Αρχές δεκαετίας ’60. Πολλοί Έλληνες ψάχνουν την «γη της επαγγελίας» στο εξωτερικό. Για μια καλύτερη ζωή όπως οι ίδιοι έλεγαν. Το ίδιο ακριβώς μότο χρησιμοποιούν σήμερα οι ποδοσφαιριστές – είναι βεβαία λίγο παραφρασμένο. Κάθε επαγγελματίας ποδοσφαιριστής ονειρεύεται μια καλύτερη καριέρα στο εξωτερικό. Είναι κακό να κάνεις καριέρα στην Ελλάδα; Όχι βέβαια. Μια χαρά καριέρα μπορεί να γίνει και εντός συνόρων.
Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Για πολλοστή φορά πρέπει να υπενθυμίσω πως δεν έχουμε και το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Ειδικά σε θέματα ακαδημιών είμαστε έτη φωτός πίσω. Κάποιος με ρώτησε πριν λίγο καιρό – με αφορμή έναν αγώνα της Εθνικής Νέων – γιατί δεν έχουμε διακρίσεις. Γιατί οι μικρές εθνικές έχουν εφήμερες διακρίσεις και πότε δεν κρατούν μια σταθερή πορεία. Δεν χρειάζεται να είσαι ειδικός για να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση. Ούτε χρειάζεται να έχεις παρακολουθήσει ανελλιπώς τους αγώνες της Εθνικής Νέων. Άλλωστε οι περισσότεροι έχουν έτοιμη την απάντηση: « Μωρέ τι να κάτσω να δω τα μικρά;». Μάλλον τους αρκεί να παρακολουθούν μόνο την Σούπερ Λίγκ με τα καλά της και τα στραβά της. Αυτά τα μικρά έχει τύχει πολλές φόρες να τα δουν και να μην δώσουν σημασία. Υπάρχουν και στιγμές όπου σιχτιρίζουν τον προπονητή που βάζει τα νιάνιαρα μέσα στο γήπεδο. Το αν θα χάσεις δεν εξαρτάται πότε από το νιάνιαρο. Εξαρτάται πάντα από τον τρόπο που θα παίξεις. Άλλωστε το νιάνιαρο μπορεί άνετα να σου προσθέσει μια παραπάνω φρεσκάδα που θα αποπροσανατολίσει τον αντίπαλο. Για παραπάνω πληροφορίες ρωτήστε στην ΑΕΚ περί Νίνη….
Κανείς δεν περίμενε τότε το –όχι και τόσο μακρινό- 2007 ότι θα υπήρξε ένα τεράστιος «τυφώνας» ονόματι Σωτήρης Νίνης. Στο πρώτο του ματς με το Αιγάλεω ήταν απλά ένα ταλέντο που έκανε ένα καλό ματς και μετά θα βρισκόταν στην αφάνεια. Όταν ήρθε και το πρώτο γκολ το ρίξανε στην τύχη. Είναι σύνηθες φαινόμενο άλλωστε να μην εμπιστευόμαστε τα ταλέντα μέχρι να φτάσουν τα 30. Για πολλούς μάλιστα ο Γιώργος Σαμαράς είναι ακόμα ταλέντο και ας κοντεύει τα 30 – this is Greece my friend. Για τον Νίνη λοιπόν το ματς με την ΑΕΚ ήταν το «μπαμ» που έπρεπε όλοι να ακούσουμε. Έτσι ώστε να αντιληφθούμε όλοι τι εστί «Σωτήρης Νίνης». Ευτυχώς για τον Νίνη – άσχετα αν άργησαν λίγο – υπήρξαν και άλλοι που τον αντιληφθήκαν. Οι Ιταλοί της Πάρμα ήταν οι πιο τολμηροί της υπόθεσης που αποφάσισαν να κάνουν κίνηση. Η κίνηση μπορεί να έγινε αλλά το πείραμα απέτυχε. Ο Νίνης δεν ταίριαξε εξαρχής με τον τρόπο παιχνιδιού της Πάρμα. Βλέποντας το μεταγενέστερα φαίνεται ως απόλυτα λογικό και αναμενόμενο. Ο Νίνης μας συστήθηκε ως δεκάρι και μόνο. Στην Ιταλία δυστυχώς δεν υπάρχει η ποδοσφαιρική έννοια «δεκάρι». Ακόμα και όταν υπάρχει (πολύ σπάνια) δεν υφίσταται με τον ίδιο τρόπο που την εφαρμόζουμε εμείς εδώ. Όποτε στην ενδεκάδα της Πάρμα ο Νίνης έμοιαζε με ψάρι έξω από την γυάλα. Τα περί πισωγυρίσματος λοιπόν είναι απλά βλακείες…..
