Αυτά παθαίνεις όταν έχεις υψηλές προσδοκίες

Υπάρχει ένα τραγούδι του Παπαζόγλου που στην περίπτωση μας κολλάει γάντι. Όλα τριγύρω αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν. Είναι λες και γράφτηκε – παρότι θα ακουστεί λίγο ως ιεροσυλία πιστέψτε με δεν είναι - για τα καμώματα της Εθνικής Πορτογαλίας. Αναφέρομαι στις υποσχέσεις που δεν τηρούνται και σε αυτές που τηρούνται αλλά λανθασμένα. Κάποιος σοφός είχε πει πως υπάρχουν και τα λάθη στην ζωή. Όχι όμως όταν είσαι από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Εκεί αλλάζει το πράμα…

Γράφει η Δώρα Βελέντζα

Είσαι η Πορτογαλία. Το μισό σου ρόστερ απαρτίζεται από αστέρες πρώτης γραμμής. Οι υπόλοιπες εθνικές σε ζηλεύουν για την καταπληκτική σου δομή. Όμως εσύ επιβεβαιώνεις τους επικριτές σου. Κάθε άσχημη σου εμφάνιση συνοδεύεται από εμπάθεια και δυσμενή σχόλια. Όλοι μιλούν για κακομαθημένους αστέρες που έχουν «χαλάσει» μια εθνική – κόσμημα. Λένε πως λίγο ακόμα να συνεχίσουν έτσι και θα αμαυρώσουν κάθε ευχάριστη στιγμή που έχει προσφέρει αυτή η Εθνική. Μια μικρή παρατήρηση : οι ευχάριστες στιγμές που απλόχερα μας πρόσφεραν η γενιά του Εουσέμπιο και η γένια του Φίγκο δεν θα φύγουν πότε. Πάντα θα τις θυμόμαστε με νοσταλγία. Όποτε είναι λίγο άτοπη η σύγκριση αυτής της γενιάς με τις 2 προηγούμενες. Ειδικά όταν αυτή επικεντρώνεται σε λάθη και αποκλεισμούς. Άλλωστε δεν φταίει μόνο η τωρινή γένια για τα συνεχόμενα λάθη…

Μέχρι το μακρινό 2004 όλα κυλούσαν ομαλά για την Πορτογαλία. Κανείς δεν ασχολιόνταν αν η Εθνική προκρίνονταν ή αποκλείονταν – τρόπος του λέγειν. Έπειτα ήρθε ο τυφώνας «Βραζιλία». Ήταν υποχρεωμένη να πάει καλά στην διοργάνωση επειδή ήταν η οικοδέσποινα. Δεν το θεωρούσαν ως υποχρέωση οι παίκτες – όπως είθισται σε τέτοιους είδους καταστάσεις – αλλά τους επιβλήθηκε από άλλους. Ναι οκ δεν είναι μικρά παιδιά για να κάθονται να υπακούν χωρίς να αντιδρούν αλλά η αλήθεια αυτή είναι. Ομοσπονδία και κόσμος έβαλαν υψηλά τον πήχη και οι παίκτες έπρεπε να τους βγάλουν ασπροπρόσωπους. Μπορεί το 2004 να ανταπεξήλθαν – έστω και στο παράτσακ διότι οι περισσότεροι θέλανε τίτλο- αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έγινε το ίδιο και μετά. Κάπου εδώ θα πεταχτεί η φωνή της αντίρρησης μιλώντας για υπερβολή. Η πρόσληψη Σκολάρι με την λογική κατάκτησης του τροπαίου θεωρείται κάτι άλλο;

Η υπερβολική σιγουριά τότε άλλαξε την ταυτότητα της ομάδας άρδην. Μετά από την ήττα από την Εθνική μας η μη κατάληψη της πρώτης θέσης σε ομίλους θεωρείται αποτυχία. Κάθε νοκ άουτ θεωρείται αποτυχία ακόμα και αν έχουν φτάσει στα ημιτελικά. Εκ θαύματος έχουμε γλιτώσει από την ανακύκλωση προπονητών. Γιατί υπομονή για την διάκριση μπορεί να μην έχουν αλλά τουλάχιστον εμπιστοσύνη δείχνουν εύκολα και για πολύ καιρό. Αυτό βέβαια είναι εύλογη συνέπεια των συλλογικών αλλά και των ατομικών επιτυχιών των Πορτογάλων. Πώς να μην δείξεις εμπιστοσύνη στον Κριστιάνο Ρονάλντο με τις τόσες κατακτήσεις τροπαίων και τις παρά πολύ καλές μεταγραφές του; Πώς να μην του δώσουν τον ρόλο του ηγέτη; Η Πορτογαλία είναι η ποδοσφαιρική εκδοχή του γνωστού παραμυθιού « Η Χιονάτη και οι 7 νάνοι». Πάντα όλοι οι άλλοι φταίνε μα πότε ο Κριστιάνο….

Ο Κριστιάνο δεν φταίει λόγω ατομισμού ή λαθών που μπορεί να κατηγορηθούν οι υπόλοιποι. Ο Κριστιάνο φταίει για τις προσδοκίες. Ήξερε ότι το πρόβλημα τραυματισμού του δεν θα έφευγε εύκολα. Ήξερε πως και να προσπαθούσε λόγω αυτού του τραυματισμού δεν θα ήταν ο Κριστιάνο της Ρέαλ. Αν ήταν άλλος στην θέση του θα απέκλειε τον εαυτό του από την αποστολή για το καλύτερο της ομάδας. Όχι όμως αυτός. Αυτός είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Αυτός πρέπει να είναι ο ηγέτης της Πορτογαλίας ακόμα και όταν δεν μπορεί να κουνηθεί από τους πόνους. Έτσι νοιώθει έτσι κάνει. Μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς; Λόγω εμφανίσεων και μόνο ναι. Διότι αφού ήξερε ότι δεν θα έπαιζε το ίδιο γιατί δεν άφησε να πάρει την θέση του άλλος; Γιατί να επηρεαστεί η ομάδα από τις μέτριες ως κακές εμφανίσεις του. Έμαθα ότι μετά από την ισοπαλία με την ΗΠΑ είπε ότι η Πορτογαλία δεν είναι τοπ ομάδα ακόμα. Αφού το κατάλαβε μετά από τόσα χρόνια πάλι καλά..

Μετά τον διαφενομένο αποκλεισμό από αυτό το Μουντιάλ – μεταξύ μας κανείς δεν πιστεύει ότι θα περάσει – η Πορτογαλία πρέπει να κάνει επιτέλους το αυτονόητο. Να κάνει ένα Restart στον «δίσκο» και να ξεκινήσει από την αρχή έχοντας όμως έναν κορμό. Ναι οκ ακούγεται λίγο ριζοσπαστικό αλλά πιστεύω πως επιβάλλεται. Η ουσία είναι αλλού βέβαια. Ποιος θα έχει τα κότσια για να το κάνει; Γιατί προς το παρόν δεν βλέπω πρόθυμο κανέναν….