Η "άγρια" κάρτα και ο προπονητής

Το πιο άδικο σύστημα πρόκρισης σε τουρνουά είναι αυτό που δίνει στην επίσημη αγαπημένη την πρόσκληση για το Παγκόσμιο της Ισπανίας. Μέσα από μία διαδικασία απόλυτης εναντίωσης στο «δίκαιο» που εκπέμπει ο αθλητισμός, η ΕΟΚ κατάφερε να καταθέσει ένα από τα τέσσερα (4 wild cards) πιο ισχυρά επιχειρήματα.


Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής


Το καλεντάρι, λοιπόν, για την εθνική ομάδα δεν έχει παύλα κάτω από το Σεπτέμβρη, αλλά ένα ταξίδι στην Ιβηρική χερσόνησο με πολλά σπουδαία ματς και υψηλούς στόχους . Αυτό το οφείλουμε σε δύο παράγοντες, που δυστυχώς δεν αναφέρονται αμφότεροι στις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Ο πρώτος είναι οι χειρισμοί των ανθρώπων της ελληνικής ομοσπονδίας (κυρίως του κ. Βασιλακόπουλου) και ο δεύτερος η αγωνιστική κυριαρχία εθνικής και συλλόγων τα τελευταία χρόνια.

Χρειάζονται συγχαρητήρια στους αρμόδιους για την πρόκριση στο Παγκόσμιο. Θα ήταν προτιμότερο βέβαια οι αρμόδιοι να ήταν μόνο οι διεθνείς παίκτες και όχι κάποιοι κουστουμαρισμένοι. Αφού έτσι ήταν το σύστημα ή θα εναντιωνόμασταν πλήρως, κάτι που καμία ομοσπονδία δεν έκανε, ή θα προσπαθούσαμε να σκαρφιστούμε τα σπουδαιότερα προτερήματά μας. Οι αποχωρήσεις εκ μέρους διάφορων ομοσπονδιών ήταν για το θεαθήναι, καθώς οι ανακοινώσεις βγήκαν λίγο καιρό πριν την απόφαση. Αν διαφωνούσαν ουσιαστικά με το σύστημα, θα δήλωναν εξ αρχής ότι δεν θα έπαιρναν μέρος.

Στην ΕΟΚ τα έβαλαν κάτω και με κυριότερο χαρτί αγωνιστικούς παράγοντες, ημερέψαμε την «άγρια» κάρτα. Χρήματα από χορηγίες, τηλεοπτικά και οικονομική κρίση δεν αφορούν τον αθλητισμό. Απασχολούν κάποιους που κάνουν πλειστηριασμό μία πρόκριση στη γιορτή του μπάσκετ. Συμφωνώ ότι αν ήταν απολύτως έτσι, η Κίνα και η Ρωσία θα πέρναγαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Αλλά, όταν αφήνεις να υφίστανται τέτοιες διαδικασίες, διατηρούνται καχυποψίες που αν σε ενοχλούν τις διαλύεις με ένα πιο έντιμο σύστημα. Δόξα τω Θεό γήπεδα υπάρχουν για να μπορέσει να αναδειχθεί ο καλύτερος.

Ο κύριος Βασιλακόπουλος πέτυχε μία προσωπική νίκη που ήρθε να καταλαγιάσει την απογοήτευση για τη περσινή παρουσία στο Eurobasket. Μία παταγώδη αποτυχία που πιστώθηκε και στον ίδιο, κυρίως για την επιλογή ενός άπειρου προπονητή. Σε μία περίοδο που ο Ολυμπιακός είχε κάνει το back-to-back, ο Παναθηναϊκός είχε πάρει το πρωτάθλημα και μεγάλα ονόματα έλειπαν από εκείνη τη διοργάνωση. Περσινά ξινά σταφύλια που δεν θέλουμε να γευτούμε και φέτος.

Υπάρχει η δυνατότητα να επιλεχθεί καλός προπονητής για να σηκώσει το βάρος αυτού του πάγκου. Είμαστε υπερδύναμη στο μπάσκετ και πρέπει να το εκμεταλλευόμαστε εμείς και όχι οι προπονητές για να συμπληρώνουν βιογραφικά. Η κατάρα του Γιαννάκη πρέπει να φύγει, επιτέλους, και κάποιος να στεριώσει για να υπάρχει μεθοδικότητα και οργάνωση στην εθνική. Όποιος και να είναι ο επόμενος (ακούγεται ότι θα είναι Έλληνας) ελπίζω να μείνει για καιρό, και να κατεβαίνουμε με περισσότερα από τρία γκαρντ στις διοργανώσεις.

Υ.Γ.1: Η εθνική Ελλάδος δεν φοβάται καμία ομάδα αν είναι καλά. Η κλήρωση γίνεται μόνο για να δούμε πότε θα αντιμετωπίσουμε τις έτερες υπερδυνάμεις. Αμερική, Ισπανία και Αργεντινή. Αυτή η ομάδα με έχει κάνει να είμαι πάντα αισιόδοξος με τις επιτυχίες της.

Υ.Γ.2: Επιθυμία μου είναι τον ερχόμενο Σεπτέμβρη να δω στην άκρη του πάγκου τον Κατσικάρη. Ήρθε, νομίζω, το πλήρωμα του χρόνου για αυτή τη συνεργασία.Να υπενθυμίσω ότι ξέρει καλά την Ισπανία.