Με αφορμή τον Νίνη παρατήρησα κάτι. Υπάρχουν 2 κατηγορίες για τους Έλληνες ποδοσφαιριστές που φεύγουν στο εξωτερικό. Η πρώτη κατηγορία έχει να κάνει με αυτούς όντως πιάνουν και γυρνάνε όταν οι ίδιοι το θελήσουν. Σε αυτή την κατηγορία συγκαταλέγονται ονόματα όπως ο Κατσουράνης , ο Κονέ και ο Σαμαράς. Με εξαίρεση τον Σαμαρά οι άλλοι 2 ήταν σαν τον Νίνη. Ανακαλύφθηκαν από ξένες ομάδες και αποφάσισαν να το ρισκάρουν. Ευτυχώς για αυτούς το ρίσκο πέτυχε. Πολύ απλά διότι το αγωνιστικό καλούπι τους δεν χρειαζόταν αλλαγές ( σαν τον Νίνη ας πούμε). Ταίριαξαν αμέσως με τον τρόπο παιχνιδιού της καινούργιας τους ομάδας. Ο Σαμαράς από την άλλη είναι μια διαφορετική περίπτωση. Ως γόνος πρώην ποδοσφαιριστή ήταν αναμενόμενη η γρήγορη φυγή προς τας Ευρώπας. Ο πατέρας τους ήξερε πολύ καλά πως ο γιος δεν θα είχε την αναμενόμενη καριέρα αν έμενε εδώ. Αφού υπάρχει αυτή η ρημάδα «κατάρα του ονόματος»…..
Ο Δώνης πέρσι με αφορμή την φυγή του γιου του προς Ιταλία είπε κάτι πολύ σωστό. Καλύτερα λέει που έφυγε γιατί εκεί θα τον αντιμετωπίσουν ως απλό ποδοσφαιριστή. Όχι ως το «παιδί του Δώνη». Θα έχει την καλύτερη εξέλιξη έτσι. Βέβαια μεγάλο ρόλο παίζει και η συμπεριφορά του ίδιου του παίκτη. Διότι όλες οι ομάδες τους δικούς μας τους αντιμετωπίζουν ως απλούς παίκτες. Στο εξωτερικό οι ομάδες μαθαίνουν πράγματα στους παίκτες τους ακόμα και αν αυτοί είναι 35 με 40 χρόνων. Όταν ένας δικός μας πάει έξω με μια διάθεση του τύπου «θέλω να παίζω βασικός και ας μαθαίνω ταυτόχρονα» είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν θα πετύχει. Δεν είσαι σε θέση να απαιτείς όταν είσαι νέος στην ομάδα. Εδώ ο Μπέιλ που κόστισε 100 εκ. δεν είπε κουβέντα για τον πάγκο που έφαγε στην αρχή και θα πουν οι δικοί μας; Εδώ έγκειται η έτερη κατηγορία. Παίκτες που έφυγαν στο εξωτερικό με ένα τουπέ και τελικά γύρισαν πίσω γιατί δεν πετύχαν. Κάθε χρόνο στις 100 μεταγραφές που μπορεί να γίνονται το 1/4 είναι τέτοιες περιπτώσεις. Ομογενείς και παίκτες που έφυγαν πριν χρόνια γυρνάνε στην πατρίδα ώστε για να παίξουν την μπάλα που δεν μπόρεσαν έξω. Αυτό ναι όντως θεωρείται πισωγύρισμα…
Κάθε Έλληνας είναι υπερήφανος για κάθε διεθνή μας που φεύγει για το εξωτερικό. Είναι όμως στο χέρι των ίδιων να παραμείνουμε υπερήφανοι. Διότι ποιος δεν θέλει να πιάσει ο αγαπημένος του Έλληνας ποδοσφαιριστής να πιάσει στο εξωτερικό; Δεν έχει κανείς μας όνειρο να παίξει Έλληνας στην αγαπημένη μας ομάδα; Είτε αυτή λέγεται Λίβερπουλ είτε Ρέαλ. Κάτι τέτοιο φυσικά θα ήταν το απόλυτο όνειρο και για τον ίδιο το ποδοσφαιριστή. Όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα μόνο αν δουλεύει ακατάπαυστα και είναι σεμνός. Για αυτό λοιπόν έχω μια συμβουλή προς κάθε ενδιαφερόμενο : Το κεφάλι κάτω και τα όνειρα μπορεί να πραγματοποιηθούν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου