Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς
Οι εποχές που οι σύλλογοι αγωνίζονταν σε γενικές γραμμές επί ίσοις όροις όσον αφορά το οικονομικό επίπεδο, έχουν περάσει. Πλέον πολλά κεφάλαια έχουν συγκεντρωθεί γύρω από το άθλημα αυτό στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα όλο και να πληθαίνουν οι ομάδες με ετήσια μπάτζετ οκταψήφιων αριθμών σε ευρώ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ΤΣΣΚΑ Μόσχας που κάθε χρόνο έχει το υψηλότερο, το οποίο τις περισσότερες φορές ξεπερνάει τα 40 εκατομμύρια! Ή για να πάμε και στους δύο “αιωνίους”, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μέχρι και πριν 3 χρόνια περίπου κυμαίνονταν κοντά στα 30, με τους Πειραιώτες μάλιστα την εποχή που διέθεταν στο ρόστερ τους μεταξύ άλλων τους Τσίλντρες και Παπαλουκά, να έχουν ένα μπάτζετ ύψους 40 εκατομμυρίων.
Με την οικονομική κρίση τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Πολλές ομάδες ήταν αυτές που αναγκάστηκαν να μειώσουν τα έξοδα τους, ιδίως οι λεγόμενες μεσαίας δυναμικότητας. Έτσι κάποιες όπως η Μάλαγα, η Λαμποράλ και η Σιένα(η οποία προσφάτως πτώχευσε) έριξαν το μπάτζετ τους αρκετά. Φυσικά ανεπηρέαστοι δεν θα έμεναν ούτε οι “πράσινοι” και οι “ερυθρόλευκοι”. Με την Ελλάδα να βιώνει αρκετά έντονα την κατάσταση αυτή και τον οικονομικό κλάδο να αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα, οι οικογένειες Γιαννακόπουλων και Αγγελόπουλων αντίστοιχα πλέον δεν μοιράζουν τα υπέρογκα ποσά όπως έκαναν παλιότερα και πετυχαίνοντας μια μείωση της τάξης των 10-15 εκατομμυρίων, κατάφεραν να παραμείνουν στην ελίτ της Ευρώπης.
Όμως έχουν αναδειχθεί και δύο νέες οικονομικές υπερδυνάμεις, που είναι και η αφορμή για την πιθανή θέσπιση αυτού του μέτρου: η Ρωσία και η Τουρκία. Αν μελετήσει κανείς τα χρήματα που ξοδεύουν κάθε χρόνο, ειδικά τα τελευταία 2-3, θα παρατηρήσει ότι η τριάδα ΤΣΣΚΑ-Φενέρ-Εφές βρίσκεται μέσα στις 5-6 πιο ακριβές ομάδες. Ειδικά στην περίπτωση της Ρωσίας, ορισμένες όπως η Κούμπαν, η Ούνιξ και η Κίμκι έχουν αρκετά συμβόλαια παικτών άνω του 1 εκατομμυρίου και ενώ αρκετές από αυτές αγωνίζονται στο Eurocup, διαθέτουν μπάτζετ επιπέδου Final-4 Euroleague. Για αυτό άλλωστε πολλοί είναι οι παίκτες που επιλέγουν να κατευθυνθούν προς αυτές τις 2 χώρες, ακόμα και σε μέτριους συλλόγους, μόνο και μόνο λόγω των υψηλών αμοιβών.
Έτσι η καθιέρωση ενός είδους financial fair-play και στο μπάσκετ, φαντάζει για αρκετούς ως μια λύση προκειμένου να εξαλείψουν σε ένα βαθμό οι ανισότητες και οι διάφορες διοργανώσεις να μην είναι λίγκες 2 ή 3 ταχυτήτων. Μια πιθανή εφαρμογή του θα βοηθούσε ώστε οι ομάδες που δεν έχουν τόσο μεγάλη οικονομική επιφάνεια να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις πιο ισχυρές, στην βάση του ότι οι τίτλοι κερδίζονται στο γήπεδο και εξ’αιτίας του ταλέντου και όχι των χρημάτων. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα πόσο πιο ανταγωνιστική θα ήταν μια Euroleague στην οποία αναδεικνύονται πρωταθλητές σύλλογοι όπως ο Ολυμπιακός και η Μακάμπι που είχαν πολύ μικρότερο μπάτζετ από τις υπόλοιπες διεκδικήτριες, ειδικά αν επιβαλλόταν αυτό το μέτρο.
Περάν αυτού όμως, υπάρχει κι ένας απώτερος σκοπός στον οποίο θα βοηθούσε, ο οποίος δεν είναι άλλος από την ανάδειξη ταλέντων και γηγενών παικτών. Πλέον οι ομάδες δεν θα είχαν την δυνατότητα να στρώνουν ένα χαλί χρημάτων σε ξένους φτιάχνοντας έτσι ένα ρόστερ με ελάχιστη παρουσία εγχώριου στοιχείου, αλλά θα αναγκάζονταν να δώσουν περισσότερες ευκαιρίες και στους γηγενείς παίκτες. Μοντέλο το οποίο ελλείψει ρευστού εφαρμόστηκε με επιτυχία στην περίπτωση του Ολυμπιακού, ενώ στην ίδια κατεύθυνση κινείται κι ο Παναθηναϊκός. Βεβάιως θα πρέπει να έχουμε κατά νού και το εξής: σε περίπτωση εφαρμογής του μέτρου αυτού, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, ευνοημένες θα έβγαιναν χώρες οι οποίες έχουν παράδοση στα ταλέντα όπως η Ισπανία και η Ελλάδα. Κι αυτό γιατί οι Ρώσοι και οι Τούρκοι στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στους ξένους που μπορούν να προσελκύσουν οι υψηλές αποδοχές που προσφέρουν. Έτσι μέχρι να φτιάξουν ένα σύστημα παραγωγής ικανών γηγενών παικτών(η Τουρκία ήδη κάνει βήματα προς τα εκεί), θα έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα απέναντι στους υπόλοιπους ανταγωνιστές.
Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά σε λίγα χρόνια θα ισχύσει το παραπάνω, ειδικά με μια μερίδα φιλάθλων και παραγόντων να θεωρεί ότι δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν εξωτερικοί παράγοντες στον τρόπο διοίκησης των ομάδων. Ωστόσο, μένει να δούμε κατά πόσο μια πιθανή επιβολή του θα οδηγήσει σε ένα πιο ακριβοδίκαιο status quo.
Οι εποχές που οι σύλλογοι αγωνίζονταν σε γενικές γραμμές επί ίσοις όροις όσον αφορά το οικονομικό επίπεδο, έχουν περάσει. Πλέον πολλά κεφάλαια έχουν συγκεντρωθεί γύρω από το άθλημα αυτό στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα όλο και να πληθαίνουν οι ομάδες με ετήσια μπάτζετ οκταψήφιων αριθμών σε ευρώ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ΤΣΣΚΑ Μόσχας που κάθε χρόνο έχει το υψηλότερο, το οποίο τις περισσότερες φορές ξεπερνάει τα 40 εκατομμύρια! Ή για να πάμε και στους δύο “αιωνίους”, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μέχρι και πριν 3 χρόνια περίπου κυμαίνονταν κοντά στα 30, με τους Πειραιώτες μάλιστα την εποχή που διέθεταν στο ρόστερ τους μεταξύ άλλων τους Τσίλντρες και Παπαλουκά, να έχουν ένα μπάτζετ ύψους 40 εκατομμυρίων.
Με την οικονομική κρίση τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Πολλές ομάδες ήταν αυτές που αναγκάστηκαν να μειώσουν τα έξοδα τους, ιδίως οι λεγόμενες μεσαίας δυναμικότητας. Έτσι κάποιες όπως η Μάλαγα, η Λαμποράλ και η Σιένα(η οποία προσφάτως πτώχευσε) έριξαν το μπάτζετ τους αρκετά. Φυσικά ανεπηρέαστοι δεν θα έμεναν ούτε οι “πράσινοι” και οι “ερυθρόλευκοι”. Με την Ελλάδα να βιώνει αρκετά έντονα την κατάσταση αυτή και τον οικονομικό κλάδο να αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα, οι οικογένειες Γιαννακόπουλων και Αγγελόπουλων αντίστοιχα πλέον δεν μοιράζουν τα υπέρογκα ποσά όπως έκαναν παλιότερα και πετυχαίνοντας μια μείωση της τάξης των 10-15 εκατομμυρίων, κατάφεραν να παραμείνουν στην ελίτ της Ευρώπης.
Όμως έχουν αναδειχθεί και δύο νέες οικονομικές υπερδυνάμεις, που είναι και η αφορμή για την πιθανή θέσπιση αυτού του μέτρου: η Ρωσία και η Τουρκία. Αν μελετήσει κανείς τα χρήματα που ξοδεύουν κάθε χρόνο, ειδικά τα τελευταία 2-3, θα παρατηρήσει ότι η τριάδα ΤΣΣΚΑ-Φενέρ-Εφές βρίσκεται μέσα στις 5-6 πιο ακριβές ομάδες. Ειδικά στην περίπτωση της Ρωσίας, ορισμένες όπως η Κούμπαν, η Ούνιξ και η Κίμκι έχουν αρκετά συμβόλαια παικτών άνω του 1 εκατομμυρίου και ενώ αρκετές από αυτές αγωνίζονται στο Eurocup, διαθέτουν μπάτζετ επιπέδου Final-4 Euroleague. Για αυτό άλλωστε πολλοί είναι οι παίκτες που επιλέγουν να κατευθυνθούν προς αυτές τις 2 χώρες, ακόμα και σε μέτριους συλλόγους, μόνο και μόνο λόγω των υψηλών αμοιβών.
Έτσι η καθιέρωση ενός είδους financial fair-play και στο μπάσκετ, φαντάζει για αρκετούς ως μια λύση προκειμένου να εξαλείψουν σε ένα βαθμό οι ανισότητες και οι διάφορες διοργανώσεις να μην είναι λίγκες 2 ή 3 ταχυτήτων. Μια πιθανή εφαρμογή του θα βοηθούσε ώστε οι ομάδες που δεν έχουν τόσο μεγάλη οικονομική επιφάνεια να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις πιο ισχυρές, στην βάση του ότι οι τίτλοι κερδίζονται στο γήπεδο και εξ’αιτίας του ταλέντου και όχι των χρημάτων. Ας σκεφτούμε για παράδειγμα πόσο πιο ανταγωνιστική θα ήταν μια Euroleague στην οποία αναδεικνύονται πρωταθλητές σύλλογοι όπως ο Ολυμπιακός και η Μακάμπι που είχαν πολύ μικρότερο μπάτζετ από τις υπόλοιπες διεκδικήτριες, ειδικά αν επιβαλλόταν αυτό το μέτρο.
Περάν αυτού όμως, υπάρχει κι ένας απώτερος σκοπός στον οποίο θα βοηθούσε, ο οποίος δεν είναι άλλος από την ανάδειξη ταλέντων και γηγενών παικτών. Πλέον οι ομάδες δεν θα είχαν την δυνατότητα να στρώνουν ένα χαλί χρημάτων σε ξένους φτιάχνοντας έτσι ένα ρόστερ με ελάχιστη παρουσία εγχώριου στοιχείου, αλλά θα αναγκάζονταν να δώσουν περισσότερες ευκαιρίες και στους γηγενείς παίκτες. Μοντέλο το οποίο ελλείψει ρευστού εφαρμόστηκε με επιτυχία στην περίπτωση του Ολυμπιακού, ενώ στην ίδια κατεύθυνση κινείται κι ο Παναθηναϊκός. Βεβάιως θα πρέπει να έχουμε κατά νού και το εξής: σε περίπτωση εφαρμογής του μέτρου αυτού, τα πρώτα χρόνια τουλάχιστον, ευνοημένες θα έβγαιναν χώρες οι οποίες έχουν παράδοση στα ταλέντα όπως η Ισπανία και η Ελλάδα. Κι αυτό γιατί οι Ρώσοι και οι Τούρκοι στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στους ξένους που μπορούν να προσελκύσουν οι υψηλές αποδοχές που προσφέρουν. Έτσι μέχρι να φτιάξουν ένα σύστημα παραγωγής ικανών γηγενών παικτών(η Τουρκία ήδη κάνει βήματα προς τα εκεί), θα έχουν ένα σοβαρό μειονέκτημα απέναντι στους υπόλοιπους ανταγωνιστές.
Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά σε λίγα χρόνια θα ισχύσει το παραπάνω, ειδικά με μια μερίδα φιλάθλων και παραγόντων να θεωρεί ότι δεν θα πρέπει να παρεμβαίνουν εξωτερικοί παράγοντες στον τρόπο διοίκησης των ομάδων. Ωστόσο, μένει να δούμε κατά πόσο μια πιθανή επιβολή του θα οδηγήσει σε ένα πιο ακριβοδίκαιο status quo.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου