Ελλάς το μεγαλείο σου

Οι ημιτελικοί του κυπέλλου Ελλάδος ανήκουν από την περασμένη Τετάρτη στο παρελθόν, με τις αναμνήσεις να είναι νωπές ακόμα από τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Ο αγώνας του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό εξελίχθηκε σε ματς ντροπή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, όντας παράλληλα αντανάκλαση του ποδοσφαίρου και της αθλητικής παιδείας της χώρας μας.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος



Στην Ελλάδα, έχουμε καταντήσει όταν ένας αγώνας, είτε αυτός είναι ποδοσφαίρου είτε είναι μπάσκετ είτε είναι… τάβλι, διεξάγεται με μια και με δύο ώρες καθυστέρηση, και στο τέλος ολοκληρώνεται, να το θεωρούμε φυσιολογικό. Τρανά παραδείγματα, όπως έχει αποδείξει η ίδια η αθλητική μας ιστορία, τα έκτροπα στον αγώνα της Ριζούπολης το 2003 μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού, το ντέρμπι των «αιωνίων» στο Γ. Καραϊσκάκης την αγωνιστική περίοδο 2009-2010 που διεξήχθη με 2 ώρες καθυστέρηση, ο πρώτος τελικός στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας στο μπάσκετ πρόπερσι, με την αναβολή τελικώς του αγώνα, και πολλά άλλα. Σε όλες τις περιπτώσεις η ορθή απόφαση θα ήταν η αναβολή αλλά μόνο στην τελευταία περίπτωση αυτή έγινε πράξη.

Στις άνωθεν περιπτώσεις βέβαια είχαμε να κάνουμε με παιχνίδια «αιωνίων», ομάδων που ουσιαστικά είναι από την ίδια πόλη. Πλέον τα «τσεκούρια του πολέμου» ξεθάφτηκαν μεταξύ βόρειων και νότιων με την κόντρα ΠΑΟΚ και Ολυμπιακού να κυμαίνεται από αγωνιστικό μέχρι και διοικητικό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι η συμπεριφορά διοίκησης, κόσμου και ποδοσφαιριστών της ομάδας του ΠΑΟΚ έχει ξεφύγει καιρό τώρα από τα πλαίσια του «ευ αγωνίζεσθαι» όταν αυτοί αντιμετωπίζουν τους «ερυθρόλευκους» με μοναδικό θύμα της όλης κατάστασης το δύσμοιρο ποδόσφαιρό μας.

Όμως σε ποια ελπίδα μπορεί να προσβλέπει κανείς όταν οι ίδιοι οι διαιτητές έχουν ως μόνο σκοπό τους τη διεξαγωγή ενός αγώνα υπό οποιεσδήποτε συνθήκες δίχως να τους ενδιαφέρει οτιδήποτε άλλο πέρα από την ολοκλήρωση της αποστολής τους; Όταν οι διαιτητές έχουν αυτή τη στάση απέναντι στα ίδια τα αθλήματα τα οποία εκπροσωπούν τότε δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις από τους οπαδούς. Το πρόβλημα είναι η αθλητική παιδεία που έχουμε ως χώρα. Όλα τα παραπάνω παραδείγματα που ανέφερα το μαρτυρούν. Ήταν όλα στιγμές ντροπής που μας έκαναν διεθνώς ρεζίλι και που δίκαια μας κατατάσσουν στα ίδια αθλητικά επίπεδα… με την Τανζανία. Και η ελληνική καφρίλα δε σταματά να μας εκπλήσσει ποτέ.

Στο παιχνίδι της Τούμπας, από πού να πρωταρχίσω; Στο καθαρά αγωνιστικό μέρος είδαμε ένα μεγάλο… τίποτα με ολίγο από καθόλου. Ένα γκολ έκρινε την αναμέτρηση, το πέτυχε ο ΠΑΟΚ και προκρίθηκε στον τελικό. Στα υπόλοιπα; Το χάος. Είδαμε μια φαρσοκωμωδία, σε ένα ματς που δεν ήταν δυνατό να διεξαχθεί. Είδαμε να πέφτει ξύλο μεταξύ οπαδών και παικτών. Είδαμε διαπληκτισμούς μεταξύ παικτών που το καλοκαίρι θα είναι μαζί στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας. Είδαμε, όχι για πρώτη φορά φυσικά, τραμπουκισμούς και τον πρόεδρο της γηπεδούχου ομάδας να κατεβαίνει στον αγωνιστικό χώρο για να εκτονωθεί η κατάσταση και να ηρεμήσει η κερκίδα. Πράγματα που σε προηγμένες αθλητικά χώρες δεν τα λένε ούτε σε ανέκδοτα! Πράγματα τραγικά και άκρως ελληνικά.

Η στάση των οπαδών του ΠΑΟΚ έχει βρει αντίθετη την πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Γεγονότα απαράδεκτα που αμαυρώνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, ανεξάρτητα από το χρώμα της φανέλας ή το γεωγραφικό χώρο προέλευσης. Μην πάτε μακριά. Το 2011 τα ίδια, σχεδόν, πράγματα έγιναν με θύτες τους φίλους του Ολυμπιακού οι οποίοι είχαν προπηλακίσει παίκτες του Παναθηναϊκού. Είτε λοιπόν τα κάνουν Ολυμπιακοί είτε Παναθηναϊκοί είτε ΠΑΟΚτζήδες δεν παύουν να είναι πράξεις ντροπής, οι οποίες μας γειώνουν στην ελληνική πραγματικότητα και μας δείχνουν τη χαώδη διαφορά μας από προηγμένες αθλητικά χώρες όπως η Αγγλία, η Ισπανία, η Γερμανία.

Είδα με φρίκη οπαδούς να χτυπούν τον Χαβιέρ Σαβιόλα, έναν παίκτη κόσμημα για το ελληνικό πρωτάθλημα με θητεία σε Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Μπενφίκα μεταξύ άλλων. Η ένταση όμως μεταξύ Κατσουράνη και Μανιάτη ήταν θεωρώ το μεγαλύτερο πλήγμα της βραδιάς, με τους δύο παίκτες να αποβάλλονται εν τέλει και να πιάνονται στα χέρια στη φισούνα. Μια ένταση που ξέφυγε από τα αθλητικά πλαίσια και κατέληξε σε προσωπική διαμάχη και λεκτική(ίσως και σε σωματική) βία. Πολύ φοβάμαι πως προκύπτει θέμα με τη συμμετοχή ενός εκ των δύο παικτών στην Εθνική Ομάδα το καλοκαίρι ύστερα από αυτά τα γεγονότα.

Κάποια στιγμή θα πρέπει τέτοια φαινόμενα να εξαλείφουν γιατί μόνο κακό μπορούν να προκαλέσουν και τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω με ποιον τρόπο. Για αυτά τα θέματα υπάρχουν άλλοι αρμόδιοι. Αν ήξερα πιθανότατα θα βρισκόμουν εγώ στη θέση τους και εκείνοι στη δική μου. Η ανικανότητα των αρμοδίων, οι οποίοι υποτίθεται μεριμνούν για το καλό του ποδοσφαίρου, μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο γίνεται όλο και πιο εξόφθαλμη και ξεδιάντροπη. Η ανεπάρκεια συγκεκριμένων ανθρώπων έχει φέρει τον ελληνικό αθλητισμό στο χείλος του γκρεμού. Αν αυτός είναι ο στόχος τους τότε τον έχουν πετύχει και με μεγάλη ευκολία.