Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Ο λόγος φυσικά για το Ζοζέ Μουρίνιο. Τον Special One που μόνο Special δε μπορεί να αισθάνεται τον τελευταίο διάστημα. Η μεταπήδηση του στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, αποτελούσε διακαή πόθο του συλλόγου και των οπαδών του εδώ και χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, ο ίδιος ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον τον είχε χρήσει διάδοχό του για τον πάγκο της Γιουνάιτεντ, απαντώντας σε αντίστοιχη ερώτηση δημοσιογράφου. Η συνεργασία με τον Πορτογάλου καθυστέρησε περίπου μία πενταετία και φαίνεται πως έγινε στο χειρότερο δυνατό timing και για τις δύο πλευρές. Και εξηγούμαι.
Μουρίνιο - Γιουνάιτεντ : ένας "γάμος" καταδικασμένος να αποτύχει
Στο Μάντσεστερ τα πράγματα δεν είναι όπως τα είχαν συνηθίσει οι φίλαθλοι της Γιουνάιτεντ. Οι τίτλοι έχουν πάψει να έρχονται σε αφθονία. Πριν το περσινό Κύπελλο Αγγλίας, τελευταίος τίτλος ήταν το πρωτάθλημα του 2013. Το 2014, επί Μόγες, οι "κόκκινοι διάβολοι" τερμάτισαν στην 7η θέση της Premier League, τη χειρότερη της τελευταίας 20ετίας, μένοντας παράλληλα εκτός Ευρώπης. Στη συνέχεια, ο Φαν Χάαλ αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων. Η ομάδα είχε υλικό, οι επενδυτές είχαν διάθεση να ρίξουν χρήμα για να φέρουν πρωτοκλασάτα ονόματα. Σαν να προετοίμαζαν το έδαφος για έναν προπονητή όπως ο Μουρίνιο. Οι συνθήκες; Αυτές ακριβώς στις οποίες αρέσκεται να δουλεύει ο Πορτογάλος. Πολύ χρήμα, πολλές επιλογές στην αγορά παικτών και ένα τεράστιο ποδοσφαιρικό brad name που χρειαζόταν μια μικρή ώθηση για να εκτοξευθεί και πάλι στα υψηλά στρώματα του ποδοσφαιρικού στερεώματος.
Για το Μουρίνιο το σκηνικό γνωστό. Με αυτές τις συνθήκες ανέλαβε άλλωστε κατά σειρά Τσέλσι, Ίντερ, Ρεάλ και ξανά Τσέλσι. Όλες τους ομάδες που όπως ένας τυφλός χρειάζεται σωστή καθοδήγηση, έτσι κι αυτές είχαν ανάγκη από έναν καθοδηγητή για να φτάσουν στην κορυφή. Μόνο που το ποδόσφαιρο, όπως και όλοι οι ζώντες οργανισμοί, αναπτύσσεται πολύπλευρα και ταχύρυθμα. Αφήνει πίσω, προσπερνά αν θέλετε, όσους δε μπορούν να ακολουθήσουν τις νέες τάσεις του, αφήνοντας στη λήθη τις επιτυχίες του παρελθόντος. Αυτό δεν αποτελεί εξαίρεση για κανέναν. Όσο μεγάλος και επιτυχημένος κι αν είναι.
Ο "γάμος" Μουρίνιο και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπρεπε να είχε συμβεί όταν ο θρυλικός Σερ Άλεξ αποφάσισε να αποσυρθεί από τους πάγκους. Όταν η ομάδα του ήταν στην κορυφή. Όταν ο Special One ήταν ακόμη στο ζενίθ της καριέρας του. Τότε, κανείς δε μπορεί να φανταστεί πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει αυτή η συνεργασία. Με τα τωρινά δεδομένα, οδηγεί στο απόλυτο μηδέν. Η ομάδα δεν είναι αυτή που ήταν, όπως και ο Ζοζέ δεν είναι εκείνος που ήταν. Λάθη στις μεταγραφές, λάθη στην τακτική προσέγγιση των αγώνων και παίκτες εκατομμυρίων να παίζουν για το μισό μηδέν. Μια ομάδα αποπροσανατολισμένη, με αποπροσανατολισμένο προπονητή.
Το ποδόσφαιρο ξεπέρασε τον Ζοζέ
Το ποδόσφαιρο είναι δίκαιο άθλημα. Ότι αποτυπώνεις στον αγωνιστικό χώρο σου το ανταποδίδει και με το παραπάνω. Ο Μουρίνιο έχει πάρει πολλά από αυτό, αλλά έχει στερήσει και πολλά. Μετά από το παλικαρίσιο Champions League με την Ίντερ, οι επιτυχίες του Πορτογάλου είναι μετρημένες. Ο λόγος απλός. Δε σεβάστηκε τους άγραφους κανόνες του αθλήματος. Πηγαίνοντας σε μία ομάδα αστέρων, όπως η Ρεάλ, το 1 Κύπελλο, 1 Πρωτάθλημα, 0 Τελικοί Champions League σε μία τριετία μόνο επιτυχία δε μπορεί να θεωρηθεί. Δε μετράει πάντα το αποτέλεσμα. Μετράει κυρίως ο τρόπος με τον οποίο έρχεται αυτό.
Στα πρώτα μεγάλα ματς επί Μουρίνιο, η Ρεάλ διασύρθηκε ή αποκλείσθηκε. Αποτέλεσμα; Στα επόμενα μεγάλα ματς που ακολούθησαν οι μαδριλένοι έγιναν μία από τις πιο αμυντικές και πιο αντιαθλητικές ομάδες που έχουν περάσει από τα ευρωπαϊκά γήπεδα! Τα πάντα θυσιάζονταν στο βωμό του αποτελέσματος. Η Ρεάλ έγινε ομάδα του 39% κατοχής, με διάθεση να καταστρέφει το ποδόσφαιρο του αντιπάλου, αντί να παράγει η ίδια ποδόσφαιρο. Χαρακτηριστικά είναι τα παιχνίδια με τη Μπαρτσελόνα. Πολύ ξύλο, πολλές εντάσεις και αντιαθλητικά χτυπήματα. Μόνο τυχαίο δε μπορεί να θεωρηθεί πως οι διάδοχοί του στον πάγκο των "μερένχες" (Αντσελότι, Ζιντάν) όχι μόνο πήγαν σε τελικό Champions League, αλλά το κατέκτησαν κιόλας αμφότεροι.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η επιστροφή του στην Τσέλσι. Στην πρώτη σεζόν της δεύτερης παρουσίας του στον πάγκο των μπλε, μεγαλύτερη στιγμή του ήταν ότι... έκοψε το πρωτάθλημα στη Λίβερπουλ. Το συγκεκριμένο παιχνίδι έγινε η αφορμή για να δει ο κόσμος κατάματα πιο ήταν το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο. Φουλ αμυντικό σχήμα, με μοναδικό επιθετικό πλάνο την καλύτερη δυνατή εκμετάλλευση πιθανών λαθών του αντιπάλου. Το λάθος έγινε, ο Τζέραρντ γλίστρησε, ο Μουρίνιο πήρε το ματς. Όλα τα χιουμοριστικά περί λεωφορείου στο τέρμα κλπ ξεκίνησαν από αυτό. Την επόμενη χρονιά έκανε ντάμπλ(πρωτάθλημα,κύπελλο), ελέω του χαμηλού επιπέδου και ανταγωνισμού που υπήρχε στην Αγγλία. Αλλά ακόμη και αυτό δεν άλλαζε το κλίμα της εποχής. Το ποδόσφαιρο είχε ξεπεράσει τον Ζοζέ.
Βγάζει δε βγάζει τα Χριστούγεννα
Πιο αποκαρδιωτικό από το να βλέπεις τον Μουρίνιο να παίζει αναχρονιστικό ποδόσφαιρο, είναι να τον βλέπεις να προσπαθεί να το επιτάξει στην 3η ακριβότερη, χρηματιστηριακά, ομάδα στον πλανήτη. Πως τα φέρνουν οι συγκυρίες; Το ίδιο ακριβώς ποδόσφαιρο πήγε να παίξει με τη Γιουνάιτεντ στο "Άνφιλντ", πάλι κόντρα στη Λίβερπουλ. Όπως και με την Τσέλσι πριν 3 χρόνια. Να αντιμετωπίσει ξανά μία ομάδα ρυθμού και χώρων με το ίδιο πλάνο. Μόνο που αυτή τη φορά δε γλίστρησε κανείς για να κερδίσει. Όταν πήγε όμως να παίξει ποδόσφαιρο στο Λονδίνο, τον φιλοδώρησαν με 4 γκολ οι παλιοί του "φίλοι".
Εν κατακλείδι, με τη Γιουνάιτεντ πρόωρα εκτός διεκδίκησης του τίτλου και με το ποδόσφαιρο που παίζει, φαντάζει δύσκολο για τον Ζοζέ να ξεχειμωνιάσει στο Μάντσεστερ. Θα μου πείτε, "στο αγγλικό πρωτάθλημα δε γίνονται αυτά, δεν είναι Superleague", ή ότι "και ο Φαν Χάαλ δεν έφερνε αποτελέσματα, αλλά ολοκλήρωσε τη χρονιά του". Η διαφορά είναι ότι το συμβόλαιο του Μουρίνιο είναι πολύ μεγαλύτερο και το ρόστερ που έχει να διαχειριστεί πολύ καλύτερο και φανταχτερό από το περσινό. Στα μάτια μου, λοιπόν, φαντάζει δύσκολο να βλέπουμε τον Special One στην άκρη του πάγκου μέχρι το τέλος. Εκτός και αν βρει τον τρόπο να αντιστραφεί το κλίμα. Αν υπάρχει τρόπος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου