Ο ξεχωριστός κύριος Σάρας

Την προηγούμενη εβδομάδα, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε και για άλλον έναν κορυφαίο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ο μεγάλος Λιθουανός αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του και να αναλάβει την θέση του βοηθού προπονητή στην Ζαλγκίρις ανοίγοντας έτσι μια νέα σελίδα στην καριέρα του. Μια καριέρα γεμάτη τίτλους και διακρίσεις.


Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς



Όταν αναφέρεις τις λέξεις “play-maker”,”Ευρώπη” και “00’s”, ανάμεσα στα 2-3 ονόματα που σου έρχονται στο μυαλό βρίσκεται αναμφισβήτητα και ο big Saras. Ένας παίκτης που σημάδεψε με την παρουσία του τα παρκέ της περασμένης δεκαετίας και πήγε την θέση στην οποία αγωνιζόταν ένα βήμα μπροστά. Από τους πιο εγκεφαλικούς αθλητές που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην γηραιά Ήπειρο, κάθε κίνηση του φάνταζε σαν να ήταν δημιούργημα μιας καλοδουλεμένης μηχανής. Για αυτό άλλωστε τύγχανε μεγάλου σεβασμού τόσο από συμπαίκτες όσο και από αντιπάλους.

Γεννημένος στο Κάουνας της Λιθουανίας στις 5 Μαρτίου του 1976, αποφάσισε από μικρός να ξενιτευτεί στις ΗΠΑ για να κυνηγήσει το όνειρο του. Εκεί σε λυκειακό επίπεδο καθώς και στα πρώτα χρόνια στο πανεπιστήμιο του Maryland, αγωνιζόταν στην θέση 2. Στην συνέχεια όμως “πήρε μεταγραφή” στην θέση 1, στην οποία άλλωστε μεγαλούργησε. Επιστρέφοντας στα 22 του στην Ευρώπη, έκανε 2 πολύ καλές σεζόν με Λιέτουβος και Ολίμπια Λιουμπλιάνας. Πλέον είχε φτάσει η στιγμή για το βήμα παραπάνω.

Η Μπαρτσελόνα ήταν ο επόμενος σταθμός στην πορεία του, σε μια τριετία που αποδείχτηκε άκρως εποικοδομητική. Ο Λιθουανός κατά την παρουσία του εκεί κέρδισε 2 πρωταθλήματα, 2 κύπελλα και 1 Euroleague, την πρώτη των Καταλανών. Έτσι είχε φτιάξει ένα πάρα πολύ καλό όνομα, και το καλοκαίρι του 2003 που αποχώρησε από τους Μπλαουγκράνα ήταν περιζήτητος σε όλη την Ευρώπη. Η Μακάμπι του Πίνι Γκέρσον ήταν τελικά αυτή που κέρδισε την κούρσα της απόκτησης του, με την οποία έπαιξε το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του. Την διετία 2003-2005 κατέκτησε όλους τους διαθέσιμους τίτλους, αναδείχτηκε 2 φορές μέλος της καλύτερης πεντάδας της Euroleague και καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη, και μια φορά MVP του Final-4. Μετά από αυτά τα μαγικά χρόνια, ακολούθησε το μεγάλο βήμα για το ΝΒΑ. Ο Γιασικεβίτσιους όμως δεν έκανε ιδιαίτερα αισθητή την παρουσία του σε Pacers και Warriors, με αποτέλεσμα το 2008 να πάρει την απόφαση να γυρίσει.

Παρ’ότι ο Ολυμπιακός τον πίεζε στενά εκείνο το διάστημα, ο Παναθηναϊκός έμελλε να αποτελέσει την 7η ομάδα του. Υπό τις οδηγίες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς σήκωσε 3 πρωταθλήματα, 2 κύπελλα και 1 Euroleague και έγινε έτσι ο μόνος παίκτης που έχει αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης με 3 διαφορετικούς συλλόγους. Η σχέση που ανέπτυξε με τον κόσμο της ομάδας ήταν μοναδική. Από τους λίγους ξένους που αγάπησε και αγαπήθηκε τόσο πολύ από τον κόσμο του ΠΑΟ και η παρουσία του και μόνο αποτελούσε πόλο έλξης για το ΟΑΚΑ. Πολλοί είναι άλλωστε αυτοί που υποστηρίζουν ότι δίχως τον Λιθουανό, ο Παναθηναϊκός πολύ πιθανόν να μην είχε καταφέρει να κερδίσει την Euroleague το 2009.

Με τον χρόνο όμως να είναι αμείλικτος εχθρός και έχοντας υποστεί και έναν τραυματισμό που τον κράτησε αρκετό διάστημα εκτός δράσης, το καλοκαίρι του 2010 επέλεξε να επιστρέψει στην Λιέτουβος αρχικά και στην συνέχεια στην Φενέρμπαχτσε. Μετά από μόλις ένα έτος μακριά από την Ελλάδα ξαναγύρισε το 2011, δίχως όμως να βρίσκεται στην κατάσταση που βρισκόταν στο παρελθόν. Έτσι, ένα δεύτερο πέρασμα από την Μπαρτσελόνα και μια σεζόν στην Ζαλγκίρις αποτέλεσαν το κύκνειο άσμα στην μεγάλη καριέρα του, στην οποία μέτρησε 23 τίτλους σε συλλογικό επίπεδο και 11 ατομικές διακρίσεις.

Φυσικά όμως, ο Σάρας συνέδεσε το όνομα του και με την Εθνική Λιθουανίας. Πιστός πάντα σε αυτή, έχοντας συμπαίκτες όπως οι Σονγκάιλα, Ματσιγιάουσκας, Σισκάουσκας, Κλέιζα κ.α., κέρδισε ένα χάλκινο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, και ένα χρυσό και ένα χάλκινο σε Ευρωμπάσκετ. Μάλιστα, το 2003 στην Σουηδία έκανε εκπληκτικό τουρνουά και με 14 πόντους και 8.2 ασίστ Μ.Ο. οδήγησε την χώρα του στην κατάκτηση της πρώτης θέσης.

Σε όλη την διάρκεια της καριέρας του, ο Λιθουανός ήταν ένα υπόδειγμα επαγγελματία. Αθλητής και πάνω απ’όλα άνθρωπος, που έδινε το 110% για κάθε ομάδα στην οποία αγωνιζόταν. Συμπαίκτες και αντίπαλοι έχουν να πουν μόνο τα καλύτερα για αυτόν. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι μέχρι τα 38 του συνέχισε να αγωνίζεται σε υψηλό επίπεδο με την διάθεση και το πάθος που έδειχναν παίκτες 10 και 15 χρόνια νεώτεροι του, αρκεί για να καταλάβουμε πόσο σημαντική ήταν η συνεισφορά του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το μόνο που ελπίζουμε και μπορούμε να ευχηθούμε πλέον είναι να μπορέσει να μεταφέρει και εκτός παρκέ αυτή την οξυδέρκεια και ικανότητα που τον διακατείχε.