Ακρόπολις ήταν και πάει!

Δυστυχώς, είναι πλέον γεγονός. Ο πιο ιστορικός  και συναρπαστικός αγώνας του  μηχανοκίνητου αθλητισμού έπεσε θύμα της οικονομικής κατάστασης. Έτσι λοιπόν το  Ράλι Ακρόπολις για πρώτη φορά μένει επ’ αορίστου εκτός του προγράμματος της FIA γεμίζοντας θλίψη πολλούς φίλους του σπορ.

Γράφει ο Δημήτριος Σακελλάρης

Σ’ αυτό το γκρουπ ανήκω κι εγώ. Δεν ήμουν ούτε 10 χρονών όταν ο πατέρας μου άρχισε να μου διηγείται πλήθος ιστοριών για τους αγώνες και τους οδηγούς, εξάπτοντάς μου τη φαντασία. Περπατούσα τους μικρούς και απότομους δρόμους του χωριού μου ακούγοντας ιστορίες για το πώς ο Κάρλος Σάινθ ή ο Κόλιν ΜακΡέι κατάφερναν να περνάνε με 4^η και 5^η σχέση στο κιβώτιο κάτω από την πλατεία των Δώδεκα Αποστόλων με τον τεράστιο πλάτανο να τους κόβει μεγάλο μέρος της ορατότητας και του δρόμου. Άκουγα, για τη λάσπη και τη σκόνη που σκέπαζε τα πάντα στο πέρασμα τους καθώς και το «όργωμα» του χωματόδρομου εντός του χωριού που μετά το Ράλι ήθελε μέρες ώστε να επιστρέψει στην προηγούμενη κατάσταση.

Δεν πέρασαν ούτε 1-2 χρόνια μέχρι τη στιγμή που κατάφερα να παρακολουθήσω την πρώτη ειδική διαδρομή. Μπορεί το WRC να μην ήταν στις ένδοξες δεκαετίες του ’80 ή του ’90, μπορεί να μην πέρναγε πια εκατοστά από την αυλή του σπιτιού μου, ήταν όμως παρόν όπως και κάθε χρόνο στα βουνά της Στερεάς Ελλάδας. Στη «Φτελιά» όπως είναι η ονομασία του υψώματος εντός των ορίων του χωριού μου, ο πατέρας μου κι εγώ καθίσαμε σ’ ένα λοφίσκο με θέα όλη την κατάβαση από το Προφήτη Ηλία και το «Ζυγό» μέχρι τη διασταύρωση προς  Ρεντίνα. 

Εκείνες τις ημέρες ήταν όλα διαφορετικά στο χωριό. Η ταμπέλα που πάντα μας καλωσορίζει είχε δίπλα της μία δεύτερη στα Αγγλικά που αναφερόταν στις θέσεις VIP. Με εντυπωσίασε επίσης το πλήθος κόσμου που είχε καταφτάσει στο Ροβολιάρι από όλον τον κόσμο. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα είχαν κάνει ουρά ενάμιση χιλιομέτρου σε δρόμους που σου κάνει εντύπωση όταν ακούς ενεργό κινητήρα. Πλάι της διαδρομής, υπήρχαν σχεδόν παντού σκηνές ταξιδιωτών και δύο ελικόπτερα πετούσαν σε απόσταση αναπνοής από το έδαφος. Καντίνες, ξένοι δημοσιογράφοι, αλυτάρχες... Εν ολίγοις, τίποτα δε θύμιζε το ήσυχο και παρθένο τοπίο του χωριού μου.

Γύρω στις 07:00 το πρωί ξεκίνησαν να περνούν τα πρώτα αυτοκίνητα. Ήταν πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα. Ήταν η στιγμή που η παιδική μου φαντασία ενωνόταν με την πραγματικότητα της ταχύτητας και το αποτέλεσμα ήταν απλά εκπληκτικό. Οι οδηγοί κατέβαιναν τις «φουρκέτες» με τρομερή ταχύτητα χωρίς να λείψουν και τα απρόοπτα με το Peugeot του Μάρκους Γκρόνχολμ να αναποδογυρίζει στεκούμενο όρθιο προ της χαράδρας ευχαριστώντας… τη φυγόκεντρο δύναμη. Μετά τη στροφή στο «Χάνι», πέρναγαν ακριβώς μπροστά μας με 150km/h αφήνοντας πίσω ένα κύμα σκόνης που σκέπαζε κυριολεκτικά τα πάντα.

Μετά και την κάθοδο των Ελληνικών πληρωμάτων, κατευθυνθήκαμε στο Service Park που πάντοτε με γοήτευε. Εκεί, τα κατσαβίδια και οι μηχανικοί παίρνουν φωτιά. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό θέαμα να καταφέρνουν να λύσουν ένα ολόκληρο αυτοκίνητο και μέσα σε 15 λεπτά να το ξανασυναρμολογήσουν ώστε να μην επιβληθεί στο πλήρωμα καμία ποινή.

Από την πρώτη μου εμπειρία και ύστερα δεν έχω λείψει χρονιά από το Ράλι Ακρόπολις. Μπορεί τα τελευταία χρόνια να μετονομάστηκε σε «Ράλι των θεών» και κατέβηκε στο χάρτη μη επιτρέποντάς μου να παραστώ σε ειδική διαδρομή, ωστόσο, το Service Park ήταν πάντα μέσα στο πρόγραμμά μου.

Μπορεί για τον περισσότερο κόσμο η απουσία του Ράλι Ακρόπολις να μη σημαίνει και πολλά, για μένα όμως ισχύει το αντίθετο. Και δεν έχω μόνον εγώ αυτήν την άποψη. Πολλοί άνθρωποι σχετιζόμενοι με το σπορ έτρεξαν και αποδοκίμασαν την απόφαση της FIA να καταργήσει το εν λόγω Ράλι και στη θέση του να βάλει την Πολωνία. Ο αγωνιστικός διευθυντής της πρωταθλήτριας από χθες Volkswagen δήλωσε ότι είναι απαράδεκτο να μην εμπεριέχεται το Ακρόπολις στο καλεντάρι. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και ο αγωνιστικός διευθυντής της FORD δηλώνοντας ότι καταργείται το Ράλι που ξεχωρίζει τον καλό και τον κακό οδηγό.  

Όπως ανακοινώθηκε από τη FIA, ο λόγος που το Ακρόπολις δεν είναι πια στο καλεντάρι των αγώνων είναι η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας και η έλλειψη διαφήμισης. Εδώ δεν έχει και πολύ άδικο. Τα τελευταία δύο χρόνια, ο βασικός χορηγός ήταν το «Club Hotel Casino Loutraki», που πέρα από τα χρήματα προσέφερε και διαμονή στους υψηλούς καλεσμένους. Η σύμβαση λοιπόν με το Καζίνο έληξε φέτος και δεν ανανεώθηκε με αποτέλεσμα ο αγώνας να μείνει με μόνο χορηγό την ΕΚΟ που σε καμία περίπτωση δε μπορούσε να σηκώσει το βάρος από μόνη της. Σε συνδυασμό λοιπόν και με το ελάχιστο ενδιαφέρον από Ελληνικές εταιρίες να συνδράμουν οικονομικά, ο αγώνας είχε άδοξο τέλος.

Το Ράλι Ακρόπολις αποτελούσε ανέκαθεν πόλο διαφήμισης για τη χώρα. Τα τελευταία χρόνια τα συνεργία κάλυψης των αγώνων δεν εστιάζουν μόνον στις διαδρομές αλλά και στα τοπία που τις περικλείουν. Έτσι, η Ελλάδα γινόταν γνωστή όχι μόνον για τις συγκινήσεις που προσέφερε ο αγώνας αλλά και για τις μοναδικές τοποθεσίες που περιέχει. Το αποτέλεσμα φυσικά ήταν η αύξηση του τουρισμού σε περιοχές όχι και τόσο διαδεδομένες παγκοσμίως όπως το Λουτράκι και τα περίχωρα της Κορινθίας και της Αττικής. Με την απόφαση αυτή, η χώρα χάνει με κάτω τα χέρια ένα ακόμη όπλο στην προσπάθεια προβολής της.

Εύχομαι το Ράλι Ακρόπολις να βρει τις συνθήκες και να επιστρέψει στο καλεντάρι από το 2015. Είναι πραγματικά κρίμα ένας ακόμη εθνικός θεσμός 62 ετών να πέφτει θύμα της οικονομικής δυσκολίας της Ελλάδας. Για να πραγματοποιηθεί όμως αυτό, θα χρειαστεί αφενός να αντικατασταθεί η αδράνεια με αποφασιστικότητα και αφετέρου να βρεθούν χορηγοί που να μπορέσουν να κοντράρουν επί ίσοις όροις τα χρήματα των άλλων χωρών.