Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Πότε δεν έχουμε πανηγυρίσει οποιαδήποτε επιτυχία όπως θα έπρεπε. Πότε δεν νιώσαμε υπερήφανοι. Πάντα κάτι βρίσκαμε για να το χαλάμε. Κάτι στραβό για να έχουμε πάντα να λέμε κάτι. Γίνεται μια σπουδαία μεταγραφή και εμείς αρχίζουμε τις σπόντες. Φυσικά υπάρχουν και οι κακίες. Τα οποία είναι θεμιτά. Απλά σε μερικές περιπτώσεις δεν το αξίζουν οι ποδοσφαιριστές. Δεν αξίζει να «μειώσουμε» μια μεταγραφή εξαιτίας των «αιωνίων αντιπάλων».
Όλοι ξέρετε τις οπαδικές μου προτιμήσεις. Νοιώθω μάλιστα πολύ περήφανη για την επιλογή μου. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαι δίκαιη. Φυσικά και όλοι μεροληπτούμε υπέρ της ομάδας μας. Τα σωστά όμως πρέπει να λέγονται. Ως Παναθηναϊκός δεν τον πάω τον Μητρόγλου. Δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Ξέρω ότι ορισμένοι θα μου την «πέσουν» αλλά δεν με πτοεί. Δεν θεωρώ πως είναι κάτι ιδιαίτερο ως ποδοσφαιριστής. Κατά την γνώμη μου είναι σαν τον Σόλσκιερ. Βρίσκεται στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή. Ως Ελληνίδα απ’ την άλλη χαίρομαι για την μεταγραφή. Σε ολόκληρη Πρέμιερ Λιγκ πήγε. Όχι σε καμία τυχάρπαστη χώρα. Στο πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα επί γης.
Οι Άγγλοι δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη. Μελετούν την κάθε τους κίνηση. Για να πάρουν τον Μητρόγλου σημαίνει ότι κάτι είδαν. Ειδικά τώρα σε τέτοια εποχή κρίσης που δεν τους συμφέρει μια ενδεχομένη χασούρα. Όποτε ακόμα η περίπτωση «Μητρόγλου» εξετάστηκε σπιθαμή προς σπιθαμή. Όχι σαν και εμάς εδώ. Εμείς είμαστε «ότι λάχει εμείς οι βλάχοι». Χωρίς υποτυπώδη σκαούτινγκ και γενικώς χωρίς καθαρό μυαλό. Παίρνουμε ότι να’ ναι και μετά τα κλαίμε τα λεφτά μας. Κοιτάμε το όνομα και όχι το προϊόν. Μάλιστα όταν αποφασίζουμε να κοιτάξουμε το προϊόν το κοιτάμε πάντα λάθος. Από λάθος οπτική γωνία.
Είναι το μόνο που μας κάνει νοιώθουμε υπερήφανοι. Δίνοντας μας μια αίσθηση ικανοποίησης ότι είναι δικό μας δημιούργημα. Ναι καλά καταλάβατε. Αναφέρομαι στο μόνο που μας κάνει υπερήφανους αυτήν την εποχή της κρίσης. Το θέμα των ακαδημιών βεβαίως βεβαίως. Ναι θα έχει δίκιο όποιος πει ότι δεν πρέπει να γκρινιάζουμε. Ειδικά φέτος. Διότι πολλά «προϊόντα ακαδημιών» άνοιξαν τα φτερά τους για το εξωτερικό αυτόν τον χρόνο. Το αν έπραξαν σωστά θα φανεί στην πορεία. Προς το παρόν όμως ας έχουμε αυτό το αίσθημα δικαίωσης και υπερηφάνειας. Μόνο και μόνο για την δουλειά τόσων χρόνων.
Ε λοιπόν αυτήν την δουλειά χρόνων κάποιοι έχουν βαλθεί να την καταστρέψουν. Μόνο και μόνο από το ξερό τους το κεφάλι. Διότι δεν μπορούν να δεχθούν τα αυτονόητα. Ναι αυτονόητο είναι η επιλογή οπαδικών προτιμήσεων κάθε ποδοσφαιριστή. Δεν μπορείς να επιβάλεις στον άλλο να είναι ίδια ομάδα με σένα. Φυσικά ούτε εκείνος μπορεί να κάνει το ίδιο και σε σένα. Μετά λύπης μου πληροφορήθηκα πως πρόσφατα 2 νεαροί εκδιωχθήκαν από την ομάδα τους. Η λύπη έγινε ακόμα μεγαλύτερη όταν πληροφορήθηκα τον ακριβή λόγο της απομάκρυνσης. Έ όχι κύριοι! Δεν θα ζούμε πάντα έναν ποδοσφαιρικό Μεσαίωνα.
Υπήρχαν αντιδράσεις λέει επειδή οι 2 νεαροί έδειξαν τις οπαδικές τους προτιμήσεις. Δηλαδή συγγνώμη. Όταν παίρνεις έναν παίκτη στην ομάδα του ζητάς να υπογράψει χαρτί με τις πεποιθήσεις του; Φυσικά και όχι. Ούτε μπορείς να παίρνεις συνέχεια παίκτες που να είναι συνάμα και οπαδοί σου. Στο εξωτερικό είναι σύνηθες φαινόμενο αυτό. Παίκτες μιας μεγάλης ομάδας να είναι (ή ήταν ) οπαδοί της αιώνιου αντίπαλου. Είδατε να ενοχλεί κανέναν αυτό; Για ρωτήστε τον Σαβιόλα. Στην Μαδρίτη του φερθήκαν κόσμια κι ας ήξεραν τις δηλώσεις αγάπης προς Βαρκελώνη μεριά.
Έχουμε πείσει τους εαυτούς μας πως το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει ανέβει επίπεδο. Έχει ανέβει όμως; Διότι το θεωρώ απίθανο με τέτοιες καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα σε αυτό το δύσμοιρο ποδόσφαιρο. Δεν γίνεται από την μια να κάνουμε 3 βήματα προς το καλό και από την άλλη 2 βήματα προς το κακό. Θέλουμε να «αναβαθμιστεί» το ποδόσφαιρο μας; Ας το αναβαθμίσουμε επιτέλους. Να μην αρκούμαστε μόνο στα λόγια αλλά να κάνουμε και πράξεις. Σωστές πράξεις όχι κουραφέξαλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου