«Αφού κερδίσαμε τον επαναληπτικό με τον ΟΦΗ ήμουν σίγουρος για την κατάκτηση του τροπαίου». Αυτά ήταν τα λόγια του Γιάννη Αναστασίου μετά την κατάκτηση του κυπέλλου το Σαββάτο. Υπεροψία; Ματαιοδοξία; Ευτυχώς για εμάς ο Αναστασίου δεν έχει τίποτα από τα 2. Επουδενί δεν πάσχει από το σύνδρομο «Special One». Απλά πρέπει πάντα στην ζωή να έχεις αυτογνωσία.
Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Ο Αναστασίου ήξερε εξαρχής που έμπλεκε. Ήξερε τις καταστάσεις και τα οικονομικά δεδομένα που επικρατούσαν. Ήξερε πως έπρεπε να φτιάξει ένα κράμα νιάτων και εμπειρίας που δεν θα κοστίζει πολλά. Έτσι λοιπόν αποφάσισε να κάνει την κίνηση. Κίνηση – ματ όπως αποδείχθηκε. Προσέλαβε τον Νίκο Νταμπίζα για να τον βοηθήσει με τις μεταγραφές. Είχαν και οι 2 πολύ καλές γνωριμίες λόγω της διεθνούς καριέρας τους. Από την εποχή ακόμα που ήταν ποδοσφαιριστές είχαν και τρομερή πειθώ. Μπορούσαν να σε πείσουν για το οτιδήποτε. Αν τότε είχε ενδώσει στις διαφορές αντιδράσεις τώρα τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Δεν είχε υπάρξει αυτή η καταπληκτική χρονιά. Οποιονδήποτε άλλον να είχε προσλάβει δεν θα είχε τα ίδια αποτελέσματα. Γιατί πολύ απλά η εναλλακτική λύση (αντί του Νταμπίζα) θα ήταν από το εξωτερικό. Πολλά είναι τα παραδείγματα στο κοντινό παρελθόν όπου ο «ξένος» όχι απλά δεν βοήθησε αλλά ζημίωσε κιόλας. Όποτε ο Αναστασίου πήρε το ρίσκο με την επιλογή Νταμπίζα και του βγήκε. Φανταστείτε τι είχε συμβεί στην αντίθετη περίπτωση…..
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Όλοι ήμασταν προκατελήμενοι με την επιλογή Νταμπίζα. Ο λόγος προφανής αν κάποιος αναλογιστεί τι ποδόσφαιρο έχουμε. Όταν προσλαμβάνεις κάποιον κοιτάς πρωτίστως το παρελθόν και μετά το αν είναι κάλος στην δουλειά του. Έτσι συνέβη και εδώ. Μπήκε η στάμπα πριν καν ξεκινήσει να δουλεύει. Μόνο και μόνο επειδή έτυχε να παίξει στον Ολυμπιακό πριν κάμποσα χρόνια. Να ήταν «σημαία» του πάει στο κάλο. Γιατί σταμπάρεις έναν άνθρωπο που ζήτημα να έπαιξε 3 χρόνια στον αιώνιο αντίπαλο. Λέω περίπου 3 γιατί δεν θυμάμαι πόσο έπαιξε. Μπορεί λιγότερο μπορεί και περισσότερο. Καμία σημασία δεν έχει. Αυτό που είχε σημασία είναι το κατά πόσο κάνει καλά την δουλειά του. Αμφιβάλλει κανείς μετά το πέρας της χρόνιας και μετά την κατάκτηση του τροπαίου περί αυτού; Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι έκανε εξαιρετικά την δουλειά που του ανατέθηκε. Έφερε παίκτες εγνωσμένης αξίας με ελάχιστο – τρόπος του λέγειν – κόστος. Κανείς δεν ήρθε για τα τελευταία ένσημα. Όλοι ήρθαν με όρεξη για μπάλα και με πρόθεση να ξαναθυμηθούν τον παλιό κάλο εαυτό τους. Αυτό δεν θέλαμε και εμείς;
Βρείτε μου μια εκ των μεταγραφών του ΠΑΟ που δεν κακολογήσαμε ως φίλαθλοι. Για τον καθένα τους όλο και κάτι αρνητικό βρίσκαμε να πούμε. Στον Μπέργκ μας έφταιγαν οι τραυματισμοί του. Στον Πράνιτς και τον Μέντες το ίδιο. Στον Πέτριτς η εξάμηνη αποχή από τα γήπεδα. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν σε σημείο να του «επιτεθούν». Γιατί λέει δεν προσπαθούσε αρκετά στις προπονήσεις με αποτέλεσμα να μην παίζει βασικός. Hello; Ξέρετε εσείς κανέναν προπονητή που να βάζει κατευθείαν στα βαθιά έναν παίκτη που μόλις πήρε; Ειδικά όταν αυτός μόλις έχει ξεπεράσει έναν άσχημο τραυματισμό. Ο –κατά πολλούς- αμπάλος Νάνο ήταν ένας εκ των διακριθέντων προχθές. Ο Μέντες επίσης. Ο Καρέλης που στην αρχή δεν μας άρεσε για όσους δεν θυμούνται έκανε το 3-0. Θα ήθελα να ήμουν από μεριά να δω τις τωρινές αντιδράσεις για τον Μπέργκ. Ειδικά από αυτούς που τον είχαν πει «σακάτη». Χατ-τρικ έκανε ο αθεόφοβος προχθές. Όσο για το πρωτάθλημα φταίνε αυτές οι ρημάδες οι κάρτες. Αν δεν είχε φτάσει στο όριο καρτών τώρα θα είχε πάρει το βραβείο του πρώτου σκόρερ. Αλλά πότε δεν είναι αργά.
Όπως σωστά καταλάβατε το σημερινό άρθρο είχε ένα απολογητικό χαρακτήρα. Διότι ο προχθεσινός τελικός – και γενικώς όλη η χρονιά παρότι δεν έχει τελειώσει ακόμα- μας έκανε να αναθεωρήσουμε πολλά. Μας έκανε να καταλάβουμε τα αυτονόητα. Μας έκανε να καταλάβουμε πως οφείλουμε μια συγγνώμη στο δίδυμο Αναστασίου – Νταμπίζα . Επίσης μια συγνώμη οφείλουμε κυρίως στους παίκτες που δεν τους πιστέψαμε εξαρχής. Γιατί πρέπει πάντα να συμβαίνει το ίδιο ; Γιατί πρέπει πάντα να αναγνωρίζουμε τις προσπάθειες στα ντέρμπι; Δηλαδή πριν και μετά η ομάδα δεν παίζει ποδόσφαιρο; Φυσικά και παίζει αλλά εμείς δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει αυτό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου