Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης
Για να απαντήσουμε στο συγκεκριμένο ερώτημα θα πρέπει να ανατρέξουμε στο παρελθόν, αρχικά στo Σανταντέρ και στη συνέχεια στη Βαρκελώνη!
Τα προβλήματα πολλά, οι παίκτες απλήρωτοι, οι οπαδοί σε αναβρασμό και η ομάδα στο χείλος της καταστροφής. Αυτή ήταν η κατάσταση που επικρατούσε εδώ και καιρό στην ομάδα της Σανταντέρ. Και η διοίκηση; Η διοίκηση αρνούταν να δει την πραγματικότητα υποβαθμίζοντας συνεχώς το θέμα και μη δείχνοντας κανένα σημάδι αντίδρασης ή έστω… δράσης. Αναπόφευκτα λοιπόν, φτάσαμε στην περασμένη Τετάρτη, όπου σύσσωμο το ποδοσφαιρικό τμήμα αποφάσισε την άρνηση καθηκόντων. Μία απόφαση που αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία για όλο το πολυδιαφημισμένο θεσμό του Κόπα Ντελ Ρέι, ή αλλιώς το κύπελλο του Ισπανού βασιλιά!
Η επόμενη μέρα βρήκε τον πρόεδρο A. Σανούδο μακριά από τη θέση του και ταυτόχρονα την ομάδα χωρίς διοικητική Αρχή, παρόν και κοντινό μέλλον. Ταυτόχρονα, λόγω του κανονισμού της Ισπανικής ομοσπονδίας, κινδυνεύει να υποστεί αποβολή από το πρωτάθλημα. Με λίγα λόγια, ο τρόπος αντίδρασης μπορεί να ήταν δραστικός, αλλά το τίμημα ήταν αρκετά μεγάλο, ιδιαίτερα για το αθλητικό τμήμα. Όμως δεν είναι η 1η φορά που γίνεται μια τέτοια κίνηση, καθώς 14 χρόνια πριν η μεγάλη Μπαρτσελόνα του Ριβάλντο, του Γκουαρντιόλα και των πολλών Ολλανδών παικτών χρησιμοποίησε αυτόν τον τρόπο αντίδρασης. Είχε άραγε τα ίδια αποτελέσματα;
Η απάντηση δεν είναι αρκετά ξεκάθαρη, καθώς η νομοθεσία και οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές εκείνη την εποχή. Μεταφερόμενοι λοιπόν μέσω του παρόντος κειμένου στο 2000 συναντούμε στο γύρο των «16» το ζευγάρι Μπαρτσελόνα – Ατλέντικο Μαδρίτης. Ταυτόχρονα, προσκρούουμε στους φιλικούς αγώνες των εθνικών ομάδων λόγω του EURO καθώς και τους εξω-ευρωπαϊκούς επίσημους λόγω του Μουντιάλ. Επικίνδυνη σύγκρουση, ειδικά σε μια ποδοσφαιρική Ευρώπη (εκτός Αγγλίας) που απαγορεύει τη χρησιμοποίηση άνω των τριών ποδοσφαιριστών από τη 2η ομάδα. Κοντολογίς, η Μπαρτσελόνα αναγκάστηκε να παραταχθεί με μόλις 5 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές συν τρεις από τη δεύτερη ομάδα· σύνολο οκτώ!
Τα γεγονότα από ‘κει και πέρα είναι παρόμοια με εκείνα στο Σανταντέρ, αφού οι «Μπλαουγκράνα» αμέσως μετά το σφύριγμα της έναρξης του αγώνα απλώς χαιρέτησαν τους αντιπάλους και κατευθύνθηκαν στα αποδυτήρια. Την επόμενη μέρα, η διοργανώτρια αρχή ανακοίνωσε την αποβολή της ομάδας από το κύπελλο και ταυτόχρονα τον αποκλεισμό της από την επόμενη διοργάνωση, γρήγορα όμως ανακάλεσε και ταυτόχρονα άλλαξε μεγάλο μέρος της ποδοσφαιρικής νομοθεσίας. Πιο συγκεκριμένα από τότε και στο εξής, οι ομάδες μπορούν να χρησιμοποιούν μέχρι 8 παίκτες από τις ακαδημίες τους ενώ οι ποδοσφαιριστές από την Αργεντινή και την Ουρουγουάη δε λογίζονται ως μη κοινοτικοί. Το μήνυμα φυσικά είχε ληφθεί και από τη FIFA που απαγόρεψε τη σύγκρουση στις ημερομηνίες μεταξύ των εθνικών και των συλλογικών διοργανώσεων με επίσημη απόφαση στις 2/6/2000 από τον τότε πρόεδρο X. Χαβελάνγκε.
Τα δύο περιστατικά μας βοηθούν αρκετά ώστε να καταλάβουμε πότε μια απόφαση ενός σωματείου έχει καλή προοπτική και πότε όχι. Στη μία περίπτωση η Σανταντέρ απλώς ξεμπέρδεψε με τη διοίκηση δημιουργώντας μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον και στην άλλη η Μπαρτσελόνα άλλαξε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Συμπέρασμα; Το ρίσκο είναι θεμιτό, όταν το περιβάλλον το επιτρέπει, όταν όμως το αρνείται, τότε καλό θα είναι να αποφεύγεται…
Η επόμενη μέρα βρήκε τον πρόεδρο A. Σανούδο μακριά από τη θέση του και ταυτόχρονα την ομάδα χωρίς διοικητική Αρχή, παρόν και κοντινό μέλλον. Ταυτόχρονα, λόγω του κανονισμού της Ισπανικής ομοσπονδίας, κινδυνεύει να υποστεί αποβολή από το πρωτάθλημα. Με λίγα λόγια, ο τρόπος αντίδρασης μπορεί να ήταν δραστικός, αλλά το τίμημα ήταν αρκετά μεγάλο, ιδιαίτερα για το αθλητικό τμήμα. Όμως δεν είναι η 1η φορά που γίνεται μια τέτοια κίνηση, καθώς 14 χρόνια πριν η μεγάλη Μπαρτσελόνα του Ριβάλντο, του Γκουαρντιόλα και των πολλών Ολλανδών παικτών χρησιμοποίησε αυτόν τον τρόπο αντίδρασης. Είχε άραγε τα ίδια αποτελέσματα;
Η απάντηση δεν είναι αρκετά ξεκάθαρη, καθώς η νομοθεσία και οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές εκείνη την εποχή. Μεταφερόμενοι λοιπόν μέσω του παρόντος κειμένου στο 2000 συναντούμε στο γύρο των «16» το ζευγάρι Μπαρτσελόνα – Ατλέντικο Μαδρίτης. Ταυτόχρονα, προσκρούουμε στους φιλικούς αγώνες των εθνικών ομάδων λόγω του EURO καθώς και τους εξω-ευρωπαϊκούς επίσημους λόγω του Μουντιάλ. Επικίνδυνη σύγκρουση, ειδικά σε μια ποδοσφαιρική Ευρώπη (εκτός Αγγλίας) που απαγορεύει τη χρησιμοποίηση άνω των τριών ποδοσφαιριστών από τη 2η ομάδα. Κοντολογίς, η Μπαρτσελόνα αναγκάστηκε να παραταχθεί με μόλις 5 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές συν τρεις από τη δεύτερη ομάδα· σύνολο οκτώ!
Τα γεγονότα από ‘κει και πέρα είναι παρόμοια με εκείνα στο Σανταντέρ, αφού οι «Μπλαουγκράνα» αμέσως μετά το σφύριγμα της έναρξης του αγώνα απλώς χαιρέτησαν τους αντιπάλους και κατευθύνθηκαν στα αποδυτήρια. Την επόμενη μέρα, η διοργανώτρια αρχή ανακοίνωσε την αποβολή της ομάδας από το κύπελλο και ταυτόχρονα τον αποκλεισμό της από την επόμενη διοργάνωση, γρήγορα όμως ανακάλεσε και ταυτόχρονα άλλαξε μεγάλο μέρος της ποδοσφαιρικής νομοθεσίας. Πιο συγκεκριμένα από τότε και στο εξής, οι ομάδες μπορούν να χρησιμοποιούν μέχρι 8 παίκτες από τις ακαδημίες τους ενώ οι ποδοσφαιριστές από την Αργεντινή και την Ουρουγουάη δε λογίζονται ως μη κοινοτικοί. Το μήνυμα φυσικά είχε ληφθεί και από τη FIFA που απαγόρεψε τη σύγκρουση στις ημερομηνίες μεταξύ των εθνικών και των συλλογικών διοργανώσεων με επίσημη απόφαση στις 2/6/2000 από τον τότε πρόεδρο X. Χαβελάνγκε.
Τα δύο περιστατικά μας βοηθούν αρκετά ώστε να καταλάβουμε πότε μια απόφαση ενός σωματείου έχει καλή προοπτική και πότε όχι. Στη μία περίπτωση η Σανταντέρ απλώς ξεμπέρδεψε με τη διοίκηση δημιουργώντας μεγαλύτερα προβλήματα στο μέλλον και στην άλλη η Μπαρτσελόνα άλλαξε ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Συμπέρασμα; Το ρίσκο είναι θεμιτό, όταν το περιβάλλον το επιτρέπει, όταν όμως το αρνείται, τότε καλό θα είναι να αποφεύγεται…
Μπράβο για το άρθρο!
ΑπάντησηΔιαγραφή