Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς
Αρχής γενομένης από το επερχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας, στόχος είναι ξανά η διάκριση. Ο νέος μας ομοσπονδιακός τεχνικός αναλαμβάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του κάποια ομάδα εκτός συλλόγου (είχε κι ένα σύντομο πέρασμα από την Ρωσία, αλλά παραιτήθηκε πριν συμμετάσχει σε κάποια επίσημη διοργάνωση), αλλά έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι έχει τα φόντα να οδηγήσει την ομάδα ψηλά. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι επί των ημερών του, η Μπιλμπάο έφτασε μέχρι τους τελικούς του ισπανικού πρωταθλήματος και τα προημιτελικά της Euroleague, δηλαδή τις μεγαλύτερες διακρίσεις της, ενώ ήταν μέλος και της ΑΕΚ είτε σαν βοηθός είτε σαν πρώτος προπονητής το διάστημα 1998-2005, στο οποίο ο Δικέφαλος κατέκτησε 4 τίτλους και είχε κι αξιοπρόσεκτη πορεία και στην Ευρώπη.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η Εθνική μας ομάδα διαθέτει από τα πληρέστερα ρόστερ στην Ευρώπη. Όμως τα τελευταία χρόνια, είτε λόγω τραυματισμών είτε απόφασης κάποιων παικτών να μην συμμετάσχουν για προσωπικούς λόγους, δεν καταφέρνουμε να κατεβάσουμε πλήρες ρόστερ. Φέτος όμως τα μέχρι τώρα δεδομένα οδηγούν στο αντίθετο. Οι «παλιοσειρές» της ομάδας δεν έχουν δείξει καμία διάθεση αποχώρησης προς το παρόν, ενώ δίπλα τους έχουν τόσο τους NBAers Κουφό, Καλάθη, Αντετοκούνμπο που έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να συμμετάσχουν, όσο και το νεότερο αίμα του ελληνικού μπάσκετ. Έτσι αν όλα πάνε καλά, ο Φώτης Κατσικάρης θα έχει έναν ευχάριστο πονοκέφαλο για το ποιους 12 παίκτες θα πάρει μαζί του στην Ισπανία.
Κι αν το τελευταίο μετάλλιο της επίσημης αγαπημένης χρονολογείται το 2009, τώρα οι προσδοκίες είναι πάλι υψηλές. Βεβαίως ας μην ξεχνάμε ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλες δυνάμεις του παγκοσμίου μπάσκετ στην προσπάθειας μας αυτή, όπως οι ΗΠΑ, η Ισπανία, η κάτοχος του Ευρωμπάσκετ Γαλλία, η Αργεντινή κ.α. Όμως όταν ο κορμός της ομάδας προέρχεται από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, που έχουν κατακτήσει τις 5 από τις 10 τελευταίες διοργανώσεις της Euroleague, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο εκτός από το να στοχεύεις ψηλά. Η δίψα στο στρατόπεδο των διεθνών αναμένεται να είναι μεγάλη, καθώς μετά την περσινή αποτυχία πολλοί είναι αυτόι που θέλουν να κερδίσουν το στοίχημα και με τον εαυτό τους αλλά και με αυτούς που τους κριτίκαραν έντονα πέρσυ. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ίσως να είναι και ένα από τα τελευταία τουρνουά παικτών όπως ο Σπανούλης κι ο Φώτσης, που βρίσκονται ήδη στα 32 τους.
Φυσικά η Εθνική ομάδα δεν έχει μόνο παρελθόν, αλλά και μέλλον. Ανάμεσα στους στόχους της Ομοσπονδίας και του νέου προπονητή, είναι η ανάδειξη και η καθιέρωση νέων παικτών που θα οδηγήσουν τα επόμενα χρόνια την γαλανόλευκη ψηλά. Η αρχή έχει γίνει ήδη με ορισμένους όπως ο Παπανικολάου, ο Σλούκας κι ο Μάντζαρης που έχουν γίνει σημαντικά μέλη της. Πίσω από αυτούς έρχεται και η νέα γενιά με κύριους εκφραστές τους Αντετοκούνμπο και Παπαπέτρου, οι οποίοι έχουν όλα τα φόντα για να γίνουν πρωταγωνιστήσουν. Η παραγωγή ταλέντων άλλωστε στην χώρα μας δεν σταματάει ποτέ.
Οι παίκτες και ο προπονητής έχουν όλες τις ικανότητες και το ταλέντο να μας οδηγήσουν πάλι στην κορυφή. Το θέμα είναι αν μπορούν να ξεπεράσουν κι όλα τα εμπόδια στον δρόμο αυτό. Ακόμα κι αν δεν το καταφέρουν όμως, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις αμέτρητες χαρές που μας έχουν προσφέρει.
Αρχής γενομένης από το επερχόμενο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ισπανίας, στόχος είναι ξανά η διάκριση. Ο νέος μας ομοσπονδιακός τεχνικός αναλαμβάνει για πρώτη φορά στην καριέρα του κάποια ομάδα εκτός συλλόγου (είχε κι ένα σύντομο πέρασμα από την Ρωσία, αλλά παραιτήθηκε πριν συμμετάσχει σε κάποια επίσημη διοργάνωση), αλλά έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι έχει τα φόντα να οδηγήσει την ομάδα ψηλά. Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι επί των ημερών του, η Μπιλμπάο έφτασε μέχρι τους τελικούς του ισπανικού πρωταθλήματος και τα προημιτελικά της Euroleague, δηλαδή τις μεγαλύτερες διακρίσεις της, ενώ ήταν μέλος και της ΑΕΚ είτε σαν βοηθός είτε σαν πρώτος προπονητής το διάστημα 1998-2005, στο οποίο ο Δικέφαλος κατέκτησε 4 τίτλους και είχε κι αξιοπρόσεκτη πορεία και στην Ευρώπη.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η Εθνική μας ομάδα διαθέτει από τα πληρέστερα ρόστερ στην Ευρώπη. Όμως τα τελευταία χρόνια, είτε λόγω τραυματισμών είτε απόφασης κάποιων παικτών να μην συμμετάσχουν για προσωπικούς λόγους, δεν καταφέρνουμε να κατεβάσουμε πλήρες ρόστερ. Φέτος όμως τα μέχρι τώρα δεδομένα οδηγούν στο αντίθετο. Οι «παλιοσειρές» της ομάδας δεν έχουν δείξει καμία διάθεση αποχώρησης προς το παρόν, ενώ δίπλα τους έχουν τόσο τους NBAers Κουφό, Καλάθη, Αντετοκούνμπο που έχουν εκφράσει την επιθυμία τους να συμμετάσχουν, όσο και το νεότερο αίμα του ελληνικού μπάσκετ. Έτσι αν όλα πάνε καλά, ο Φώτης Κατσικάρης θα έχει έναν ευχάριστο πονοκέφαλο για το ποιους 12 παίκτες θα πάρει μαζί του στην Ισπανία.
Κι αν το τελευταίο μετάλλιο της επίσημης αγαπημένης χρονολογείται το 2009, τώρα οι προσδοκίες είναι πάλι υψηλές. Βεβαίως ας μην ξεχνάμε ότι θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε μεγάλες δυνάμεις του παγκοσμίου μπάσκετ στην προσπάθειας μας αυτή, όπως οι ΗΠΑ, η Ισπανία, η κάτοχος του Ευρωμπάσκετ Γαλλία, η Αργεντινή κ.α. Όμως όταν ο κορμός της ομάδας προέρχεται από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, που έχουν κατακτήσει τις 5 από τις 10 τελευταίες διοργανώσεις της Euroleague, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο εκτός από το να στοχεύεις ψηλά. Η δίψα στο στρατόπεδο των διεθνών αναμένεται να είναι μεγάλη, καθώς μετά την περσινή αποτυχία πολλοί είναι αυτόι που θέλουν να κερδίσουν το στοίχημα και με τον εαυτό τους αλλά και με αυτούς που τους κριτίκαραν έντονα πέρσυ. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ίσως να είναι και ένα από τα τελευταία τουρνουά παικτών όπως ο Σπανούλης κι ο Φώτσης, που βρίσκονται ήδη στα 32 τους.
Φυσικά η Εθνική ομάδα δεν έχει μόνο παρελθόν, αλλά και μέλλον. Ανάμεσα στους στόχους της Ομοσπονδίας και του νέου προπονητή, είναι η ανάδειξη και η καθιέρωση νέων παικτών που θα οδηγήσουν τα επόμενα χρόνια την γαλανόλευκη ψηλά. Η αρχή έχει γίνει ήδη με ορισμένους όπως ο Παπανικολάου, ο Σλούκας κι ο Μάντζαρης που έχουν γίνει σημαντικά μέλη της. Πίσω από αυτούς έρχεται και η νέα γενιά με κύριους εκφραστές τους Αντετοκούνμπο και Παπαπέτρου, οι οποίοι έχουν όλα τα φόντα για να γίνουν πρωταγωνιστήσουν. Η παραγωγή ταλέντων άλλωστε στην χώρα μας δεν σταματάει ποτέ.
Οι παίκτες και ο προπονητής έχουν όλες τις ικανότητες και το ταλέντο να μας οδηγήσουν πάλι στην κορυφή. Το θέμα είναι αν μπορούν να ξεπεράσουν κι όλα τα εμπόδια στον δρόμο αυτό. Ακόμα κι αν δεν το καταφέρουν όμως, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε τις αμέτρητες χαρές που μας έχουν προσφέρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου