Una faccia, una tattica!

Μιας και πέρασε 5ήμερο προκριματικών παγκοσμίου κυπέλλου κ’ επειδή η ομάδα φαινόμενο (βλέπε Βέλγιο) έχει αποκρυπτογραφηθεί ,θα επικεντρωθώ στα της δικής μας εθνικής και στο πως θα μπορούσε να γίνει Ιταλία νούμερο 2 κι επίσημα στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα.

Γράφει ο Στάθης Συριόπουλος

Η εθνική μας ομάδα τα τελευταία χρόνια έχει δείξει σ’ όλους, ότι έχει τον τρόπο της να καθαρίζει τα παιχνίδια και δη τα θεωρητικά εύκολα, ακόμα κι αν το θέαμα που παρουσιάζει είναι επιεικώς αποδεκτό. Επειδή άπαντες λοιπόν γνωρίζουν ότι εφόσον ο αντικειμενικός στόχος είναι η παρουσία της Ελλάδος στις μεγάλες διοργανώσεις, για να συνεχίζει να το καταφέρνει, θα πρέπει να διατηρήσει την φιλοσοφία της. Παρ’ όλα αυτά μετά το παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας, είτε συμμετέχουμε είτε όχι, προσωπικά θα ήθελα να δω διαφοροποίηση του συστήματος, αν και ο Σάντος δεν μας έχει συνηθίσει σε πειραματισμούς, εκτός κι αν υπάρξει αλλαγή στη θέση του προπονητή.

Από το μοντέρνο λοιπόν 4-3-3, η Ελλάδα θα μπορούσε ν’ ανταποκριθεί άριστα στο 3-5-2, διάταξη που αφορά ομάδες που υπηρετούν τον αμυντικό προσανατολισμό και την οποία έχει υιοθετήσει ο Conte στη Juventus και κατ’ επέκταση παραδειγματίστηκε ο Prandelli σ’ ορισμένους αγώνες στο περσινό ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όπου οι γείτονες έφτασαν μέχρι τον τελικό. 3-5-2 λοιπόν ή 5-3-2 σε μορφή άμυνας αν προτιμάτε με βασικό τερματοφύλακα τον Ορέστη Καρνέζη, ότι πιο σταθερό έχει να επιδείξει μετά τον Αντώνη Νικοπολίδη. Από κει και πέρα, έχουμε την πολυτέλεια να διαθέτουμε τρεις πολύ καλούς αμυντικούς, εκ των οποίων οι δύο κάνουν καριέρα στο εξωτερικό σε πολύ ανταγωνιστικό επίπεδο και μιλάμε φυσικά για τον Κυριάκο Παπαδόπουλο και τον Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Ο παίχτης της Schalke ,θα μπορούσε να τοποθετηθεί σε ρόλο λίμπερο και μπροστά του θα τον πλαισίωναν ο στόπερ της Dortmund και ο Αβράαμ Παπαδόπουλος. Από τα δεξιά σε θέση wing back ,ο οποίος θα παίρνει όλη την πτέρυγα ο “Ρωμαίος” εδώ και κάποιους μήνες, Βασίλης Τοροσίδης κ’ αντίστοιχα στην αριστερή πτέρυγα ο Χοσέ Χολέμπας, παίχτες οι οποίοι διαθέτουν τα πνευμόνια ν’ αναλάβουν εξ’ ολοκλήρου την πλευρά τους.

Και περνάμε στα πλέον δύσκολα, στους 3 παίχτες δηλαδή που θ’ αγωνίζονται κοντά στο αμυντικό τρίδυμο και θα συντονίζουν τον ρυθμό της ομάδας. Σε ρόλο deep-lying playmaker ή αλλιώς Andrea Pirlo αναλογικά, ο Κώστας Κατσουράνης μ’ εναλλακτική επιλογή τον Αλέξανδρο Τζιόλη. Πρόκειται για 2 παίχτες, οι οποίοι δεν φημίζονται για την ταχύτητα τους, παρ’ όλα αυτά ελέω εμπειρίας και ποδοσφαιρικής ευστροφίας, θα είναι εκείνοι που θα δέχονται την πρώτη πάσα από τους αμυντικούς και που θα προσπαθούν να οργανώσουν το παιχνίδι, κρατώντας την θέση τους παράλληλα. Μπροστά του Κατσουράνη από τα δεξιά στ’ αριστερά, Γιάννης Μανιάτης και Παναγιώτης Ταχτσίδης, παίχτες των οποίων τα χαρακτηριστικά αλληλοσυμπληρώνονται. Ο μεν Μανιάτης είναι το λεγόμενο μηχανάκι στο κέντρο, χωρίς κάποιες ιδιαίτερες επιθετικές αρετές ενώ ο αριστεροπόδαρος Ταχτσίδης δεν έχει τα τρεξίματα του Μανιάτη, αλλά διαθέτει πολύ καλή κοντινή και μακρινή μεταβίβαση αν και σαφώς αμφότεροι δεν έχουν την απαιτούμενη εμπειρία, αλλά και τα χαρακτηριστικά του Γιώργου Καραγκούνη που μπορούν να καλύψουν απόλυτα τις ανάγκες της συγκεκριμένης θέσης, ο οποίος βέβαια δεν μπορεί να υπολογίζεται στη νέα εθνική μετά Βραζιλίας εποχής. 

Απομένουν λοιπόν 2 θέσεις ,αυτή του παίχτη που θα κινείται πίσω από τον επιθετικό και... αυτή του επιθετικού. Η θέση του επιτελικού μέσου θεωρώ πως είναι η πλέον κατάλληλη για τον Σωτήρη Νίνη ,ο οποίος έχει τα πόδια να μοιράσει σωστά την μπάλα στα πλάγια ,να σουτάρει από μακρινή απόσταση και να τρυπήσει την αντίπαλη άμυνα με κάποια κάθετη μπαλιά. Κλασσικός σέντερ φορ ,ποιός άλλος από τον Κώστα Μήτρογλου. Πρόκειται για παίχτη που μπορεί ν’ απειλήσει με την ίδια αποτελεσματικότητα σ’ όλο το κουτί ,να διεκδικήσει κάθε εναέρια μονομαχία ,να σπάσει την μπάλα στους συμπαίκτες του ,αλλά και να παίξει ένας εναντίον ενός. Αυτό όμως που ίσως έχει τη μεγαλύτερη σημασία κλείνωντας ,είναι η εθνική μας να κρατήσει αυτή την αμυντική προσήλωση και τη γενικότερη νοοτροπία όπου και μας ταιριάζει απόλυτα και ν’ αφήσουμε το θέαμα για την Βραζιλία ,την Πορτογαλία και την Ολλανδία…