιο θέμα; Μα φυσικά στο ότι ο Άκης Μάντζιος ανήκει σε μια διαφορετική πάστα προπονητών και ανθρώπων. Κανείς άλλος δεν θα έδινε τέτοια εντολή. Πείτε μου ξεκάθαρα και χωρίς παρωπίδες. Υπάρχει προπονητής που θα έδινε εντολή για πασούλες όταν η αντίπαλη ομάδα μένει με λιγότερους παίκτες; Στο ματς της ομάδας του με τον ΟΦΗ σε μια ανύποπτη στιγμή συγκρούστηκαν 2 παίκτες του ΟΦΗ μεταξύ τους. Βγήκαν από το τερέν ταυτόχρονα για να εξεταστούν. Αν ήταν άλλος στην θέση του θα αδιαφορούσε πλήρως. Εκείνος όμως όχι μόνο δεν αδιαφόρησε αλλά επέδειξε και ευγενής άμιλλα. Είπε στους παίκτες του να κάνουν πασούλες μεταξύ τους μέχρι ότου μπουν οι αντίπαλοι παίχτες ξανά στο γήπεδο. Πως είπατε; Στο άμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο έχετε δει κάτι τέτοιο στο παρελθόν; Η απάντηση είναι απλή και μονολεκτική. ΟΧΙ.
Δεν έχουμε προνοήσει κιόλας βλέπεις. Να δίνουμε βραβείο fair play. Όχι αυτό που δίνουν για τις λιγότερες κίτρινες κάρτες. Βραβεία βάσει της αυτούσιας σημασίας της λέξης. Για τέτοιου είδους κινήσεις. Όπως γίνεται στο εξωτερικό δηλαδή με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίπτωση της Φούλαμ. Μπας και ανεβούμε στην ανάλογη λίστα που έχει η ΟΥΕΦΑ. Διότι δεν είναι και τόσο για πανηγύρια το ότι βρισκόμαστε 44ΟΙ σε λίστα 54 χώρων. Δείχνει μάλιστα πόσο «αγροίκοι» ποδοσφαιρικά είμαστε. Μήπως πρέπει αυτό να μας βάζει σε σκέψεις;
Στο όλο θέμα υπάρχουν και άλλες παράμετροι. Φυσικά έχουν και αυτές την χάρη τους. Το κυριότερο επηρεάζονται δυσάρεστα από τον σκληρό οπαδισμό. Με απλά λόγια έχουμε μάθει να αμφισβητούμε και τα αυτονόητα. Αυτά που μοιάζουν λογικά στην κανονική ζωή στην δε ποδοσφαιρική είναι παράλογα. Ότι γίνονται για κάποιο σκοπό. Σύμφωνα με την κατάντια μας για όλα πρέπει να υπάρχει εξήγηση- άσχετα αν στις περισσότερες περιπτώσεις δεν ισχύει. Είμαστε ικανοί που αν ζούσαμε το 1958 θα λέγαμε πως ο Πέλε έκλαιγε γιατί ήταν εγωιστής. Τόσο εγωιστής που το είχε σίγουρο το Μουντιάλ και δεν δεχόταν την ήττα του. Βέβαια θα διαπερνούσαμε το γεγονός πως τότε ήταν μόλις 17 χρόνων και το κλάμα προέρχονταν από νεαρό της ηλικίας του. Ότι το να κλαίει ένας νεαρός παίκτης γιατί έχασε η ομάδα του είναι απόλυτα φυσιολογικό. Για όσους ξεχνούν στις νεαρές ηλικίες υπερισχύει η αγάπη για την ομάδα και αυτή μετουσιώνεται σε υπερβάλλοντα ζήλο.
Από υπερβάλλοντα ζήλο είχε ξεσπάσει σε κλάματα ο Τριανταφύλλοπουλος τότε στο ντέρμπι. Άσχετα αν μερικοί πήγαν να το «ρίξουν αλλού». Ναι ξέρω μερικοί ότι το θεωρούν υπερβολικό. Για κείνον όμως δεν είναι. Δεν μπορούσε να δεχτεί πως από δικό του λάθος προήλθε το γκολ. Δηλαδή εκεί στα ξένα που γίνεται συχνά πυκνά είναι βλάκες ; Δεν νομίζω. Όταν έχεις δεθεί με την ομάδα σου κάθε λάθος σε αγώνα είναι σαν αγκάθι στην καρδιά. Εμείς τι πιστεύετε ότι θα κάνατε αν ήσασταν στην θέση του Τέρι το 2008. Αν η ομάδα σας ήταν ένα βήμα πριν τον πρώτο της ευρωπαϊκό τίτλο και εσείς πετάγατε στα σκουπίδια την όλη προσπάθεια. Το ίδιο ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις. Είτε απώλειας τίτλου όπως στην περίπτωση των παικτών της Μπιλμπάο είτε υποβιβασμού όπως της Βιγιαρέαλ. Δεν είναι κακό να βλέπεις ολόκληρη ομάδα να στεναχωριέται για απώλεια στόχων. Προσωπικά έμενα μου έχει μείνει ανεξίτηλη η εικόνα του Αντζέλο Παλόμπο όταν υποβιβάστηκε η Σαμπντόρια. Αυτό θα πει «καψούρα» για την ομάδα που τον ανέδειξε.
Βέβαια υπήρξε και κάτι άλλο την τελευταία ομάδα που πέρασε στο ντούκου. Δεν σχολιάστηκε και δεν το «ανέλυσαν». Μάλλον ήταν αντι-εμπορικό φαίνεται. Που φτάσαμε! Να θεωρούμε άνευ σχολιασμού το απόλυτο fair play της χρονιάς και της δεκαετίας μην σου πω. Εμένα πάντως αυτό το fair play με επιβεβαίωσε. Σε ποιο θέμα; Μα φυσικά στο ότι ο Άκης Μάντζιος ανήκει σε μια διαφορετική πάστα προπονητών και ανθρώπων. Κανείς άλλος δεν θα έδινε τέτοια εντολή. Πείτε μου ξεκάθαρα και χωρίς παρωπίδες. Υπάρχει προπονητής που θα έδινε εντολή για πασούλες όταν η αντίπαλη ομάδα μένει με λιγότερους παίκτες; Στο ματς της ομάδας του με τον ΟΦΗ σε μια ανύποπτη στιγμή συγκρούστηκαν 2 παίκτες του ΟΦΗ μεταξύ τους. Βγήκαν από το τερέν ταυτόχρονα για να εξεταστούν. Αν ήταν άλλος στην θέση του θα αδιαφορούσε πλήρως. Εκείνος όμως όχι μόνο δεν αδιαφόρησε αλλά επέδειξε και ευγενής άμιλλα. Είπε στους παίκτες του να κάνουν πασούλες μεταξύ τους μέχρι ότου μπουν οι αντίπαλοι παίχτες ξανά στο γήπεδο. Πως είπατε; Στο άμοιρο ελληνικό ποδόσφαιρο έχετε δει κάτι τέτοιο στο παρελθόν; Η απάντηση είναι απλή και μονολεκτική. ΟΧΙ.
Δεν έχουμε προνοήσει κιόλας βλέπεις. Να δίνουμε βραβείο fair play. Όχι αυτό που δίνουν για τις λιγότερες κίτρινες κάρτες. Βραβεία βάσει της αυτούσιας σημασίας της λέξης. Για τέτοιου είδους κινήσεις. Όπως γίνεται στο εξωτερικό δηλαδή με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίπτωση της Φούλαμ. Μπας και ανεβούμε στην ανάλογη λίστα που έχει η ΟΥΕΦΑ. Διότι δεν είναι και τόσο για πανηγύρια το ότι βρισκόμαστε 44ΟΙ σε λίστα 54 χώρων. Δείχνει μάλιστα πόσο «αγροίκοι» ποδοσφαιρικά είμαστε. Μήπως πρέπει αυτό να μας βάζει σε σκέψεις;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου