Μην λαμβάνετε υπ’ όψιν τον Μουρίνιο. Ο άνθρωπος είναι πολύ εγωιστής για να παραδεχθεί τα αυτονόητα. Δηλαδή ότι υπάρχει κάποιος καλύτερος του. Εδώ και μεγαλύτεροι -ηλικιακά- τον παραδέχονται. Συνήθως ένας μεγαλύτερος δύσκολα παραδέχεται πράγματα. Στο ποδόσφαιρο ο Πεπ τα κατάργησε και αυτά. Έχει καταφέρει να τον εξυμνούν ακόμα και πολύ καταξιωμένοι προπονητές. Φεργκιούσον, Κρόιφ, Βενγκέρ, Χάινκες. Φυσικά η λίστα δεν σταμάτα πότε να μεγαλώνει. Όχι αδίκως κατ΄ εμέ.
Κατά γενική ομολογία ο Πεπ είναι το «παιδί-θαύμα» της προπονητικής. Λάνσαρε νέες σκέψεις και τακτικές. Ναι 'ντάξει οι τακτικές αυτές προϋπήρχαν. Ο Πεπ όμως τους έδωσε νέα οπτική γωνία. Το δέχομαι ότι η Μπαρτσελόνα είναι έτοιμη ομάδα. Λόγω της Masia και μόνο αφού τα 9/11 είναι μελή της. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακολουθούν συνέχεια τις ίδιες τακτικές. Ούτε ότι πιάνουν όλες οι τακτικές στην συγκεκριμένη ομάδα. Αν γινόταν αυτό τότε δεν θα παίρνανε τα πρωταθλήματα οι Galacticos. Ακόμα και το επιχείρημα «όλα πιάνουν λόγω Μέσι» δεν ισχύει. Ο Πεπ κατάφερνε να νικά ακόμα και στις κακές βραδιές του Μέσι. Πράγμα ακατόρθωτο για μερικούς. Όχι για εκείνον. Εκείνον που μπολιάστηκε από την λογική του συνόλου. Όσο ήταν παίκτης είχε την τύχη να έχει για προπονητές Ολλανδούς. Όχι όποιους και όποιους. Γιόχαν Κρόιφ και Λουίς Φαν Γκααλ. Αυτούς που μετεξέλιξαν την λογική του total football. Μα πάνω απ’ όλα αυτούς που είχαν ως μότο «η ομάδα δεν είναι ένας παίκτης είναι όλοι». Μότο που δεν άλλαζαν ακόμα και όταν η μισή ομάδα ήταν παικταράδες (Ριβάλντο, Κούμαν, Κλαιφέρτ και πολλοί άλλοι).
Μου φαίνεται λοιπόν λογικό να ακολουθεί την ίδια λογική. Όπως λέει και μια λαϊκή ρήση «τα βιώματα διαμορφώνουν χαρακτήρα». Απλά προσπάθησε να μετεξελίξει αυτήν την λογική. Βάσει αποτελεσμάτων η μετεξέλιξη ήταν επιτυχής.
Κατά γενική ομολογία ο Πεπ είναι το «παιδί-θαύμα» της προπονητικής. Λάνσαρε νέες σκέψεις και τακτικές. Ναι 'ντάξει οι τακτικές αυτές προϋπήρχαν. Ο Πεπ όμως τους έδωσε νέα οπτική γωνία. Το δέχομαι ότι η Μπαρτσελόνα είναι έτοιμη ομάδα. Λόγω της Masia και μόνο αφού τα 9/11 είναι μελή της. Αυτό δεν σημαίνει ότι ακολουθούν συνέχεια τις ίδιες τακτικές. Ούτε ότι πιάνουν όλες οι τακτικές στην συγκεκριμένη ομάδα. Αν γινόταν αυτό τότε δεν θα παίρνανε τα πρωταθλήματα οι Galacticos. Ακόμα και το επιχείρημα «όλα πιάνουν λόγω Μέσι» δεν ισχύει. Ο Πεπ κατάφερνε να νικά ακόμα και στις κακές βραδιές του Μέσι. Πράγμα ακατόρθωτο για μερικούς. Όχι για εκείνον. Εκείνον που μπολιάστηκε από την λογική του συνόλου. Όσο ήταν παίκτης είχε την τύχη να έχει για προπονητές Ολλανδούς. Όχι όποιους και όποιους. Γιόχαν Κρόιφ και Λουίς Φαν Γκααλ. Αυτούς που μετεξέλιξαν την λογική του total football. Μα πάνω απ’ όλα αυτούς που είχαν ως μότο «η ομάδα δεν είναι ένας παίκτης είναι όλοι». Μότο που δεν άλλαζαν ακόμα και όταν η μισή ομάδα ήταν παικταράδες (Ριβάλντο, Κούμαν, Κλαιφέρτ και πολλοί άλλοι).
Μου φαίνεται λοιπόν λογικό να ακολουθεί την ίδια λογική. Όπως λέει και μια λαϊκή ρήση «τα βιώματα διαμορφώνουν χαρακτήρα». Απλά προσπάθησε να μετεξελίξει αυτήν την λογική. Βάσει αποτελεσμάτων η μετεξέλιξη ήταν επιτυχής.
Δεν ήταν όμως όλα εύκολα. Αυτή η μετεξέλιξη δεν ήρθε με την πρώτη. Πώς να απομονώσεις άλλωστε το «εγώ» για να κυριαρχήσει το «εμείς». Άντε να πείσεις τους παίκτες – ειδικά τους Λατινοαμερικανούς –να συμμετάσχουν στην λογική του συνόλου. I don’t think so. Χρειάστηκε καιρός για να το κάνει. Από τους Λατινοαμερικανούς εξαιρώ τον Μέσι. Γιατί πολύ απλά είναι προϊόν Masia. Είχε μάθει από μικρός να μην προβάλει αγωνιστικά το εγώ. Οι υπόλοιποι «ξένοι» όμως δεν το δεχόταν εύκολα. Από κει προέκυψε η νέα λογική των μεταγραφών. Από τις 5 μεταγραφές οι 2-3 να είναι προϊόντα Masia. Διότι γαλουχήθηκαν έτσι και θα βοηθούσαν απίστευτα στην εφαρμογή αυτής της τακτικής. Μεταξύ μας έτσι διόρθωναν και τις αδικίες που είχαν κάνει (Πικέ, Άλμπα, Φαμπρέγκας). Αναρωτήθηκε πότε κανείς γιατί έφυγε ο Ροναλντίνιο; Ο Ιμπραΐμοβιτς; Ο Ετό; Διότι απλά δεν συμβάδιζαν με το σύνολο. Μάλιστα αυτή η λογική ήταν τόσο καλά δομημένη- από τον ίδιο τον Πεπ- που συνεχίζει να υφίσταται, παρά την διαφορετική σκέψη (σε άλλα θέματα) των μεταγενεστέρων προπονητών.
Υπάρχει και κάτι που δεν θα περίμενες από τον Πεπ. Την αλλαγή θέσης σε έναν ποδοσφαιριστή. Όχι σε νέους που είναι πιο λογικό. Οι νέοι έχουν καιρό μπροστά τους για αυτήν την μετάβαση. Μιλάω για τους ήδη καταξιωμένους. Λαμπρό παράδειγμα ο Ματσέρανο στην Μπαρτσέλονα. Το στοίχημα αυτό δεν ήταν πάντα επιτυχές. Εκείνος όμως επιμένει να το κάνει(στις συνεχείς αλλαγές θέσεων αναφέρομαι). Ως ποδοσφαιριστής ξέρει το ρίσκο αυτής της κίνησης. Ειδικά όταν ένας παίκτης δεν έχει γνώση της θέσης. Εκτός αυτού -και την θέση να γνωρίζει- μπορεί να μην αποδίδει τόσο καλά. Την έχει πατήσει ουκ ολίγες φόρες. Αλλά μυαλό δεν βάζει. Ελπίζω η Μπουντεσλίγκα να τον αλλάξει στο συγκεκριμένο θέμα. Διότι εκεί κυριαρχούν πιο δυνατά κορμιά σε σχέση με την Ισπανία.
Φυσικά –όπως κάθε προπονητής –έχει κακές συνήθειες. Η πιο χαρακτηριστική είναι το θέμα «μεταγραφές». Όταν επιχειρεί να πάρει παίκτη μόνος του πάντα τα κάνει μαντάρα. Αναφέρομαι στις εισηγήσεις παικτών που κατά καιρούς κάνει. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ουκρανού αμυντικού της Σαχταρ -μου διαφεύγει αυτή την στιγμή το όνομα του-. Στην Ισπανία όμως η εκάστοτε μεταγραφική αποτυχία καλύπτονταν από άλλες καταστάσεις. Στην Γερμανία δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Διότι το κάθε λάθος φαίνεται –έτσι είναι το πρωτάθλημα-. Ο Τιάγκο Αλκαντάρα (ναι δική του εισήγηση ήταν) είναι παίκτης παγκοσμίου κλάσης. Κανείς όμως δεν εγγυάται πως θα πετύχει στην Μπαγέρν. Γιατί άλλο Πριμέρα άλλο Μπουντεσλίγκα. Αν ρίξουμε μια μάτια στις επιλογές του –κατά την πάροδο των χρόνων –παρατηρούμε ένα πράγμα. Όλοι τους (πέρα ελάχιστων εξαιρέσεων) ήταν soft παίκτες. Ένα είδος παικτών που δεν ταιριάζει στην Μπουντεσλίγκα και τον τρόπο παιχνιδιού της.
Οι οπαδοί της Μπαγέρν ονειρεύονται ακόμα μεγαλύτερα πράγματα πλέον για την ομάδα τους. Σε αυτό συνετέλεσε 100% η έλευση Γουαρδιολα. Θα δεχθούν όμως τυχόν αναποδιές; Τι θα γίνει αν οι καινοτόμες ιδέες δεν μπορέσουν να γίνουν πράξη στην Μπαγέρν; Πως θα αντιδράσει ο Πεπ τότε; Είναι κρίμα να χαλάσει το όνομα του από μια λάθος επιλογή. Για αυτό λοιπόν πρέπει να διορθώσει και τα κακά του σημεία. Αν θέλει να συνεχίσει να πετυχαίνει. Στην Μπάρτσα καλύπτονταν πάντα από τα αποτελέσματα. Από την φυγή του και πέρα αυτό το μαξιλάρι δεν υπάρχει. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να κόψει τις κακές συνήθειες; Για την γενική βελτίωση όλων των πρωταθλημάτων και μόνο. Γιατί όταν δυναμώνει το ένα παίρνουν σειρά και τα υπόλοιπα. Γιατί υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να τον δουν ως πρωτεργάτη μιας τέτοιας κίνησης. Είπαμε είναι το «παιδί – θαύμα». Ας αρχίσει λοιπόν να το επιβεβαιώνει περισσότερο. Για να δούμε και εμείς οι ρομαντικοί μια άσπρη μέρα.
Υπάρχει και κάτι που δεν θα περίμενες από τον Πεπ. Την αλλαγή θέσης σε έναν ποδοσφαιριστή. Όχι σε νέους που είναι πιο λογικό. Οι νέοι έχουν καιρό μπροστά τους για αυτήν την μετάβαση. Μιλάω για τους ήδη καταξιωμένους. Λαμπρό παράδειγμα ο Ματσέρανο στην Μπαρτσέλονα. Το στοίχημα αυτό δεν ήταν πάντα επιτυχές. Εκείνος όμως επιμένει να το κάνει(στις συνεχείς αλλαγές θέσεων αναφέρομαι). Ως ποδοσφαιριστής ξέρει το ρίσκο αυτής της κίνησης. Ειδικά όταν ένας παίκτης δεν έχει γνώση της θέσης. Εκτός αυτού -και την θέση να γνωρίζει- μπορεί να μην αποδίδει τόσο καλά. Την έχει πατήσει ουκ ολίγες φόρες. Αλλά μυαλό δεν βάζει. Ελπίζω η Μπουντεσλίγκα να τον αλλάξει στο συγκεκριμένο θέμα. Διότι εκεί κυριαρχούν πιο δυνατά κορμιά σε σχέση με την Ισπανία.
Φυσικά –όπως κάθε προπονητής –έχει κακές συνήθειες. Η πιο χαρακτηριστική είναι το θέμα «μεταγραφές». Όταν επιχειρεί να πάρει παίκτη μόνος του πάντα τα κάνει μαντάρα. Αναφέρομαι στις εισηγήσεις παικτών που κατά καιρούς κάνει. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Ουκρανού αμυντικού της Σαχταρ -μου διαφεύγει αυτή την στιγμή το όνομα του-. Στην Ισπανία όμως η εκάστοτε μεταγραφική αποτυχία καλύπτονταν από άλλες καταστάσεις. Στην Γερμανία δεν πρόκειται να συμβεί αυτό. Διότι το κάθε λάθος φαίνεται –έτσι είναι το πρωτάθλημα-. Ο Τιάγκο Αλκαντάρα (ναι δική του εισήγηση ήταν) είναι παίκτης παγκοσμίου κλάσης. Κανείς όμως δεν εγγυάται πως θα πετύχει στην Μπαγέρν. Γιατί άλλο Πριμέρα άλλο Μπουντεσλίγκα. Αν ρίξουμε μια μάτια στις επιλογές του –κατά την πάροδο των χρόνων –παρατηρούμε ένα πράγμα. Όλοι τους (πέρα ελάχιστων εξαιρέσεων) ήταν soft παίκτες. Ένα είδος παικτών που δεν ταιριάζει στην Μπουντεσλίγκα και τον τρόπο παιχνιδιού της.
Οι οπαδοί της Μπαγέρν ονειρεύονται ακόμα μεγαλύτερα πράγματα πλέον για την ομάδα τους. Σε αυτό συνετέλεσε 100% η έλευση Γουαρδιολα. Θα δεχθούν όμως τυχόν αναποδιές; Τι θα γίνει αν οι καινοτόμες ιδέες δεν μπορέσουν να γίνουν πράξη στην Μπαγέρν; Πως θα αντιδράσει ο Πεπ τότε; Είναι κρίμα να χαλάσει το όνομα του από μια λάθος επιλογή. Για αυτό λοιπόν πρέπει να διορθώσει και τα κακά του σημεία. Αν θέλει να συνεχίσει να πετυχαίνει. Στην Μπάρτσα καλύπτονταν πάντα από τα αποτελέσματα. Από την φυγή του και πέρα αυτό το μαξιλάρι δεν υπάρχει. Μήπως ήρθε η ώρα λοιπόν να κόψει τις κακές συνήθειες; Για την γενική βελτίωση όλων των πρωταθλημάτων και μόνο. Γιατί όταν δυναμώνει το ένα παίρνουν σειρά και τα υπόλοιπα. Γιατί υπάρχουν πολλοί που θα ήθελαν να τον δουν ως πρωτεργάτη μιας τέτοιας κίνησης. Είπαμε είναι το «παιδί – θαύμα». Ας αρχίσει λοιπόν να το επιβεβαιώνει περισσότερο. Για να δούμε και εμείς οι ρομαντικοί μια άσπρη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου