Η Αργεντινή, ύστερα από 24 ολόκληρα χρόνια, επέστρεψε σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αυτό από μόνο του αποτελεί είδηση, αν λάβουμε υπόψη μας το ξεκίνημά της στη διοργάνωση. Εύλογα τα φώτα πέφτουν πάνω στους παίκτες. Από το Μέσσι και τον Ντι Μαρία, στον Μαστσεράνο και τον ‘‘κέρβερο’’ Ρομέρο. Ο πραγματικός ήρωας, όμως, αυτής της ομάδας δε βρίσκεται μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου.
Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος
Το όνομα αυτού Αλεχάντρο Σαμπέγια. Δε διαβάζετε λάθος, αυτή είναι η πραγματικότητα πέρα για πέρα. Ο συγκεκριμένος προπονητής ίσως είναι ότι πιο cult έχει να επιδείξει το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Από τις ατσούμπαλες αντιδράσεις του στον πάγκο μέχρι την ίδια τη φυσιογνωμία του, που παραπέμπει πιθανότατα σε cartoon (ελάτε τώρα όλοι σας κάπως έτσι τον έχετε συνδυάσει στο μυαλό σας). Ακόμα και οι παίκτες του δε δείχνουν την πρέπουσα σοβαρότητα όταν συναναστρέφονται μαζί του.
Εντούτοις, αυτός ο άνθρωπος κατάφερε να φέρει εις πέρας μια αποστολή που, εξ αρχής, έμοιαζε με Γολγοθά. Να πάει την Αργεντινή μέχρι το τέλος του δρόμου. Τα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ τον λοιδόρησαν σε κάθε ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε. Από έγκυρα δημοσιογραφικά μέσα και εφημερίδες δινόταν η εντύπωση ότι οι Αργεντινοί είχαν κατεβεί στη Βραζιλία χωρίς προπονητή. Πως οι παίκτες έπαιζαν μόνοι τους, όπως επί εποχής Μαραντόνα το 2010, και πως αργά ή γρήγορα θα βίωναν άλλη μια ταπείνωση και θα πήγαιναν πρόωρα για διακοπές. Όχι όμως αυτή τη φορά.
Ναι, ο Σαμπέγια ήταν άπειρος προπονητικά σε σχέση με τους υπόλοιπους προπονητές του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για την ακρίβεια η πρώτη ομάδα που ανέλαβε ήταν η Εστουντιάντες το 2009. Ξεκινώντας, λοιπόν, την προπονητική σου καριέρα στα 54 οι προοπτικές σου δεν είναι και οι καλύτερες δυνατές σωστά; Λάθος. Στην πρώτη του χρονιά ως πρώτος προπονητής κατάφερε να γράψει ιστορία. Με τους Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν και Χοσέ Λουίζ Καλντερόν στα τελειώματα της καριέρας τους, κατάφερε να σηκώσει με την Εστουντιάντες το Κόπα Λιμπερταδόρες έπειτα από 39 ολόκληρα χρόνια! Είναι ο μοναδικός «rookie» στην ιστορία του ποδοσφαίρου της Λατινικής Αμερικής που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Το 2010 σήκωσε και το Απερτούρα ( μόλις το 6ο πρωτάθλημα Αργεντινής της Εστουντιάντες) και το 2011 ήρθε η στιγμή για τη μεγάλη πρόκληση.
Η θέση στον πάγκο της εθνικής ομάδας είχε μείνει ορφανή, έπειτα από το στραπάτσο που δέχτηκαν οι Αργεντινοί στο Κόπα Αμέρικα που διεξήχθη στη χώρα τους. Ο πρόωρος αποκλεισμός, στα πέναλτι από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ουρουγουάη, είχε οδηγήσει στην παραίτηση τον Σέρχιο Μπατίστα. Ξεκινώντας από τα προκριματικά του Μουντιάλ και κάνοντας αθόρυβη δουλειά, κατέκτησε την πρώτη θέση στη ζώνη της Λατινικής Αμερικής. Σε όλη αυτή τη διαδικασία έκανε 2 ήττες όλες κι όλες. Συνολικά μετρά 26 νίκες και 4 ήττες σε 39 επίσημα παιχνίδια με την «Αλμπισελέστε».
Κι αν οι αριθμοί δε λένε πάντα την αλήθεια, η πραγματικότητα είναι καμιά φορά αυτή που δίνει τις απαντήσεις. Ο Σαμπέγια ξεκίνησε στη διοργάνωση με 3-5-2 θέλοντας, λανθασμένα, να χωρέσει όλα τα αστέρια της ομάδας μέσα στην ενδεκάδα. Όταν στο ημίχρονο με τη Βοσνία κατάλαβε πως η ομάδα δεν… ‘‘τσούλαγε’’ με αυτό το σύστημα το άλλαξε σε 4-4-2. Σε έναν φαινομενικά εύκολο όμιλο πίστεψε στην ποιότητα των παικτών του και δικαιώθηκε. Βέβαια, η Αργεντινή δεν έδειξε και τίποτα το ιδιαίτερο, παίρνοντας όλα τα παιχνίδια στο γκολ. Η Αργεντινή αρχίσει να γίνεται η ομάδα που ήθελε ο Σαμπέγια να γίνει. Το μυστικό αυτής της διοργάνωσης είναι η διάρκεια και η ομαδική βελτίωση μέρα με τη μέρα, παιχνίδι με το παιχνίδι.
Η αρχική προβληματική εικόνα της ομάδας του είχε θορυβήσει και τον ίδιο. Μέχρι που φτάνουμε στα νοκ-αουτ. Λες και άναψε τον διακόπτη. Λες και μέχρι εκείνο το σημείο οι παίκτες έπαιζαν στο χαλαρό. Η άμυνα που έμοιαζε με ελβετικό τυρί και που δεχόταν φάσεις από το Ιράν και τη Νιγηρία έγινε συμπαγής, απέκτησε ομοιογένεια. Οι παίκτες άρχισαν να παίζουν ο ένας για τον άλλο, έγιναν αλτρουιστές, μάρκαραν ομαδικά, κάλυπταν τα λάθη των συμπαικτών τους. Απέναντι σε Ελβετία, Βέλγιο και Ολλανδία, όλες ομάδες με χαρισματικούς παίκτες και εξαιρετικές επιθετικές αρετές, η Αργεντινή έχει δεχθεί μονοψήφιο αριθμό φάσεων! Και όλα αυτά σε σύνολο 330 αγωνιστικών λεπτών, έχοντας παράλληλα κρατήσει το μηδέν και στα 3 ματς. Αν σκεφτείτε την εικόνα των ομίλων και την τωρινή δύο πράγματα είναι πιθανά. Ή έγινε κάποιο θαύμα ή υπήρξε προπονητική παρέμβαση. Ο Σαμπέγια μελέτησε προσεκτικά το παιχνίδι των αντιπάλων και έστησε την ομάδα με τον τρόπο που έπρεπε για να κερδίσει. Στο τακτικό κομμάτι, άλλωστε, οι Λατινοαμερικάνοι πήραν άριστα 10.
Όπως και να χει, ο Σαμπέγια μπορεί να καυχιέται πως ξεπέρασε και τον Μαραντόνα και τον Πέκερμαν και τον Μπιέλσα και τον Πασαρέλα με την εθνική ομάδα. Κανείς από τους προαναφερθέντες δεν κατάφερε να φτάσει πέρα από τους 8 του Μουντιάλ. Μπαίνει στη λίστα μαζί με τον πολύ μεγάλο Κάρλος Μπιλάρντο, τον τελευταίο προπονητή που κατάφερε να πάει σε τελικό την Αργεντινή, καθώς και με τον Λουίς Μενότι. Η μόνη διαφορά τους είναι πως ο Μενότι με τον Μπιλάρντο κατέκτησαν το τρόπαιο. Λέτε την Κυριακή να εξαλειφτεί και αυτή η διαφορά; Η Γερμανία φαντάζει ως απροσπέλαστο εμπόδιο στα χαρτιά. Στον αγωνιστικό χώρο, πάντως, πολλά μπορούν να ανατραπούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου