Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής
Αυτό απλούστατα σημαίνει ότι πολλοί συνάδελφοι του εν λόγω ποδοσφαιριστή δεν παραδέχονται ή δεν δημοσιοποιούν τα θέλω τους. Δε σημαίνει φυσικά ότι είναι υποχρεωμένοι να βγάλουν στη φόρα τη προσωπική τους ζωή, αλλά όχι και να προσποιούνται πως είναι κάποιοι άλλοι έχοντας στημένες σχέσεις και φωτογραφίες. Τις επιλογές μας τις στηρίζουμε είτε είναι σωστές είτε λάθος. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση δε πιστεύω πως υπάρχει ομοφοβικός gay. Άρα θα πρέπει (αφού πιστεύουν πως είναι σωστό) να το στηρίξουν από τη πρώτη στιγμή. Και όχι αφού τελειώνει η καριέρα μας, κύριε Χίτζλσπέργκερ.
Καταρχάς να επισημάνω πως μεγαλύτερη αίσθηση, πάταγο θα έκανε η δήλωσή του Γερμανού, αν βρισκόταν εν δράση. Εκεί θα αντιμετώπιζε τις όποιες αντιδράσεις (καλές ή κακές) από συμπαίκτες, προπονητή, διοίκηση, μέσα ενημέρωσης και οπαδούς. Τώρα οι μόνοι που θα αντιμετωπίσει είναι τα μέσα και οι άνθρωποι γύρω του. Προσοχή όμως γιατί άλλο φρούτο οι οπαδοί της ομάδας που εκπροσωπείς και άλλο ο κόσμος που θα σε αναγνωρίσει στο δρόμο.
Είναι εφικτό όμως αυτό;
Πάμε, λοιπόν, σε κάθε μία παράμετρο που έχει να σκεφτεί ένας ομοφυλόφιλος εν ενεργεία ποδοσφαιριστής εφόσον θελήσει να εκφραστεί δημόσια. Ξεκινώντας δε μπορεί να μη γίνει λόγος για το κλίμα στα αποδυτήρια με τους συμπαίκτες. Όλοι, μέσες άκρες, γνωρίζουν ότι ο συγκεκριμένος χώρος διέπεται από άγραφους κανόνες. Λόγου χάρη, όλοι ξέρουν ότι οι μικροί κουβαλάνε τα μπουκάλια-πετσέτες των μεγάλων και κάνουν τα θελήματα τους. Έτσι, εξ όσων γνωρίζω και καθώς οι έμπειροι/βετεράνοι/μεγαλύτεροι κάνουν «κουμάντο» εκεί μέσα, θα επικρατεί μία πιο παλαιομοδίτικη νοοτροπία. Κάτι που δύσκολα αλλάζει γιατί η τέχνη των αποδυτηρίων περνά από γενιά σε γενιά. Ότι έβλεπε ο Καραγκούνης να κάνει ο Βαζέχα στα αποδυτήρια (ή όποιον άλλον θαύμαζε ο Κάρα τότε στο Παναθηναϊκό) κατά αντιστοιχία το κάνει τώρα στους νεότερους.
Φεύγουμε από τους παίκτες και πάμε στο τεχνικό επιτελείο. Εκεί είναι πιο άνετα καθώς αυτοί δεν μπορούν να κρυφτούν στη μάζα, όπως οι ποδοσφαιριστές. Δεν μπορώ να σκεφτώ προπονητή να αντιδράσει αρνητικά σε μία τέτοια εξέλιξη καθώς η κατακραυγή θα είναι μεγάλη και ίσως χάσει τη δουλειά του. Παρ’ όλα αυτά δε μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να κλονιστεί κάτι μέσα στο μυαλό ενός προπονητή (αυτοί κι αν είναι μεγάλοι σε ηλικία) και να έχει αντίκτυπο στη συμπεριφορά του. Άλλωστε η εξουσία του «όποιος θέλω εγώ παίζει» τους δίνει πολλές δυνατότητες.
Συνεχίζοντας στο κομμάτι της διοίκησης και των μέσων ενημέρωσης που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους οπαδούς. Αν ξεχάσουμε τους τελευταίους, διοίκηση και ΜΜΕ ούτε που θα χρειαζόταν να ασχοληθεί, καθώς και τα δύο, χωρίς δεύτερη σκέψη, θα επιδοκίμαζαν τον ομοφυλόφιλο. Το ισχυρότερο εμπόδιο, όμως, δεν αντιμετωπίζεται εύκολα. Οι οπαδοί είναι εκείνοι που θα ζητήσουν την απομάκρυνση του παίχτη από την ομάδα, ακόμα και σιωπηρά, και θα αποδοκιμάσουν στα μέσα τον ίδιο αλλά και τα μέσα που θα υποστηρίξουν αυτή την ενέργεια. Όχι όχι δεν είναι ακριβώς ρατσισμός(;).Είναι εκείνοι που σκέφτονται τα λόγια των αντιπάλων, ότι εκπροσωπούνται στο γήπεδο από gay.Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο οι περισσότερες παραδοχές ομοφυλοφιλίας έχουν γίνει σε ατομικά σπορ που δεν υπάρχει ο αντίπαλος-εχθρός οπαδός.
Έχοντας, λοιπόν, μία πιο ξεκάθαρη ιδέα για το αν είναι εφικτή η δημόσια παραδοχή καταλαβαίνουμε ότι έχει να κάνει με τον κόσμο κάθε κοινωνίας, συνεπώς και το πολιτισμό. Τα παραπάνω δεδομένα ισχύουν και στην Αγγλία αλλά οι άνθρωποι είναι πιο απελευθερωμένοι ή πιο δεκτικοί. Κάτι που σημαίνει ότι τα παραπάνω εμπόδια προσπερνιούνται πιο εύκολα από ότι στην Ελλάδα. Στη χώρα μας, καλώς ή κακώς, μόνο σαν αστείο μπορείς να το αναφέρεις αυτό.
Υ.Γ. 1: Αν κάποιος ομοφυλόφιλος θέλει να αλλάξει τη κατάσταση που επικρατεί στο χώρο ας κάνει κάποια δήλωση όταν είναι εν ενεργεία. Ο Χίτζλσπέργκερ απλά μας ενημέρωσε για τις προτιμήσεις του. Θάρρος θέλει και αυτό, αλλά δεν κατάφερε τίποτα ουσιαστικό.
Υ.Γ. 2: Στο άρθρο παραθέτω απλά και μόνο τους λόγους της σιωπής, χωρίς διάθεση να πάρω θέση για τους ομοφυλόφιλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου