Στόματα ερμητικά κλειστά

Ο Παναθηναϊκός το πίστεψε, το ήθελε και τα κατάφερε. Κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος, κερδίζοντας πανάξια και δίκαια τον κακό ΠΑΟΚ με 4-1, σε έναν τελικό απαντήσεων. Σε έναν αγώνα που είτε κέρδιζε είτε έχανε η ομάδα, είχε ήδη πραγματοποιήσει μια σπουδαία πορεία μέχρι τον τελικό, όμως προστέθηκε στη συλλογή και το 18ο κύπελλο της πράσινης ιστορίας.

Γράφει ο Ραφαήλ Νησιάγκας

Δεν θα αναφερθώ σε βάθος στα κλασικά που αναφέρουν τα χίλια κακά του Παναθηναϊκού, που παρόλο τα προβλήματά του κατάφερε και κατέκτησε έναν τίτλο φέτος. Τα έγραψα στο άρθρο μου για την ομάδα μετά την πρόκριση στον τελικό, μιλώντας για την ανάσταση της ομάδας

Το άρθρο που διαβάζετε αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να είναι Football Analysis. Ο Γιάννης Αναστασίου αποδεικνύει αγώνα με τον αγώνα πόσο σημαντικός προπονητής είναι για τον φετινό Παναθηναϊκό, με την τακτική που χρησιμοποιεί, με την διαχείριση των παικτών του και με την τόνωση της ψυχολογίας τους. Αυτό φάνηκε και στον τελικό του Σαββάτου, όπου ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος από τον ΠΑΟΚ του Γιώργου Γεωργιάδη. Τακτικά, ο ΠΑΟ ανάγκασε τον ΠΑΟΚ σε ένα αναρχικό παιχνίδι χωρίς πλάνο, αναγκάζοντας τον να παίξει περισσότερο με βαθιές μπαλιές. Εκτός από αυτό, έπαιξαν ρόλο και οι απουσίες της ομάδας της Θεσσαλονίκης, κάτι που ανάγκασε τον Γεωργιάδη να ξεκινήσει το παιχνίδι με περισσότερους αμυντικούς παίκτες.

Επιπροσθέτως, οι παίκτες του Αναστασίου μπήκαν με περισσότερο πάθος, μεγαλύτερη θέληση και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα. Έκαναν το παιχνίδι τους, έπαιξαν με κάτω την μπάλα και δεν νίκησαν, αλλά κέρδισαν τον τελικό (όπως θα έλεγε και ο Φερνάντο Σάντος).

Στην άμυνα ο Σίλντενφελντ έκανε σωστές επεμβάσεις, ο Ζέκα έκανε ένα ουσιαστικό παιχνίδι, ο Μέντες κατέβασε αρκετές φορές την μπάλα. Οι περισσότεροι πράσινοι ήταν εξαιρετικοί, αλλά θεωρώ πως οι κορυφαίοι της βραδιάς ήταν οι Μπεργκ και Νάνο. Ο Ισπανός μπακ έτρεξε περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη στο γήπεδο και έκανε τρομερές κούρσες. Βοήθησε πολύ αμυντικά κόβοντας τον Στοχ, ενώ επιθετικά ανέβασε πολλές φορές την μπάλα και έβγαλε κάποιες καλές σέντρες. Μην ξεχνάμε πως είχε συμμετοχή στα 3 από τα 4 γκολ της ομάδας. Και όλα αυτά ένας 30χρονος παίκτης, προερχόμενος από την Σεγούντα Ντιβιζιόν, 2η κατηγορία Ισπανίας!

Όσο για τον Μπεργκ, ο τρομερός Σουηδός πέτυχε χατ-τρικ και δίκαια παίρνει τον τίτλο του MVP. Εκτός από τα γκολ είναι και ολόκληρη η προσφορά του στον αγώνα. Είναι τεράστια τύχη για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό ποδόσφαιρο να βλέπουμε στα γήπεδα μας αυτόν τον εκπληκτικό ποδοσφαιριστή. Αν και οι φήμες είναι φήμες, επειδή ακούγονται πολλά, ελπίζω ο Μπεργκ να παραμείνει και την επόμενη σεζόν το λιγότερο, ή τουλάχιστον να πουληθεί με ένα μεγάλο ποσό, το οποίο θα δώσει και μια τεράστια οικονομική ανάσα στα ταμεία της πράσινης ΠΑΕ.

Κλείνοντας με το αγωνιστικό κομμάτι και τους τίτλους, να πούμε πως οι άνθρωποι ξεχνάμε πράγματα. Δίχως αμφιβολία, η φετινή χρονιά του Παναθηναϊκού είναι πετυχημένη όσο δεν πάει, αλλά αργά ή γρήγορα οι πορείες πάντα ξεχνιούνται. Αλλά αυτά που δεν ξεχνιούνται ποτέ είναι τα αποτελέσματα και οι τίτλοι. Και αυτή τη στιγμή έχει καταγραφεί ότι ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδος το 2014, κάτι που σε μερικούς δεν αρέσει και κάποιοι αναγκάζονται να κρατήσουν τα στόματα ερμητικά κλειστά.

Κατά τα άλλα, τα επεισόδια δυστυχώς δεν έλειψαν πριν την έναρξη του αγώνα, όταν οι οπαδοί των δύο ομάδων άρχισαν να ανταλλάσσουν φωτοβολίδες και κροτίδες μεταξύ τους, ενώ παράλληλα κάποιοι ανεγκέφαλοι οπαδοί του Παναθηναϊκού πετούσαν και καθίσματα στους αστυνομικούς.

Η ΕΠΟ δυστυχώς δεν μπορεί να πουλήσει σωστά το προϊόν της. Είναι ντροπή να δείχνει η τηλεόραση (και να βλέπουν και στο εξωτερικό) τελικό διοργάνωσης και πίσω από το κέντρο του γηπέδου, το γήπεδο να είναι άδειο. Σύμφωνοι, οι 4.500 αστυνομικοί αν και πολλοί σε αριθμό χρειάζονται. Το θέμα δεν είναι ότι υπήρξε κινητοποίηση για λόγους ασφαλείας, αλλά ο λόγος είναι πως δεν μπορούμε να ελέγξουμε την βία στα γήπεδα. Δυστυχώς, ο χουλιγκανισμός (και ο ουγκισμός) στην Ελλάδα, έχει ξεφύγει!

Για να κλείσουμε το άρθρο με ακόμα μια όμορφη εικόνα, αξίζει να αναφερθούμε στην αγκαλιά και στην φιλία των προέδρων των δύο αντιπάλων, μια αντιπαλότητα που περιορίζεται μόνο στο γήπεδο. Ιωάννης Αλαφούζος και Ιβάν Σαββίδης δίδαξαν και έδωσαν το σωστό παράδειγμα. Έδειξαν τον τρόπο που πρέπει να αποκτήσουμε ως Ελλάδα ποδοσφαιρική παιδεία και αθλητικό πολιτισμό. Κάτι που πρέπει να διδαχθούμε.

Και για ένα ακόμα καλύτερο κλείσιμο, ένα βίντεο από το τέλος του σπουδαίου τελικού.