Βέλγιο για μεγάλα πράγματα!

Πάνε πάνω από 10 χρόνια από την τελευταία συμμετοχή του Βελγίου σε Παγκόσμιο κύπελλο, εντούτοις αυτή τη φορά τίποτα δε φαίνεται ικανό να τους σταματήσει.

Γράφει ο Δημήτριος Σακελλάρης

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας βρίσκεται στην κορυφή του 1^ου ομίλου με 22 βαθμούς σε 8 αγώνες, αφήνοντας δεύτερους τους Κροάτες με 17. Με μόλις δύο αγώνες να απομένουν και τη διαφορά στους 5 βαθμούς πολύ δύσκολα θα χαθεί η πρώτη θέση και η απευθείας πρόκριση στα τελικά του Ιουνίου στη Βραζιλία.

Όμως όπως πολύ καλά ξέρουμε η βαθμολογική συγκομιδή δεν έρχεται μόνη της. Το παρόν Βελγικό σύνολο αποδίδει εξαιρετικό και άκρως αποτελεσματικό ποδόσφαιρο. Επιπλέον, ο ομοσπονδιακός προπονητής έχει τη χαρά να διαχειρίζεται ένα εξαιρετικά νεανικό και πλήρες σύνολο σε όλες τις γραμμές. Το σύστημα που επιλέγει να χρησιμοποιεί μέχρι και το τελευταίο ματς με τη Σκωτία(0-2 στο Εδιμβούργο) είναι το 4-1-2-3 με αρκετές εναλλαγές σε 4-5-1 στην άμυνα και 4-2-1-3 στην επίθεση.

Ας ξεκινήσουμε από τη θέση κάτω από τα δοκάρια. Εκεί θα συναντήσουμε το δίδυμο των Κουρτουά(21) και Μινιολέ(25). Τα λόγια περισσεύουν αφού και οι δύο τερματοφύλακες διανύουν εξαιρετικές περιόδους στην καριέρα τους και έχουν μπροστά τους τουλάχιστον 12-13 χρόνια καριέρας. Μέχρι στιγμής ο Βίλμοτς προτιμά τον Κουρτουά για τα επίσημα παιχνίδια.

Στα μετόπισθεν, η πληθώρα των κεντρικών αμυντικών σε συνδυασμό με την έλλειψη καθαρών ακραίων μπακ έχει οδηγήσει τον ομοσπονδιακό προπονητή να παρουσιάζει ένα σύνολο τεσσάρων κεντρικών αμυντικών για 4 θέσεις. Κι αυτό διότι οι Αλντεβάιρελντ(24) και Βερτόνγκεν(26) αγωνίζονται στα άκρα της άμυνας ενώ η φυσική τους θέση είναι στο κέντρο. Έτσι ως στόπερ βλέπουμε μόνον τους Κομπανί(27) και Βερμάελεν(27). Επειδή όμως μια σωστή ομάδα δεν είναι μόνο η εντεκάδα της, ο Βέλγικος πάγκος διαθέτει ακόμη τους Λόμπαερτς(29), Φαν Μπούιτεν(35) και Μποκονιόλι(26) προσθέτοντας τρομερή ποιότητα στην οπισθοφυλακή. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι σε 8 αγώνες για τα προκριματικά οι Βέλγοι έχουν δεχθεί μόλις 2 τέρματα και συνολικά μόλις 8 σουτ στην εστία!

Η άποψή μου είναι πως μια σωστή ομάδα για να γίνει αποτελεσματική τόσο ανασταλτικά όσο και επιθετικά πρέπει να έχει σωστό κέντρο. Το Βέλγιο έχει την ευτυχία να κατέχει έναν παίχτη για κάθε δουλειά και εξηγούμαι. Η τριάδα που απαρτίζει τον άξονα της ομάδος αποτελείται συνήθως από τους Φελαινί(25), Βίτσελ(25) και Ντεπελέ(25) –ή τον Ντεφούρ(25) όταν παίζει με δύο ανασταλτικούς μέσους-. Ο μέσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποτελεί τον ποδοσφαιριστή που κάθε προπονητής θα ήθελε να έχει στο ρόστερ του. Κόβει, μοιράζει τη μπάλα σωστά, σκοράρει με όλους τους τρόπους και έχει τρομερή σωματική δύναμη και αντοχή. Δίπλα του τοποθετείται ένα άλλο ποδοσφαιρικό πολύ-εργαλείο, ο Βίτσελ. Τα χαρακτηριστικά του είναι η φοβερή κάθετη πάσα, οι βοήθειες στα πλάγια, το φοβερό σουτ και τα πολλά τρεξίματα. Με λίγα λόγια, ότι θέλει κάποιος από ένα δημιουργικό μέσο. Συνεχίζουμε και παίρνουμε το πιο επιθετικό σενάριο επιλέγοντας το Ντεπελέ αντί του Ντεφούρ. Ο «Λονδρέζος», είναι αρμόδιος για να καταφέρει να περάσει τη μπάλα στον εκάστοτε επιθετικό ή να τη «σπάσει» στα πλάγια. Συν τοις άλλοις, σε πολλές επιθέσεις πρέπει να πλαισιώσει το φορ και να μετατραπεί σε «κρυφός στράικερ». Όλες αυτές τις αρμοδιότητες τις φέρει σε μεγάλο βαθμό εις πέρας. Μάλιστα, οι επιλογές του Βίλμοτς είναι τόσες πολλές, που μπορεί να εναλλάσσει συστήματα και πρόσωπα πολύ εύκολα σε κάθε ματς.

Η επιθετική γραμμή των Βέλγων χωρίζεται σε δύο μέρη: τα πλάγια και τον κεντρικό επιθετικό. Λόγω της έλλειψης καθαρών ακραίων αμυντικών και των προωθήσεών των, τα overlap στα άκρα σπανίζουν και ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η δημιουργία από τα πλάγια είναι  η εξαιρετική τεχνική κατάρτιση των εξτρέμ σε συνδυασμό με τις βοήθειες του επιθετικού εκτός περιοχής. Το Βέλγιο τα έχει και τα δύο συστατικά. Με τους Αζάρ(22) και Ντε Μπρούιν(21) αριστερά και δεξιά αντίστοιχα και το Μπεντέκε(22) στην κορυφή, ο επιθετικός πλουραλισμός δεν έχει όρια. Οι δύο πρώτοι, αποτελούν τον ορισμό του πιο σύγχρονου ακραίου επιθετικού. Εννοώ, ότι πλέον στο σύγχρονο ποδόσφαιρο τα εξτρέμ δεν παίζουν στη γραμμή αλλά συγκλίνουν και συνεχώς εναλλάσσονται είτε με τον επιθετικό είτε με τον επιτελικό μέσο. Επιπλέον, ο Μπεντέκε μπορεί να αποτελεί βαρύ κορμί όμως, παίζει πολύ εύκολα και εκτός περιοχής και είναι καλός με τη μπάλα στα πόδια. Έτσι σε πολλά παιχνίδια των Βέλγων, βλέπουμε σε στιγμές τον Αζάρ στην κορυφή, με το Ντεπελέ δεξιά, το Μπεντέκε αριστερά και το Ντε Μπρούιν στον άξονα. Με λίγα λόγια, το επιθετικό υλικό είναι τόσο εύπλαστο που προκαλεί πονοκέφαλο στον αντίπαλο προπονητή η αναχαίτισή του, εξού και τα 15 γκολ σε 8 αγώνες.

Θα μπορούσα να αφιερώσω ώρες αναλύοντας τη συγκεκριμένη ομάδα, αλλά δεν το κάνω με σκοπό να μην κουράσω τον αναγνώστη. Πιστεύω πολύ σ’ αυτήν την ομάδα και αν μου έλεγε κανείς ποια μπορεί να είναι η έκπληξη του παγκοσμίου κυπέλλου τον Ιούνιο θα του έδειχνα ξεκάθαρα στο χάρτη το Βέλγιο. Το γρήγορο ποδόσφαιρο σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα και τη φαντασία των ποδοσφαιριστών αποτελεί το κυριότερο συστατικό της επιτυχίας γι’ αυτή την ομάδα που έχοντας μέσο όρο ρόστερ τα 25 έτη, μπορεί να ατενίζει αισιόδοξα το ποδοσφαιρικό μέλλον της. Μένει να επαλυθευτεί…

Υ.Γ.: Η εναλλαγή των επιθετικών ήτοι του Μπεντέκε με το Λουκάκου μπορεί να είναι συνεχής, όμως ουσιαστικά πρόκειται ακριβώς για το ίδιο στιλ ποδοσφαιριστών γι’ αυτό και παραλείπεται πιο πάνω ο επιθετικός της Έβερτον.