Από τη μία πρέπει να γίνει η ανάλυση του αγώνα, αλλά το συναίσθημα που αφορά τη πρόκριση στους 16 του -ίσως- κορυφαίου Μουντιάλ στην ιστορία δεν αφήνει περιθώρια λογικής. Είναι και η… τίμια η δικαίωση που νιώθουμε, όσοι με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια είχαμε πιστέψει στην επίτευξη του στόχου λίγες ώρες μετά τη σφαλιάρα από τη Κολομβία. Ευτυχώς στο συνάφι μας, τα γραπτά μένουν και είναι εύκολο να αποδείξεις του λόγου το αληθές, όσο γραφικός και αν κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς.
Είναι όμως απαραίτητο να μπούμε και στα αμιγώς ποδοσφαιρικά αφού το πάθος είναι ένα κομμάτι που αν δεν συνοδευτεί από τακτική ορθότητα δεν θα βγάλει επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό το ήξερε και ο Σάντος που έκανε τις λιγότερο λάθος επιλογές για την αρχική εντεκάδα. Προσεγγίζω έτσι τις αποφάσεις γιατί υπήρξε μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στο ποιοι αξίζουν ποιοτικά να είναι μέσα στο βασικό σχήμα και ποιοι μπορούν να αντέξουν με καταπονημένο το σώμα τους. Άρα δεν είχε δυνατότητα για τις καλύτερες επιλογές, αλλά για αυτές που θα μας έβλαπταν λιγότερο.
Έγινε με αυτό τον τρόπο αυτό που χρειαζόμαστε ανέκαθεν. Μία αναποδιά, όπως στον αγώνα με την Ιαπωνία η κόκκινη, έτσι και με την Ακτή είχαμε δύο αναγκαστικές στο 20 και μάλιστα η μία τερματοφύλακα. Μοιάζει, πλέον, να μην έχει αξία η προσπάθεια αν δεν μας πάει κάτι στραβά. Μετά συνειδητοποίησαν όλοι ότι δεν υπάρχει χώρος για κούραση, καθώς βασικός ξεκίνησε και ο αρχηγός, Καραγκούνης, που δεν μπορεί να βγάλει ολόκληρο ματς. Όλα κυλούσαν ομαλά…
Ο Σάμαρης μπήκε μέσα στον αγώνα σαν να είχε παίξει ήδη δύο Μουντιάλ στη καριέρα του και έδωσε αυτοπεποίθηση στην υπόλοιπη ομάδα ότι μπορεί και αυτός να μπει στα παπούτσια του εξαιρετικού Κονέ. Το απέδειξε με το παραπάνω όταν κάνοντας μία κλασική κίνηση Κονέ βγήκε στο τετ-α-τετ και έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα. Περιμέναμε γκολ από λάθος της Ακτής σε αυτό το σημείο του γηπέδου και ήρθε στο καλύτερο χρονικά σημείο.
Στο δεύτερο μέρος ξέραμε ότι σε οργανωμένη άμυνα δύσκολα θα δεχτούμε γκολ, από τη στιγμή κιόλας που πηγαίναν σε προσωπικές ενέργειες. Ειδικά ο Χολέμπας που δεν μας συνήθιζε, έκοψε πολλές φορές στο ένας με έναν τον αντίπαλό του. Μία όμως κακή στιγμή της άμυνας ήταν ικανή να μας στερήσει το προβάδισμα και την πρόκριση. Όλα αυτά μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι διεθνείς μας, πόσο ασύνδετη αμυντικά είναι η Ακτή. Φτάναμε εύκολα μέχρι τη μεγάλη περιοχή και ήταν εύκολο να βρούμε φάσεις. Η μία με το Σαλπιγγίδη δεν έφερε αποτέλεσμα και εκεί πολλοί πίστεψαν ότι τελείωσε.
Ήρθε όμως ο Χολέμπας που με την έξυπνη μπαλιά του βρήκε το Σαμαρά, που κέρδισε το πέναλτι. Η εκτέλεση ήταν γρίφος αφού έλειπε ο Καραγκούνης και η μπάλα πήγε στα πόδια του Σαμαρά. Το πέναλτι έγραψε ιστορία και πάμε πλέον στους 16 με την Κόστα Ρίκα. Μία ομάδα που δέχτηκε ένα γκολ με πέναλτι από Αγγλία, Ιταλία και Ουρουγουάη, είναι συμπαγής στην άμυνα, αλλά δεν έχει ούτε βάρος φανέλας, ούτε εμπειρία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου