Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Η Μπάγερν σχεδόν ένα χρόνο μετά την κορυφαία χρονιά της ιστορίας της δε θυμίζει σε τίποτα την ομάδα φόβητρο της περσινής περιόδου. Η αλλαγή στην τεχνική ηγεσία ήταν δεδομένο ότι θα άλλαζε πράγματα και καταστάσεις στο εσωτερικό της ομάδας. Η επιτυχημένη συνταγή του Χάινκες δεν πρέσβευε την αγωνιστική φιλοσοφία και τα «θέλω» του Πέπ Γκουαρντιόλα, οπότε σε αγωνιστικό επίπεδο περιμέναμε ριζικές αλλαγές στο στυλ παιχνιδιού, όπως και έγιναν. Ο ισπανός τεχνικός έχει μάθει και διδάσκει το ποδόσφαιρο του οποίου κύριος εκπρόσωπος είναι η Μπαρσελόνα. Δηλαδή ένα ποδόσφαιρο επιθετικής φιλοσοφίας, με συντριπτική κατοχή έναντι του αντιπάλου, γρήγορες εναλλαγές της μπάλας που πνίγει τον αντίπαλο, χωρίς όμως τη δυνατότητα να απειλεί παρά μόνο μέσα από την περιοχή. Το περίφημο τίκι-τάκα. Ένα στυλ ποδοσφαίρου με το οποίο μεγαλούργησε η Μπαρτσελόνα για μια περίπου τετραετία στην Ευρώπη.
Το θέμα είναι ότι πλέον όλες οι σύγχρονες ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν μάθει να το αντιμετωπίζουν με αποτελεσματικότητα. Στη Γερμανία, ακριβώς επειδή η φιλοσοφία των ομάδων είναι διαφορετική και επειδή δεν υπήρχε η γνώση του πως αντιμετωπίζεται αυτό το ποδόσφαιρο, η Μπάγερν έκανε… περίπατο πετυχαίνοντας τρομακτικό αριθμό γκολ και τρομοκρατώντας όποια ομάδα έβρισκε στο διάβα της. Στο ματς της Τετάρτης οι Βαυαροί αντάλλαξαν σχεδόν τις διπλάσιες πάσες από τον αντίπαλο τους έχοντας και τη μερίδα του λέοντος όσον αφορά την κατοχή. Αλλά επειδή η Ρεάλ τυγχάνει να είναι ισπανική ομάδα και λαμβάνοντας υπόψη ότι βρίσκει κάθε χρόνο τέσσερις πέντε φορές απέναντι της τους «μπλαουγκράνα» ήξερε τι να περιμένει και με ποιον τρόπο να αντικρούσει τους Γερμανούς. Συνολικά στο παιχνίδι η Μπάγερν απείλησε ουσιαστικά μόνο μια φορά την εστία του Ίκερ Κασίγιας και δέχθηκε τουλάχιστον πέντε καθαρές ευκαιρίες στην κόντρα επίθεση από τους «μερένγκες».
Ο Πεπ Γκουαρντιόλα δείχνει να παραμένει «κολλημένος» στο τίκι-τάκα και προσπαθεί να κάνει την Μπάγερν μια δεύτερη Μπαρτσελόνα. Οι εμμονές του δεν έχουν προηγούμενο. Ενώ έχει έναν εκ των κορυφαίων «μπόμπερ» της Ευρώπης στην επιθετική του φαρέτρα, τον Μάτζουκιτς, προτιμά να παίζει είτε με κοντινές πάσες και αργή ανάπτυξη παιχνιδιού είτε με τον Κροάτη εκτός βασικής ενδεκάδας προτιμώντας σχήματα δίχως καθαρό επιθετικό. Επειδή όμως η Μπάγερν δεν έχει Μέσσι για να καθαρίζει στα δύσκολα το πράγμα κάπου χαλάει. Η μπάλα ακόμα και όταν φτάνει στα πόδια των Ρόμπεν και Ριμπερί δεν υπάρχει ένα στοιχειώδες σχέδιο ανάπτυξης από τα άκρα όπως πέρυσι, που τα άκρα των Βαυαρών θεωρούνταν τα καλύτερα στον κόσμο. Την πρώτη προειδοποιητική βολή την έριξε η άσημη Άουγκσμπουργκ όταν και έσπασε το αήττητο της ομάδας του μονάχου. Κανείς δεν έδωσε σημασία. Η δεύτερη ήταν η συντριβή από την Ντόρτμουντ μέσα στο «Αλιάνζ Αρίνα» με 0-3 παρακαλώ. Υπήρχε η δικαιολογία του αγώνα της Τετάρτης. Τώρα ποια δικαιολογία υπάρχει για το χάλι των βαυαρών;
Σε μια ομάδα, όταν θες να αλλάξεις το αγωνιστικό της DNA χρειάζεται χρόνος. Δεν μπορεί να μάθει να ζει με μια διαφορετική φιλοσοφία από τη μια στιγμή στην άλλη. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού δε δείχνει να ταιριάζει στη Μπάγερν και με το πέρασμα του καιρού αυτό γίνεται όλο και πιο εμφανές. Ο Γκουαρντιόλα είχε την ατυχία να αναλάβει τις τύχες της ομάδας όταν αυτή είχε κατακτήσει τα πάντα. Οι συγκρίσεις με τον Ολλανδό προκάτοχό του θα ήταν ούτως ή άλλως αναπόφευκτες. Ακόμη και να μην προκριθεί στον τελικό η Μπάγερν η χρονιά δεν είναι αποτυχημένη. Απλά θα είναι λιγότερο επιτυχημένη από την προηγούμενη.
Εν κατακλείδι, το τίκι-τάκα έχει κουράσει. Και πολύ μάλιστα. Έχει καταντήσει να είναι η απόλυτη ποδοσφαιρική στρατηγική κατοχής μπάλας χωρίς ουσία. Στο ποδόσφαιρο σημασία δεν έχει να έχεις 70, 75, 80% κατοχή αν δεν μπορείς να τη μετουσιώσεις σε ευκαιρίες και σε γκολ. Η Ρεάλ αν και γηπεδούχος έπαιξε υποδειγματικά παραδίδοντας σεμινάρια στις αντεπιθέσεις και στο πώς να καταπολεμάς αυτό το είδος ποδοσφαίρου. Η ίδια έχει «καεί» πολλές φορές στο παρελθόν από αυτό άλλωστε. Ο Γκουαρντιόλα δείχνει να μη μαθαίνει από τα λάθη του. Και όταν αρνείσαι την πραγματικότητα δεν μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου. Και η πραγματικότητα είναι μία. Το τίκι-τάκα πέθανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου