“Τρία Λιοντάρια” χωρίς ταυτότητα!

Πριν από μερικές ημέρες έγιναν γνωστές οι κλήσεις του προπονητή της Εθνικής Αγγλίας, Ρόι Χότζον, για τις επικείμενες υποχρεώσεις των “τριών λιονταριών”. Το ρόστερ απαρτίζεται κυρίως από νεαρούς παίκτες και πολλά νέα πρόσωπα, σε μια προσπάθεια ανανέωσης ύστερα από την ηχηρή σφαλιάρα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος

Αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι το γεγονός ότι από τους 24 ποδοσφαιριστές που κλήθηκαν, μόλις οι 10 ανήκουν σε ομάδες της πρώτης τετράδας. Αν πάμε την κουβέντα παρακάτω, θα διαπιστώσουμε πως 9 παίκτες προέρχονται από ομάδες που βρίσκονται εκτός της πρώτης οκτάδας του φετινού πρωταθλήματος. Παράλληλα, οι δύο πρόσφατες πρωταθλήτριες, Τσέλσι και Μάντσεστερ Σίτυ, προσφέρουν συνολικά 3 παίκτες στην Εθνική τους Ομάδα. Πρόκειται για τους Κέιχιλ (Τσέλσι) και Μίλνερ, Χαρτ (Μάντσεστερ Σίτυ). Το συγκεκριμένο πρόβλημα δεν ταλανίζει μόνο σήμερα τους ανθρώπους της αγγλικής Ομοσπονδίας. Είναι χρόνιο και βασίζεται σε τέσσερις άξονες. Λειψανδρία στην παραγωγή Άγγλων ποδοσφαιριστών, είσοδος ξένων επενδυτών με διαφορετική αντίληψη και φιλοσοφία πάνω στο ποδόσφαιρο, εξέλιξη των τμημάτων σκάουτινγκ και αγοραστική δυναμική του προϊόντος που λέγεται αγγλικό πρωτάθλημα.

Το πρωτάθλημα της Premier League έχει, εδώ και πάνω από μια δεκαετία, αποκτήσει κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Και αυτό στοιχίζει στην Εθνική Ομάδα της Αγγλίας. Οι ξένοι παίκτες που αγωνίζονται στα επαγγελματικά πρωταθλήματα έχουν φτάσει σε σημείο να είναι πολλαπλάσιοι των γηγενών. Εξού και φαινόμενα τύπου Κάρολ, Σο ή Λαλάνα, όπου αποκτώνται έναντι εξωφρενικών ποσών με μόλις 1-2 γεμάτες σεζόν. Οι Άγγλοι δε δίνουν υπεραξία σε γηγενείς ποδοσφαιριστές από επιλογή αλλά από ανάγκη. Τα εγχώρια ταλέντα είναι ελάχιστα. Βεβαίως, ρισκάρουν συχνά με την πιθανότητα ο θησαυρός να αποδειχθεί… άνθρακας. Το μόνο που μπορεί να τους καταλογίσει κανείς είναι πως δε δείχνουν να μαθαίνουν από τα λάθη τους. Η ποδοσφαιρική λειψανδρία που έχει ρημάξει τη Βρετανία τα τελευταία χρόνια είναι πρωτοφανής.

Σε αυτό το κομμάτι, σημαντικό ρόλο έχει παίξει η είσοδος παραγόντων από την ανατολική Ευρώπη, τις Η.Π.Α. και την Ασία. Θέλοντας οι επενδύσεις τους να αποφέρουν άμεσα αποτελέσματα, σπαταλούν κατά δεκάδες τα εκατομμύρια, ώστε να φέρουν γνωστά ονόματα από το εξωτερικό, για τη σίγουρη επίτευξη των στόχων των κλαμπ. Ταυτόχρονα, αδιαφορούν για τα τμήματα υποδομής, με τους παίκτες που βγαίνουν από τα “θερμοκήπια” των μεγάλων ομάδων να μειώνονται δραματικά και πολλά ταλέντα να παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Φωτεινές εξαιρέσεις απλώς προκύπτουν. Ως επί το πλείστο, οι παράγοντες είναι επενδυτές που δε γνώριζαν διοικητικά από ποδόσφαιρο πριν την επιχειρηματική ενασχόλησή τους με αυτό.

Επίσης, αξίζει να σημειωθεί πως από τις ομάδες που έκαναν πρωταθλητισμό φέτος στην Αγγλία (δηλαδή τις 8 πρώτες της βαθμολογίας), μόλις ένας μεγαλομέτοχος είναι Άγγλος. Πρόκειται για τον Joe Lewis, της Τότεναμ. Οι υπόλοιποι, από την 1^η Τσέλσι μέχρι την 8^η Σουόνσι (η οποία διοικείται από όμιλο Ουαλών επιχειρηματιών κι ενός Νοτιοαφρικανού), διοικούνται από παράγοντες μη αγγλικής καταγωγής. Η εισχώρηση τους στην αγγλική Premier σαφέστατα έφερε και μια διαφορετική νοοτροπία και αντίληψη για το ποδόσφαιρο. Βλέπουν τις ομάδες περισσότερο σαν επιχειρηματικές μονάδες που πρέπει να τους αποφέρουν μέγιστο κέρδος και μέσα από αυτές μεγαλώνει το επιχειρηματικό τους γόητρο και status.

Εν συνεχεία, η εξέλιξη της επιστήμης του σκάουτινγκ ανά τον κόσμο έφερε πολλά ταλέντα από το εξωτερικό στους κόλπους του αγγλικού ποδοσφαίρου. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργήθηκε η πολύ απλή λογική που λέει πως: αν υπάρχει ένας εξελίξιμος νεαρός Άγγλος και ένας εξελίξιμος νεαρός Λατινοαμερικάνος, θα προτιμηθεί ο δεύτερος διότι και θα κοστίζει λιγότερο από τον πρώτο. Ακολούθως το τμήμα σκάουτινγκ στη Λατινική Αμερική, που τόσα εκατομμύρια χρειάστηκαν για να συγκροτηθεί, θα δοξαστεί με τιμές και θα ενισχύσει την υστεροφημία του συλλόγου . Στο σκάουτινγκ, μεγάλο ρόλο παίζει και το target group στο οποίο στοχεύει ο εκάστοτε σύλλογος. Γι’αυτό και μετά την επιτυχία που είχε το Μουντιάλ του 2002, σε Κορέα και Ιαπωνία, υπήρξαν αρκετοί ασιάτες που δοκίμασαν την τύχη τους στο Νησί. Ακριβώς επειδή στόχος των αγγλικών ομάδων ήταν η μεγαλύτερη αγορά στον κόσμο. Η ασιατική. Έτσι οι χώροι και οι ευκαιρίες μειώθηκαν ακόμη περισσότερο για τους Άγγλους παίκτες, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας.

Τέλος, οφείλουμε να αναφέρουμε κάτι σημαντικό. Η Premier League είναι το κορυφαίο πρωτάθλημα στον κόσμο. ΠΡΕΠΕΙ, λοιπόν, να διαθέτει και τους κορυφαίους παίκτες στον κόσμο για να διατηρείται το πρεστίζ στα υψηλότερα δυνατά επίπεδα. Αυτή τη στιγμή, η παρουσία Άγγλων ποδοσφαιριστών στα ρόστερ των κορυφαίων ομάδων του πρωταθλήματος αγγίζει τα όρια της ανυπαρξίας. Τις κύριες πηγές τροφοδοσίας των “Τριών λιονταριών” αποτελούν οι Γιουνάιτεντ, Λίβερπουλ, Τότεναμ και Άρσεναλ, όμως η πλειοψηφία των σημερινών τους παικτών ούτε έξω από το Γουέμπλεϊ δε θα πέρναγε υπό φυσιολογικές σηνθήκες. Η ποιοτική αξία των Άγγλων ποδοσφαιριστών πέφτει κατακόρυφα και αυτό έχει αντίκτυπο στις πορείες την Εθνικής τους και θα συνεχίζει να έχει σε βάθος χρόνου, αν η κατάσταση διορθωθεί.

Κλείνοντας, μην ξεχνάτε πως πριν 7 χρόνια, στο Euro του 2008, σε εποχές πολύ καλύτερες από την τωρινή, οι Άγγλοι είχαν μείνει εκτός τελικής φάσης. Κάτι τέτοιο δε θα συμβεί λογικά στο Euro 2016, λόγω και της διαφοράς δυναμικότητας σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Όμως τα σημάδια φθοράς είναι εμφανή. Δεν υπάρχει ποδοσφαιρική ταυτότητα ή ένας πετυχημένος μπούσουλας για να ακολουθήσουν . Καλό θα ήταν, για να αποποιηθούν το ρόλο του looser σε τελικές φάσεις και να πετύχουν στη Γαλλία, να αλλάξουν ρότα στο καράβι. Ειδάλλως, η σύγκρουση πάνω σε ακόμη ένα παγόβουνο θα είναι αναπόφευκτη.