Έχοντας βρεθεί στον ίδιο όμιλο, οι δύο «αιώνιοι» πάλεψαν απλά για την είσοδό τους στην 8άδα, καθώς παρατηρούσαν μία... Αρμάνι Μιλάνο να τους παίρνει από πολύ νωρίς τη δεύτερη θέση. Μία θέση που οδηγούσε σε πλεονέκτημα έδρας και στη Μακάμπι. Πρώτο, λοιπόν, ατόπημα που μας έφερε στην αποψινή σκληρή πραγματικότητα.
Συνεχίζοντας τη ταυτόχρονη σύγκριση των δύο ελληνικών ομάδων, ας περάσουμε στο αγωνιστικό σκέλος των σημερινών αποτυχιών. Αμφότερες αντιμετώπισαν πρόβλημα σε ένα ρυθμιστικό παράγοντα του παιχνιδιού, που είναι το ριμπάουντ. Μπορεί να υπάρχουν πολλές δικαιολογίες πάνω σε αυτό, όπως η υπεροχή στα κορμιά των αντιπάλων, αλλά στα δύο προηγούμενα ματς απέδειξαν ότι το ριμπάουντ είναι και προϊόν θέλησης. Επίσης καμία από τις δύο δεν πραγματοποίησε την αντεπίθεση που περίμεναν οι φίλαθλοι. Σχεδόν με σβηστές τις μηχανές πήραν τις νίκες οι αντίπαλες ομάδες, ειδικά στην 4η περίοδο που κρίνονται όλα, οι διαφορές παρέμεναν υψηλές.
Ξεχωρίζοντας, πλέον, τα παιχνίδια, να ταξιδέψουμε στη Ρωσία, εκεί που μάλλον ήταν και ο Παναθηναϊκός. Μπορεί να παρακολουθήσαμε περίπου ίδιο έργο στο δεύτερο ματς, αλλά σήμερα ήταν «τελικός». Απαγορεύεται για τέτοιο μέγεθος φανέλας να χάνεις έτσι σε «τελικό». Κυρίως φταίνε οι παίχτες και μετά ο προπονητής. Οι παίχτες είναι αυτοί που έχουν το τελευταίο λόγο στη ροή του παιχνιδιού. Ο Αλβέρτης έχει το πρώτο και σίγουρα έχει μεγάλη ευθύνη αλλά δεν μπορεί να βάλει σορτσάκι και να παίξει. Θέλει, όπως και να το κάνουμε και λίγο αθλητικό εγωισμό για να μη συμβεί το σημερινό.
Στα καθαρά μπασκετικά είδαμε, πέρα από τα προαναφερθέντα, ένα κάκιστο επιθετικά πρόσωπο. Μπορεί μετά από 4 παιχνίδια να μην έχεις κάτι να κρύψεις από τον αντίπαλο, αλλά πέρα από τους άσσους στο μανίκι που όφειλε να κρύβει ο Αλβέρτης, ήθελες και τις προσωπικότητες μπροστά. Εδώ πάλι θα μιλήσει η λογική, αφού δε γίνεται να αναζητάς τη πρόκριση και σε πέντε παιχνίδια να μην κάνει-έστω- ένα μεγάλο ματς ο αρχηγός σου. Σαν ευχάριστο νέο της σειρά είναι ο Μαυροκεφαλίδης που ήταν σταθερά καλός επιθετικά και αξιόπιστος.
Ταξιδεύοντας πίσω στη Μαδρίτη, ο Ολυμπιακός έδειχνε να κοιτάει στα μάτια τη Ρεάλ. Έβγαζε τη πεποίθηση ότι κάποια στιγμή με ένα ξέσπασμα θα έκλεβε το ματς. Όσο όμως κυλούσε ο χρόνος έμεινε η εντύπωση. Η απειρία μερικών παιχτών, όπως ο Πέτγουεϊ, τα λάθη που ξέφυγαν κάποια στιγμή κόστισαν κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ακόμα και με αυτά, όμως, αν ήλεγχε τα ριμπάουντ στο 4ο δεκάλεπτο θα μιλούσαμε διαφορετικά τώρα. Δίνοντας την ευκαιρία για δεύτερες επιθέσεις, είσαι καταδικασμένος σε ήττα. Ο Σπανούλης προσπάθησε στο τέλος, σχεδόν μόνος του, αλλά δεν ήταν φυσιολογικό να καταφέρει κάτι απέναντι σε αυτή τη Ρεάλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου