Στο ίδιο έργο θεατές!

Πολύ όμορφο ποδόσφαιρο από τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο, απογοήτευση στο δεύτερο. Συμπέρασμα; 1-4 από μία κακοστημένη Παρί μέσα στο Φάληρο. Παρόλο όμως την έκταση του σκορ και τις αδυναμίες τις ομάδος, ο τύπος, ο κόσμος και η διοίκηση χάιδεψαν τα αυτιά στην ομάδα του Μίτσελ, κάτι που κατά τη γνώμη μου μόνο καλό δε μπορεί να κάνει.

Γράφει ο Δημήτριος Σακελλάρης

Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια η χώρα διέπεται από μία οικονομική και ταυτόχρονα κοινωνική κρίση. Το ποδόσφαιρο όπως ήταν φυσιολογικό δε μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Τα ρόστερ αποδυναμώθηκαν, οι προϋπολογισμοί έπεσαν και λίγες ομάδες μπορούν πλέον να χαίρονται ότι είναι οικονομικά υγιείς. Μέσα σ’ αυτό το μικρό γκρουπ των οικονομικά ανεξαρτήτων συλλόγων ανήκει ο πρωταθλητής Ολυμπιακός. Η ομάδα του Πειραιά συνδυάζοντας τα κέρδη από τις εγχώριες κατακτήσεις τίτλων, σε συνδυασμό με την οικονομική επιφάνεια του ιδιοκτήτη της μπορεί να αισθάνεται οικονομικά ασφαλής. Ταυτόχρονα, έχοντας φτιάξει μια χαώδη διαφορά από τους Ελληνικούς συλλόγους μπορεί να κοιτάει ψηλότερα και σε διεθνές επίπεδο. Κάτι τέτοιο όμως δεν γίνεται επ’ ουδενί.  

Πολλοί είναι οι φίλοι του Ολυμπιακού που αναγνωρίζουν ότι πρωταρχικός στόχος της ομάδας για κάθε χρονιά είναι η κατάκτηση των εγχώριων τίτλων και αν γίνει κάτι καλό στην Ευρώπη, καλώς να έρθει. Θεωρώ την άποψη αυτή τουλάχιστον κοιμισμένη και θα εξηγήσω γιατί. Όταν μια ομάδα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να ανησυχεί για το εγχώριο τίτλο λόγω δυναμικότητας. Όταν αγοράζει ότι καλό ποδοσφαιρικά πάνε να βγάλουν οι υπόλοιποι σύλλογοι. Όταν διαθέτει έναν εξαιρετικό κόσμο που πάντα την πλαισιώνει. Όταν κατέχει το πιο όμορφο γήπεδο στη χώρα. Όταν οι παλαιόθεν αντίπαλοί της παραπαίουν και δε μπορούν να προβάλλουν αντίσταση. Όταν επί 15 έτη κατέχει το 93% των τίτλων και τέλος όταν τα έσοδα της μόνο από τη συμμετοχή της στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι περισσότερα από τους συνολικούς προϋπολογισμούς των υπόλοιπων ομάδων είναι ανεπίτρεπτο να συνεχίζει να βάζει ως πρωταρχικό στόχο κάτι τέτοιο. Με λίγα λόγια, είναι σαν ένας άλτης να είναι ικανοποιημένος πηδώντας πάνω από ένα ύψος μισού μέτρου, έχοντας τη δυναμική για το διπλάσιο.

Δε γνωρίζω και δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω αν αυτός είναι και ο σκοπός της παρούσας ιδιοκτησίας του Φαληρικού συλλόγου, πάντως οι πράξεις προς τα εκεί συμβάλλουν. Άκουγα στο ραδιόφωνο λίγες ώρες μετά το ματς με τους Γάλλους τους ρεπόρτερ του Ολυμπιακού να μεταφέρει τις διαρρεύσεις κύκλων της διοίκησης πως η ομάδα πρώτη φορά παρουσιάζεται εντελώς φρέσκια στη διοργάνωση και ότι οι παίχτες πρέπει να αποκτήσουν χημεία. Πραγματικά, γέλασα μόλις το άκουσα διότι κάθε χρόνο γίνονται ακριβώς τα ίδια. Θα αναφέρω ως παράδειγμα τα δύο τελευταία χρόνια δηλαδή από τη στιγμή της αποχώρησης του Βαλβέρδε.  Το 2012 ο Ο.Σ.Φ.Π. με προπονητή το Ζαρντίμ αποκτά 15 ποδοσφαιριστές και ξεκινάει μια νέα αρχή. Ένα χρόνο μετά καταστρέφεται συθέμελα ο όποιος κορμός και η ομάδα αποκτά άλλους 19 παίχτες ξεκινώντας πάλι από την αρχή. Εδώ οι ελλείψεις χημείας φάνηκαν στην Παρί των εκατομμυρίων, δε θα έκαναν την εμφάνιση στους «Πειραιώτες»;

Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό για όποια ομάδα θέλει να διατηρήσει ισχυρό ποδοσφαιρικό “Brand Name». Παλαιότερα, ένα τέτοιο αποτέλεσμα είχε εκδιώξει τον Σόλιντ από την ομάδα αμέσως, αλλά τώρα, οι παίχτες αξίζουν συγχαρητήρια γιατί το πάλεψαν για 45 λεπτά. Αυτή η αντίδραση κόσμου, διοίκησης και τύπου, το μόνο που καταφέρνει είναι να μειώνει το Ευρωπαϊκό DNA της ομάδος πλέκοντας της το εγκώμιο που λίγο έλειψε να δεχθεί 5-6 γκολ από την εντελώς ασύνδετη και κάκιστα στημένη Παρί.

Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Το 2008 ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε την παντοδύναμη εκείνη την εποχή Ιντερ του «φρέσκου» Ζοσέ Μορίνιο. Αν και οι πολυμετοχικοί τότε «Πράσινοι» έχασαν αρκετές ευκαιρίες τελικά η ομάδα ηττήθηκε με 0-2 στο ΟΑΚΑ. Την επόμενη μέρα σύσσωμος ο αθλητικός τύπος, η διοίκηση και το τεχνικό επιτελείο έψαλαν παιάνες υπέρ της τρομερής προσπάθειας των παικτών του Τεν Κάτε.

Φυσικά και μιλάμε για διαφορετικές περιπτώσεις έχοντας όμως το ίδιο πρόσημο. Μακάρι για τους Πειραιώτες να ακολουθήσει η τότε πορεία του ΠΑΟ και να περάσουν στους «16» της διοργάνωσης όμως με τέτοιο χάιδεμα και καθόλου ουσιαστικά προετοιμασία μόνο εύκολο δε φαντάζει.