Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Απεσταλμένος των Αλλαξομπαλιών στο Μιλάνο
Ο τελικός με τον ΠΑΟΚ δεν ήταν κάτι καινούργιο από πλευράς Παναθηναϊκού. Η ομάδα κατέβηκε με την ίδια φιλοσοφία, την ίδια δίψα και την ίδια ακριβώς θέληση όπως σε κάθε ματς. Το αποτέλεσμα φυσικά δε διέφερε από τα υπόλοιπα. Κόντρα σε μια ομάδα με μηδενική αγωνιστική ταυτότητα, γεμάτη λανθασμένες κινήσεις και χωρίς καθόλου ψυχραιμία η νίκη ήρθε απόλυτα φυσιολογικά. Κακά τα ψέματα, το ποδόσφαιρο είναι μια μικρή εξεικόνιση της κοινωνίας που πάντοτε στο τέλος επιβραβεύει εκείνον που όλη τη χρονιά μοχθεί.
Και ο Παναθηναϊκός μόχθησε και μόχθησε γιατί πριν και μερικούς μήνες βρισκόταν ένα βήμα πριν το γκρεμό, πριν τη διάλυση και τον εξευτελισμό, βαδίζοντας με μαθηματική ακρίβεια στα χνάρια της περσινής ΑΕΚ. Όμως γλύτωσε και μπόρεσε να ορθοποδήσει λόγω των σωστών επιλογών σε όλα τα επίπεδα από το διοικητικό μέχρι το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Άνθρωποι κλειδιά τοποθετήθηκαν εκεί που έπρεπε, η διοίκηση αν και μέσω πολλών υπερβολών σταμάτησε να πέφτει στις παγίδες που η ίδια άνοιγε και άρχισε να συμμαζεύει τα των έσω.
Μία από τις πρώτες κινήσεις του συμμορφωμένου και πιο «μπασμένου» στα ποδοσφαιρικά δρώμενα Γ. Αλαφούζου ήταν η επιλογή του τρίδυμου Αναστασίου, Νταμπίζας, Σαραβάκος. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη αφού αποδείχθηκε ορυχείο χρυσού για το σύλλογο. Η άριστη συνεργασία τους σε συνδυασμό με τις γνωριμίες κυρίως των δύο πρώτων στην Ευρωπαϊκή αγορά πραγμάτωσε κάποιες κινήσεις που ποδοσφαιρικά κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «λαχεία». Αναφέρομαι φυσικά στο φυσικό ηγέτη, το πρώτο σκόρερ και MVP όχι μόνον του τελικού, αλλά και ολόκληρης της χρονιάς Μάρκους Μπεργκ. Εκείνον πλαισίωσαν επιτυχώς κινήσεις όπως του Νάνο της Secunda Division, του κομμένου από τον ΠΑΟΚ Σίντελφελντ ή ακόμη και του περιπλανώμενου στις Αγγλικές ποδοσφαιρικές επαρχίες Αμπείντ. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι που με ελάχιστα λεφτά πόνταραν στο πλάνο ενός συλλόγου και ενός προπονητή – Δον Κιχώτη που στην εποχή των εκατομμυρίων επιχειρούσε να φτιάξει μια ομάδα χωρίς καθόλου σχεδόν χρήματα.
Φυσικά τα πρόσωπα από μόνα τους δε σου εξασφαλίζουν τις επιτυχίες και αυτό το ήξερε καλά ο Αναστασίου. Έτσι και αποφάσισε να εισάγει στην Ελλάδα το Ολλανδικό μοντέλο που έζησε στα ποδοσφαιρικά του χρόνια. Το σύνθημα «η προπόνηση αποτελεί το κλειδί για την επιτυχία στους αγώνες» αντικατέστησε το «καλημέρα» μεταξύ των παικτών στο Κορωπί. Τα παλιά συστήματα τύπου 4-2-3-1 και 4-3-3 που στην Ελλάδα είναι εσφαλμένα αρκετά προσφιλή (εξαίρεση τα Ευρωπαϊκά ματς του Ολυμπιακού) λόγω της ανυπαρξίας ποιοτικών ακραίων αντικατέστησε το 4-1-2-1-2. Ένας εύπλαστος ρόμβος δηλαδή, εσωτερικού προσανατολισμού που εξασφαλίζει συνεχώς παραπάνω παίκτη από τον αντίπαλο στο μέσον του γηπέδου. Το θετικό είναι ότι με αυτό το αρκετά –ομολογουμένως- αμυντικό σύστημα, δε χρειάζεται η ομάδα να πετάει για το ακολουθήσει. Ταυτόχρονα, καθώς ο καιρός περνούσε και τα πόδια των παικτών λύνονταν, ο Αναστασίου άρχιζε να το διανθίζει, με αρκετές επιθετικές και δημιουργικές κινήσεις, φτάνοντας 9 μήνες μετά την πρώτη χρησιμοποίησή του να αποτελεί φόβητρο για κάθε αντίπαλο της ομάδας.
Αποκορύφωμα φυσικά αποτελούσε το σημερινό ματς με τον ΠΑΟΚ που μετά από εκείνο με τον Ολυμπιακό(0-3) αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση του Έλληνα τεχνικού των Πρασίνων. Η νίκη ήρθε πολύ εύκολα. Πιο εύκολα ίσως από ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος του ΠΑΟ. Ο λόγος φυσικά έχει απαντηθεί στο παρασκήνιο της προηγούμενης παραγράφου καθώς ότι έκανε ο ΠΑΟ μέσα στη χρονιά, προσπάθησε να καλύψει ο ΠΑΟΚ με άσκοπη σπατάλη χρημάτων. Το αποτέλεσμα είναι μια ομάδα με διπλάσιο μπάτζετ από ότι ο Παναθηναϊκός να μένει από το 70’ του τελικού με μόνο αμυντικό χαφ τον άπειρο και εξωαγωνιστικά απαράδεκτο, Κάτσε. Μια ομάδα που ενώ χάνει με 3-0 και είναι αποκομμένη στο γήπεδο, βλέπει τον προπονητή της να βγάζει δύο κεντρικούς παίκτες και να τοποθετεί έναν επιθετικό και έναν αμυντικό. Μια ομάδα που δυστυχώς είναι συνώνυμη του ποδοσφαιρικού χάους εντός του γηπέδου.
Αυτή είναι η διαφορά του φετινού Παναθηναϊκού από τον ΠΑΟΚ. Εκεί που ο ένας επενδύει με σωστή και λιτή πολιτική, ο άλλος προβαίνει σε αλόγιστες υποσχέσεις που φορτώνουν άγχος επιτελείο και παίκτες φέρνοντας την ομάδα στο σημερινό αγωνιστικό επίπεδο. Με άλλα λόγια θα λέγαμε ότι ο ΠΑΟ είναι η σύγχρονη επιβεβαίωση του Μιγκέλ ντε Θερβάντες στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Σ’ ένα κόσμο που μέσα στα εκατομμύρια και τη λάμψη κρύβει έντονα το ρομαντισμό.
Ο τελικός με τον ΠΑΟΚ δεν ήταν κάτι καινούργιο από πλευράς Παναθηναϊκού. Η ομάδα κατέβηκε με την ίδια φιλοσοφία, την ίδια δίψα και την ίδια ακριβώς θέληση όπως σε κάθε ματς. Το αποτέλεσμα φυσικά δε διέφερε από τα υπόλοιπα. Κόντρα σε μια ομάδα με μηδενική αγωνιστική ταυτότητα, γεμάτη λανθασμένες κινήσεις και χωρίς καθόλου ψυχραιμία η νίκη ήρθε απόλυτα φυσιολογικά. Κακά τα ψέματα, το ποδόσφαιρο είναι μια μικρή εξεικόνιση της κοινωνίας που πάντοτε στο τέλος επιβραβεύει εκείνον που όλη τη χρονιά μοχθεί.
Και ο Παναθηναϊκός μόχθησε και μόχθησε γιατί πριν και μερικούς μήνες βρισκόταν ένα βήμα πριν το γκρεμό, πριν τη διάλυση και τον εξευτελισμό, βαδίζοντας με μαθηματική ακρίβεια στα χνάρια της περσινής ΑΕΚ. Όμως γλύτωσε και μπόρεσε να ορθοποδήσει λόγω των σωστών επιλογών σε όλα τα επίπεδα από το διοικητικό μέχρι το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Άνθρωποι κλειδιά τοποθετήθηκαν εκεί που έπρεπε, η διοίκηση αν και μέσω πολλών υπερβολών σταμάτησε να πέφτει στις παγίδες που η ίδια άνοιγε και άρχισε να συμμαζεύει τα των έσω.
Μία από τις πρώτες κινήσεις του συμμορφωμένου και πιο «μπασμένου» στα ποδοσφαιρικά δρώμενα Γ. Αλαφούζου ήταν η επιλογή του τρίδυμου Αναστασίου, Νταμπίζας, Σαραβάκος. Αυτή ήταν η πρώτη νίκη αφού αποδείχθηκε ορυχείο χρυσού για το σύλλογο. Η άριστη συνεργασία τους σε συνδυασμό με τις γνωριμίες κυρίως των δύο πρώτων στην Ευρωπαϊκή αγορά πραγμάτωσε κάποιες κινήσεις που ποδοσφαιρικά κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «λαχεία». Αναφέρομαι φυσικά στο φυσικό ηγέτη, το πρώτο σκόρερ και MVP όχι μόνον του τελικού, αλλά και ολόκληρης της χρονιάς Μάρκους Μπεργκ. Εκείνον πλαισίωσαν επιτυχώς κινήσεις όπως του Νάνο της Secunda Division, του κομμένου από τον ΠΑΟΚ Σίντελφελντ ή ακόμη και του περιπλανώμενου στις Αγγλικές ποδοσφαιρικές επαρχίες Αμπείντ. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι που με ελάχιστα λεφτά πόνταραν στο πλάνο ενός συλλόγου και ενός προπονητή – Δον Κιχώτη που στην εποχή των εκατομμυρίων επιχειρούσε να φτιάξει μια ομάδα χωρίς καθόλου σχεδόν χρήματα.
Φυσικά τα πρόσωπα από μόνα τους δε σου εξασφαλίζουν τις επιτυχίες και αυτό το ήξερε καλά ο Αναστασίου. Έτσι και αποφάσισε να εισάγει στην Ελλάδα το Ολλανδικό μοντέλο που έζησε στα ποδοσφαιρικά του χρόνια. Το σύνθημα «η προπόνηση αποτελεί το κλειδί για την επιτυχία στους αγώνες» αντικατέστησε το «καλημέρα» μεταξύ των παικτών στο Κορωπί. Τα παλιά συστήματα τύπου 4-2-3-1 και 4-3-3 που στην Ελλάδα είναι εσφαλμένα αρκετά προσφιλή (εξαίρεση τα Ευρωπαϊκά ματς του Ολυμπιακού) λόγω της ανυπαρξίας ποιοτικών ακραίων αντικατέστησε το 4-1-2-1-2. Ένας εύπλαστος ρόμβος δηλαδή, εσωτερικού προσανατολισμού που εξασφαλίζει συνεχώς παραπάνω παίκτη από τον αντίπαλο στο μέσον του γηπέδου. Το θετικό είναι ότι με αυτό το αρκετά –ομολογουμένως- αμυντικό σύστημα, δε χρειάζεται η ομάδα να πετάει για το ακολουθήσει. Ταυτόχρονα, καθώς ο καιρός περνούσε και τα πόδια των παικτών λύνονταν, ο Αναστασίου άρχιζε να το διανθίζει, με αρκετές επιθετικές και δημιουργικές κινήσεις, φτάνοντας 9 μήνες μετά την πρώτη χρησιμοποίησή του να αποτελεί φόβητρο για κάθε αντίπαλο της ομάδας.
Αποκορύφωμα φυσικά αποτελούσε το σημερινό ματς με τον ΠΑΟΚ που μετά από εκείνο με τον Ολυμπιακό(0-3) αποτελεί την απόλυτη επιβεβαίωση του Έλληνα τεχνικού των Πρασίνων. Η νίκη ήρθε πολύ εύκολα. Πιο εύκολα ίσως από ότι θα περίμενε και ο πιο αισιόδοξος φίλαθλος του ΠΑΟ. Ο λόγος φυσικά έχει απαντηθεί στο παρασκήνιο της προηγούμενης παραγράφου καθώς ότι έκανε ο ΠΑΟ μέσα στη χρονιά, προσπάθησε να καλύψει ο ΠΑΟΚ με άσκοπη σπατάλη χρημάτων. Το αποτέλεσμα είναι μια ομάδα με διπλάσιο μπάτζετ από ότι ο Παναθηναϊκός να μένει από το 70’ του τελικού με μόνο αμυντικό χαφ τον άπειρο και εξωαγωνιστικά απαράδεκτο, Κάτσε. Μια ομάδα που ενώ χάνει με 3-0 και είναι αποκομμένη στο γήπεδο, βλέπει τον προπονητή της να βγάζει δύο κεντρικούς παίκτες και να τοποθετεί έναν επιθετικό και έναν αμυντικό. Μια ομάδα που δυστυχώς είναι συνώνυμη του ποδοσφαιρικού χάους εντός του γηπέδου.
Αυτή είναι η διαφορά του φετινού Παναθηναϊκού από τον ΠΑΟΚ. Εκεί που ο ένας επενδύει με σωστή και λιτή πολιτική, ο άλλος προβαίνει σε αλόγιστες υποσχέσεις που φορτώνουν άγχος επιτελείο και παίκτες φέρνοντας την ομάδα στο σημερινό αγωνιστικό επίπεδο. Με άλλα λόγια θα λέγαμε ότι ο ΠΑΟ είναι η σύγχρονη επιβεβαίωση του Μιγκέλ ντε Θερβάντες στον ποδοσφαιρικό κόσμο. Σ’ ένα κόσμο που μέσα στα εκατομμύρια και τη λάμψη κρύβει έντονα το ρομαντισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου