Μέσα σε όλες αυτές τις απώλειες υπήρξε μια που πόνεσε περισσότερο. Όχι δεν θέλω να υποβαθμίσω τις υπόλοιπες. Απλά αυτή ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση. Γιατί; Επειδή δεν έφυγε κάποιος ξένος – που ήρθε μια χρονιά και θα φύγει –άλλα ένας δικός μας. Έτσι τον νοιώθαμε μετά από 8 χρόνια παρουσίας του στον ΠΑΟ. Πως λοιπόν να μην πονέσει η φυγή του Μαϊκ Μπατίστ; Είναι ο μόνος ξένος που κατάφερε κάτι αδιανόητο –κάτι που δεν περιμέναμε. Μόνος αυτός μπορεί να κοντραριστεί με τον Αλβέρτη για την αγάπη του κόσμου. Υπενθυμίζω πως ο Αλβέρτης δεν είναι κανένας τυχαίος. Στην ιστορία της ομάδας εννοείται. Γι’ αυτό η συγκεκριμένη φυγή είχε δημιουργήσει μεγάλη πληγή στην καρδιά των οπαδών.
Σε αυτό το σημείο να θυμίσω κάτι. Τα αισθήματα ήταν και είναι αμοιβαία. Στεναχωρήθηκε και ο ίδιος ο Μαϊκ. Το πόσο αντιλαμβανόμαστε στις δηλώσεις του. Μετά την επιστροφή του είχε κάνει μια βαρυσήμαντη δήλωση –γιατί ο Μαϊκ δεν κάνει δηλώσεις απλά για να τις κάνει. Είπε: «Το να φύγω πέρσι (από τον ΠΑΟ) ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου». Με απόλυτα σοβαρό ύφος και χωρίς να θέλει να πουλήσει οπαδιλίκι. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Αρκεί να ανατρέξει κάποιος να δει τον περσινό αγώνα με την Φένερ. Γυρνώντας ως αντίπαλος έπρεπε –βάσει της προσφοράς του – να βραβευτεί. Δεν ήταν κίνηση εντυπωσιασμού από την ΚΑΕ – έτσι έπρεπε να γίνει. Την ώρα της βράβευσης όλο το ΟΑΚΑ κάνει ένα ανεπανάληπτο standing ovation. Σε τέτοιο σημείο που ούτε ο ίδιος ο «Μιχάλης» δεν περίμενε. Εξού και η συγκίνηση που όλοι είδαμε – είτε μέσα από το γήπεδο είτε από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Κανείς δεν περίμενε -όταν ο Μαικ πάταγε το πόδι του στην Ελλάδα- ότι θα προκύψει τέτοιο δέσιμο. Ο «Μιχάλης» τότε είχε έρθει ως ένας ακόμη άγνωστος Αμερικανός που δεν πέτυχε στο NBA. Όχι στην θέση που τον έχουμε συνηθίσει δηλαδή κάτω από το καλάθι. Εδώ μας ήρθε ως 3άρι. Για όσους δεν θυμούνται τα 3άρια παίζουν «εκτός καλαθιού». Δηλαδή συνήθως λειτουργούν με την λογική της ασίστ ή του τρίποντου. Ο Ομπραντόβιτς παρατήρησε την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή θέσης. Είδε πως ο Μαϊκ δεν είχε το σώμα για 3άρι. Ως ένα άλλο «μέντιουμ» φαντάστηκε πως ο Μαϊκ θα έκανε πάρτι κάτω από το καλάθι. Όπερ και εγένετο. Βέβαια από την θεωρία στην πράξη υπάρχει «ένα τσιγάρο» δρόμος. Το έχει παραδεχθεί και ο Μαϊκ. Ήταν δύσκολη η προσαρμογή. Δεν είναι εύκολο για έναν «ξεροκέφαλο» Αμερικανό να κόψει τα σουτ. Είναι λες και νοιώθουν ότι είναι «γεννημένοι σουτέρ». Ευτυχώς για εμάς ο Μαϊκ έμαθε να ζει και χωρίς τα σουτ.
Η καριέρα – εν Ελλάδι – του Μαικ επιβεβαιώνει το προσωνύμιο «δάσκαλος» που έχουμε δώσει στον Ζέλικο. Διότι κατάφερε με αρκετό δασκάλεμα να κάνει τον Μπάτιστ top παίκτη. Και όχι μόνο. Με την καθοδήγηση του Ζέλικο (και φυσικά με την δική του προσπάθεια) έγινε το καλύτερο 5άρι της Ευρώπης. Δεν το λέμε έτσι για να το πούμε. Το επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί. Ο Παναθηναϊκός – επί Ομπραντόβιτς –είχε το καλύτερο πικ εν ρολ στην Ευρώπη. Φυσικά συνετέλεσε και ο Μαικ σε αυτό. Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις, η επιτυχία αυτή έπαιξε μεγάλο ρόλο στην φυγή του από την Τουρκία. Ας πούμε την αλήθεια. Φενερμπάχτσε και Μπατίστ δεν ταίριαξαν πότε. Η σχέση ήταν εξαρχής προβληματική. Διότι μάλλον οι Τούρκοι κάνουν κακό scouting.
Γιατί δεν γίνεται να ζητάς από έναν αθλητή ξαφνικά στα 36 του να αλλάξει θέση. Οι Τούρκοι τον ήθελαν εξαρχής μόνο για να βαράει τρίποντα. Εκτός αυτού –σύμφωνα με τον ίδιο τον Μαικ- δεν είχαν οργάνωση. Πες ότι σε διοικητικό επίπεδο το ξεπερνάς. Πιστεύεις ότι μαθαίνουν σιγά – σιγά. Σε αγωνιστικό επίπεδο όμως δεν το δέχεσαι. Δεν γίνεται να μην υπάρχει plan b κατά την διάρκεια του αγώνα. Δεν νοείται κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν ο προπονητής είναι έμπειρος. Διότι δεν έπεσε πάνω σε κάνα άπειρο. Στον Πιανιτζάνι έπεσε. Δηλαδή τι ξαφνικά ο Ιταλός ξέχασε το μπάσκετ; Οι κακεντρεχείς θα πουν ότι καλόμαθε με τον Ζέλικο και οι υπόλοιποι ξινίζουν. Δεν είναι έτσι. Αν ήταν φέτος θα παρέμεινε στην Φένερ – τώρα που πήγε ο Ζέλικο. Αντί αυτού εκείνος προτίμησε τον αγαπημένο του ΠΑΟ και ας μην ήξερε τον Πεδουλάκη. Κάτι πρέπει να λέει και αυτό.
Ο Μαικ πάντα ήταν ( και θα συνεχίζει να είναι) «αγαθός γίγαντας». Έχει καταφέρει να τον παραδέχονται αντίπαλοι – πράγμα δύσκολο με την αθλητική παιδεία που έχουμε. Φήμες λένε ότι μπορεί να αποσυρθεί φέτος ή του χρόνου. Θεωρώ επιτακτική ανάγκη ( θέλω να πιστεύω όχι μόνο εγώ) να του προσφέρουν ένα πόστο. Φυσικά το να του δώσουμε ένα πόστο έχει ένα κακό. Δεν μπορεί να δείξει το πόσο πολύ τον αγαπάμε εμείς οι Παναθηναϊκοί. Αγάπη που δεν δείχνεται απλά με μια θέση ή ένα standing ovation. Γιατί για εμάς θα είναι πάντα ο «Μιχάλης» μας! Θα είναι πάντα ένας από μας! Διότι όπως λέει και ένα ποδοσφαιρικό σύνθημα: Μιχαλάκη είσαι τρέλα…
Σε αυτό το σημείο να θυμίσω κάτι. Τα αισθήματα ήταν και είναι αμοιβαία. Στεναχωρήθηκε και ο ίδιος ο Μαϊκ. Το πόσο αντιλαμβανόμαστε στις δηλώσεις του. Μετά την επιστροφή του είχε κάνει μια βαρυσήμαντη δήλωση –γιατί ο Μαϊκ δεν κάνει δηλώσεις απλά για να τις κάνει. Είπε: «Το να φύγω πέρσι (από τον ΠΑΟ) ήταν το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου». Με απόλυτα σοβαρό ύφος και χωρίς να θέλει να πουλήσει οπαδιλίκι. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Αρκεί να ανατρέξει κάποιος να δει τον περσινό αγώνα με την Φένερ. Γυρνώντας ως αντίπαλος έπρεπε –βάσει της προσφοράς του – να βραβευτεί. Δεν ήταν κίνηση εντυπωσιασμού από την ΚΑΕ – έτσι έπρεπε να γίνει. Την ώρα της βράβευσης όλο το ΟΑΚΑ κάνει ένα ανεπανάληπτο standing ovation. Σε τέτοιο σημείο που ούτε ο ίδιος ο «Μιχάλης» δεν περίμενε. Εξού και η συγκίνηση που όλοι είδαμε – είτε μέσα από το γήπεδο είτε από τους τηλεοπτικούς δέκτες.
Κανείς δεν περίμενε -όταν ο Μαικ πάταγε το πόδι του στην Ελλάδα- ότι θα προκύψει τέτοιο δέσιμο. Ο «Μιχάλης» τότε είχε έρθει ως ένας ακόμη άγνωστος Αμερικανός που δεν πέτυχε στο NBA. Όχι στην θέση που τον έχουμε συνηθίσει δηλαδή κάτω από το καλάθι. Εδώ μας ήρθε ως 3άρι. Για όσους δεν θυμούνται τα 3άρια παίζουν «εκτός καλαθιού». Δηλαδή συνήθως λειτουργούν με την λογική της ασίστ ή του τρίποντου. Ο Ομπραντόβιτς παρατήρησε την επιτακτική ανάγκη για αλλαγή θέσης. Είδε πως ο Μαϊκ δεν είχε το σώμα για 3άρι. Ως ένα άλλο «μέντιουμ» φαντάστηκε πως ο Μαϊκ θα έκανε πάρτι κάτω από το καλάθι. Όπερ και εγένετο. Βέβαια από την θεωρία στην πράξη υπάρχει «ένα τσιγάρο» δρόμος. Το έχει παραδεχθεί και ο Μαϊκ. Ήταν δύσκολη η προσαρμογή. Δεν είναι εύκολο για έναν «ξεροκέφαλο» Αμερικανό να κόψει τα σουτ. Είναι λες και νοιώθουν ότι είναι «γεννημένοι σουτέρ». Ευτυχώς για εμάς ο Μαϊκ έμαθε να ζει και χωρίς τα σουτ.
Η καριέρα – εν Ελλάδι – του Μαικ επιβεβαιώνει το προσωνύμιο «δάσκαλος» που έχουμε δώσει στον Ζέλικο. Διότι κατάφερε με αρκετό δασκάλεμα να κάνει τον Μπάτιστ top παίκτη. Και όχι μόνο. Με την καθοδήγηση του Ζέλικο (και φυσικά με την δική του προσπάθεια) έγινε το καλύτερο 5άρι της Ευρώπης. Δεν το λέμε έτσι για να το πούμε. Το επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί. Ο Παναθηναϊκός – επί Ομπραντόβιτς –είχε το καλύτερο πικ εν ρολ στην Ευρώπη. Φυσικά συνετέλεσε και ο Μαικ σε αυτό. Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις, η επιτυχία αυτή έπαιξε μεγάλο ρόλο στην φυγή του από την Τουρκία. Ας πούμε την αλήθεια. Φενερμπάχτσε και Μπατίστ δεν ταίριαξαν πότε. Η σχέση ήταν εξαρχής προβληματική. Διότι μάλλον οι Τούρκοι κάνουν κακό scouting.
Γιατί δεν γίνεται να ζητάς από έναν αθλητή ξαφνικά στα 36 του να αλλάξει θέση. Οι Τούρκοι τον ήθελαν εξαρχής μόνο για να βαράει τρίποντα. Εκτός αυτού –σύμφωνα με τον ίδιο τον Μαικ- δεν είχαν οργάνωση. Πες ότι σε διοικητικό επίπεδο το ξεπερνάς. Πιστεύεις ότι μαθαίνουν σιγά – σιγά. Σε αγωνιστικό επίπεδο όμως δεν το δέχεσαι. Δεν γίνεται να μην υπάρχει plan b κατά την διάρκεια του αγώνα. Δεν νοείται κάτι τέτοιο. Ειδικά όταν ο προπονητής είναι έμπειρος. Διότι δεν έπεσε πάνω σε κάνα άπειρο. Στον Πιανιτζάνι έπεσε. Δηλαδή τι ξαφνικά ο Ιταλός ξέχασε το μπάσκετ; Οι κακεντρεχείς θα πουν ότι καλόμαθε με τον Ζέλικο και οι υπόλοιποι ξινίζουν. Δεν είναι έτσι. Αν ήταν φέτος θα παρέμεινε στην Φένερ – τώρα που πήγε ο Ζέλικο. Αντί αυτού εκείνος προτίμησε τον αγαπημένο του ΠΑΟ και ας μην ήξερε τον Πεδουλάκη. Κάτι πρέπει να λέει και αυτό.
Ο Μαικ πάντα ήταν ( και θα συνεχίζει να είναι) «αγαθός γίγαντας». Έχει καταφέρει να τον παραδέχονται αντίπαλοι – πράγμα δύσκολο με την αθλητική παιδεία που έχουμε. Φήμες λένε ότι μπορεί να αποσυρθεί φέτος ή του χρόνου. Θεωρώ επιτακτική ανάγκη ( θέλω να πιστεύω όχι μόνο εγώ) να του προσφέρουν ένα πόστο. Φυσικά το να του δώσουμε ένα πόστο έχει ένα κακό. Δεν μπορεί να δείξει το πόσο πολύ τον αγαπάμε εμείς οι Παναθηναϊκοί. Αγάπη που δεν δείχνεται απλά με μια θέση ή ένα standing ovation. Γιατί για εμάς θα είναι πάντα ο «Μιχάλης» μας! Θα είναι πάντα ένας από μας! Διότι όπως λέει και ένα ποδοσφαιρικό σύνθημα: Μιχαλάκη είσαι τρέλα…
Ο Μάϊκ Μπατίστ είναι ο αθλητής που δείχνει τι παίκτες πρέπει να φέρνουν οι ελληνικοί σύλλογοι και όχι μόνο στο μπάσκετ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνε μια σύγκριση πχ τα λεφτά που δόθηκαν και τι πρόσφερε ενας Τζος Τσίλντρεςς και τι πρόσφερε ενας Μπατίστ. Ουδεμία σύγκριση.
Εν τω μεταξύ όποιος τον εχει δει απο κοντά ξέρει οτι ο "Μιχάλης" ειναι ενα καλό παιδί που αγαπάει το μπάσκετ, την ομάδα του, τους φιλάθλους και τη χώρα μας.
Οταν αποσυρθεί θα πρέπει να τον κρατήσει ο ΠΑΟ να του προσφέρει μία θέση.
tzonakos συμφώνω μέχρι τελευταίας τελείας ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άρθρογραφος του κειμένου