Λίγη αυτογνωσία δεν βλάπτει!

Θα πω την αλήθεια. Εκείνο το μεσημέρι του Δεκέμβρη το φοβόμουν. Όχι όποιο και όποιο μεσημέρι. Ναι αυτό το μεσημέρι των ευρωπαϊκών κληρώσεων. Σε αυτό αναφέρομαι. Η φοβία/ ανησυχία είχε φτάσει στο έπακρον.

Γράφει η Δώρα Βελέντζα 

Όχι τόσο για τις κληρώσεις αλλά για όλα τα υπόλοιπα. Δηλαδή τα αποτελέσματα (αντιδράσεις) και τις συνέπειες που θα είχαν. Δυστυχώς έπεσα μέσα. Επαληθεύτηκαν οι ανησυχίες μου. Οι ομάδες μας έδειξαν μια αναπάντεχη υπεροψία.

Μα τι λέω. Αναπάντεχη; Κρίνοντας από την «ευρωπαϊκή» λογική των ομάδων μας, μάλλον αναμενομένη θα έπρεπε να πω. Ο τελευταίος άνθρωπος που αντιμετώπισε σωστά τις ευρωπαϊκές κληρώσεις τώρα βρίσκεται στον Παράδεισο. Μόνο ο Γιάννης Κυράστας λειτουργούσε σαν ποδοσφαιρικός άνθρωπος με αυτογνωσία. Κοίταγε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Πάρα την τρελή πορεία που έκανε τότε. Κρατούσε χαμηλούς τόνους. Πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Ειδικά από την στιγμή που όλοι οι ποδοσφαιρικοί «άνθρωποι» έχουν μπει στο ίδιο τρύπακι. Το τρύπακι της υπεροψίας.

Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, αυτό το χούι το είχαν μόνο οι ποδοσφαιρικοί παράγοντες-μεγαλομέτοχοι και πρόεδροι δηλαδή. Μάλλον επειδή έβαζαν το χρήμα και έπαιρναν αποφάσεις . Πλέον έχουν μπει όλοι στο τρύπακι. Προπονητές-παίκτες-οπαδοί. Λίγο οι ευρωπαϊκές πορείες των προηγουμένων χρόνων λίγο το έπος του 2004 έδεσε το γλυκό. Ναι ήρθαν ξαφνικά οι επιτυχίες. Ναι δεν ξέραμε πώς να τις διαχειριστούμε. Αυτό όμως δεν μας απαλλάσσει.

Γνωρίζαμε εξαρχής ότι δεν είμαστε η Βραζιλία ή η Αργεντινή. Γνωρίζαμε εξαρχής ποιο είναι το ποδόσφαιρο μας. Δηλαδή τι; Με κάνα 2 καλές πορείες γίναμε ποδοσφαιρική υπερδύναμη; Για να γίνεις υπερδύναμη πρέπει να έχεις ικανότητες και σταθερότητα. Δεν φτάνει μόνο το χρήμα. Εδώ στο Ελλάντα έτσι το έχουμε φαίνεται. Βάζω χρήμα = Είμαι υποχρεωμένος να πετύχω. Αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχουν πολλές μικρές λεπτομέρειες που πρέπει να προσέξουμε πρώτα. Είναι γνωστές σε όλους μας. Αλλά εμείς προτιμάμε να κάνουμε τα στραβά μάτια.

Πως μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια στα θέματα των υποδομών; Στο θέμα σκαούτινγκ; Στο θέμα σταθερό περιβάλλον (μακροχρόνια εμπιστοσύνη στον προπονητή και με ότι αυτό συνεπάγεται). Απλά δεν γίνεται. Για αυτό μας γυρίζει μπουμεράνγκ η όλη κατάσταση. Ναι όντως δεν χρησιμοποιούν τελευταίως το χαρτί «υποδομές και σκαούτινγκ» οι περισσότερες ομάδες αλλά αυτό δεν λέει κάτι. Η επιτυχία τους οφείλεται σε άλλα βαριά χαρτιά- που επίσης εμείς δεν κοιτάμε καν.

Κάποιος θα πει (και πολύ σωστά) πως το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει η συνεχής έλευση επενδυτών. Δεν πιστεύω να διαφωνήσει κάποιος αλλά μια στιγμή. Ναι οι επενδυτές βάζουν χρήμα. Ναι θέλουν γρήγορα αποτελέσματα για την απόσβεση των χρημάτων τους. Ξεχνάνε όμως κάτι. Πρέπει πρώτα να εξασφαλίσουν κάποια πράγματα στην λειτουργία της ομάδας τους. Για να έρθουν και τα αποτελέσματα που επιθυμούν. Έτσι αέρα πατέρα δεν γίνεται δουλειά.

Πρέπει να μάθουμε επιτέλους να χρησιμοποιούμε την λέξη «υπομονή» πιο συχνά. Όλοι μηδενός εξαιρούμενου. Παράγοντες παίκτες μα κυρίως οπαδοί. Διότι όλοι είμαστε μέρη ενός χάρτινου πύργου. Ένα κομμάτι να βγει και ο χάρτινος πύργος καταρρέει. Επειδή συνήθως αυτό το κομμάτι το κρατάνε οι οπαδοί μήπως θα έπρεπε να είμαστε πιο σωστοί; Χωρίς υπεροψίες και χλευασμούς. Μα κυρίως με συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Γιατί στο τέλος θα έρθει ένα βαρύ σκορ που θα καταστρέψει τα πάντα.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφερθώ και σε μια άλλη μερίδα ανθρώπων που φέρουν ευθύνη για αυτήν την υπεροψία. Τους δημοσιογράφους. Βέβαια είναι ελάχιστη η δική τους σε σχέση με τους παράγοντες. Αυτό όμως δεν τους φέρει άμοιρους ευθυνών. Βάλανε και αυτοί με δυσάρεστο τρόπο την πινελιά τους στο πρόβλημα αυτό. Κατά ένα μαγικό τρόπο πάντα αντί να ελαττώνουν την ζημιά την διογκώνουν. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ρίχνουν συνεχώς λάδι στην φωτιά. Πως μετά να μην έχουμε υπεροψία εμείς οι οπαδοί; Για αυτό λοιπόν ας συνειδητοποιήσουν και αυτοί την πραγματικότητα. Για το κάλο όλων…