Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς
Αν έλεγε κάποιος πριν 5 – 10 χρόνια ότι σήμερα πολλοί συμπατριώτες μας θα δούλευαν σε επιτυχημένες ομάδες του εξωτερικού, θα τον περνούσαν για τρελό. Κι όμως, σήμερα ολοένα και περισσότερες εμπιστεύονται τεχνικούς από την χώρα μας οι οποίοι σημειώνουν μάλιστα αρκετές επιτυχίες. Με τον τρόπο αυτό στρώνουν το έδαφος προκειμένου μεγαλύτερος αριθμός να αναζητήσει την τύχη του σε ομάδες εκτός Ελλάδας.
Τα πρώτα δειλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να πούμε ότι έγιναν πριν 8 χρόνια περίπου. Τότε ο Ηλίας Ζούρος ανέλαβε την Παρί Λεβαλουά που αγωνιζόταν στην πρώτη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Παράλληλα υπήρχαν και κάποιοι προπονητές όπως ο Κώστας Μίσσας ( Εθνική Κύπρου) και ο Κώστας Φλεβαράκης ( Εθνική Σουηδίας) οπού εργάζονταν και αυτοί στο εξωτερικό. Έτσι αργά αλλά σταθερά ο αριθμός εκείνων οπού έβρισκαν δουλειά είτε σαν πρώτοι προπονητές είτε σαν βοηθοί αυξανόταν, αφορούσε όμως κυρίως πρωταθλήματα χαμηλής ή μέτριας δυναμικότητας.
Καθοριστική αποδείχτηκε η συνεισφορά του Φώτη Κατσικάρη. Ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός εργάστηκε σε Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης και Βαλένθια την τριετία 2005-2008 αρχικά, με τις οποίες είχε μια ικανοποιητική παρουσία. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε όμως όντας στον πάγκο της Μπιλμπάο. Ανέλαβε την ομάδα στις αρχές του 2010 από την προτελευταία θέση του ισπανικού πρωταθλήματος και την οδήγησε τελικά σε μια άνετη παραμονή. Η συνέχεια έμελλε να είναι ακόμα πιο επιτυχημένη. Την επόμενη χρονιά οδήγησε τους Βάσκους για πρώτη φορά στην ιστορία τους στον τελικό της Liga ACB, ενώ την σεζόν 2011-2012 έφτασαν μέχρι τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα. Αυτό οδήγησε στο να αρχίσουν να παρακολουθούν οι ξένοι πιο στενά πλέον τους Έλληνες τεχνικούς.
Τα τελευταία 2 χρόνια πλήθος ήταν αυτών που εργάστηκαν στο εξωτερικό. Κάποιοι σαν πρώτοι προπονητές όπως ο Ζούρος ( Εφές Πίλσεν, Ζαλγκίρις), ο Γιαννάκης ( Λιμόζ, Εθνική Κίνας), ο Αγγέλου ( Εφές Πίλσεν στο δεύτερο μισό της φετινής σεζόν) κι ο Ιτούδης ( Μπάνβιτ), και κάποιοι άλλοι σαν τον Γιάννη Σφαιρόπουλο ( ΤΣΣΚΑ Μόσχας) σαν βοηθοί. Πλέον υπάρχει μια διαρκώς αυξανόμενη τάση προς αυτή την κατεύθυνση.
Τώρα ο Δημήτρης Ιτούδης όπως αναφέραμε έχει μπροστά του την μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει συμπατριώτης μας. Καλείται να οδηγήσει ξανά στον δρόμο των επιτυχιών μια από τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου. Η πίεση που θα έχει είναι τεράστια, καθώς οι Ρώσοι έχουν μείνει από το 2008 χωρίς Euroleague, αποτυγχάνοντας μάλιστα τα τελευταία 3 χρόνια ενώ είχαν το υψηλότερο μπάτζετ στην Ευρώπη. Έχοντας σπουδάσει όμως δίπλα στον μεγάλο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και δίνοντας τα διαπιστευτήρια του στον πάγκο της Μπάνβιτ ήδη από την πρώτη του σεζόν σε τέτοιο επίπεδο, ο Βορειοελλαδίτης τεχνικός φαίνεται ότι έχει τα εφόδια προκειμένου να επιτύχει και μένει μόνο να τα αξιοποιήσει κατάλληλα.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει τους συλλόγους του εξωτερικού να στρέφονται προς την Ελλάδα; Ίσως ο κυριότερος λόγος είναι ο θαυμασμός τους για τις επιτυχίες που έχει τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο μια τόσο μικρή χώρα. Ο σεβασμός που τρέφουν προς το ελληνικό μπάσκετ είναι μεγάλος και έτσι το να προέρχεσαι από μια χώρα με τέτοια παράδοση αποτελεί ένα συν καθώς θεωρούν ότι έχουν το απαραίτητο υπόβαθρο γνώσεων και θέλησης να επιτύχουν.
Επιπλέον πρέπει να αναλογιστούμε το επίπεδο δυσκολίας που έχει το να εργάζεσαι σαν προπονητής στην Ελλάδα. Οι υποδομές και το μπάτζετ της ομάδας είναι συνήθως περιορισμένα, ενώ στην πρώτη στραβή θεωρείται υπεύθυνος για την πορεία του συλλόγου με συνέπεια την απόλυση. Έτσι το γεγονός ότι κάποιος καταφέρνει να επιτυγχάνει εντός συνόρων με τόσα πράγματα να αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα, κάνει τις διοικήσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών συλλόγων να βλέπουν με θετικό μάτι αυτές τις επιτυχίες και να σκέφτονται ότι σε καλύτερες συνθήκες εργασίες θα μπορούν να προσφέρουν ακόμα πιο πολλά ίσως.
Το ελληνικό μπάσκετ μετά τους πολλούς τίτλους που έχει κατακτήσει και το πλήθος παικτών που έχουν αγωνιστεί με επιτυχία στο εξωτερικό, τωρά θα έχει να υπερηφανεύεται και για την “εξαγωγή” τεχνικών. Σίγουρα υπάρχει ακόμα αρκετός δρόμος, αλλά ήδη τα πρώτα μεγάλα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση έχουν γίνει.
Αν έλεγε κάποιος πριν 5 – 10 χρόνια ότι σήμερα πολλοί συμπατριώτες μας θα δούλευαν σε επιτυχημένες ομάδες του εξωτερικού, θα τον περνούσαν για τρελό. Κι όμως, σήμερα ολοένα και περισσότερες εμπιστεύονται τεχνικούς από την χώρα μας οι οποίοι σημειώνουν μάλιστα αρκετές επιτυχίες. Με τον τρόπο αυτό στρώνουν το έδαφος προκειμένου μεγαλύτερος αριθμός να αναζητήσει την τύχη του σε ομάδες εκτός Ελλάδας.
Τα πρώτα δειλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση μπορούμε να πούμε ότι έγιναν πριν 8 χρόνια περίπου. Τότε ο Ηλίας Ζούρος ανέλαβε την Παρί Λεβαλουά που αγωνιζόταν στην πρώτη κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος. Παράλληλα υπήρχαν και κάποιοι προπονητές όπως ο Κώστας Μίσσας ( Εθνική Κύπρου) και ο Κώστας Φλεβαράκης ( Εθνική Σουηδίας) οπού εργάζονταν και αυτοί στο εξωτερικό. Έτσι αργά αλλά σταθερά ο αριθμός εκείνων οπού έβρισκαν δουλειά είτε σαν πρώτοι προπονητές είτε σαν βοηθοί αυξανόταν, αφορούσε όμως κυρίως πρωταθλήματα χαμηλής ή μέτριας δυναμικότητας.
Καθοριστική αποδείχτηκε η συνεισφορά του Φώτη Κατσικάρη. Ο ομοσπονδιακός μας τεχνικός εργάστηκε σε Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης και Βαλένθια την τριετία 2005-2008 αρχικά, με τις οποίες είχε μια ικανοποιητική παρουσία. Η μεγάλη επιτυχία ήρθε όμως όντας στον πάγκο της Μπιλμπάο. Ανέλαβε την ομάδα στις αρχές του 2010 από την προτελευταία θέση του ισπανικού πρωταθλήματος και την οδήγησε τελικά σε μια άνετη παραμονή. Η συνέχεια έμελλε να είναι ακόμα πιο επιτυχημένη. Την επόμενη χρονιά οδήγησε τους Βάσκους για πρώτη φορά στην ιστορία τους στον τελικό της Liga ACB, ενώ την σεζόν 2011-2012 έφτασαν μέχρι τα προημιτελικά της Ευρωλίγκα. Αυτό οδήγησε στο να αρχίσουν να παρακολουθούν οι ξένοι πιο στενά πλέον τους Έλληνες τεχνικούς.
Τα τελευταία 2 χρόνια πλήθος ήταν αυτών που εργάστηκαν στο εξωτερικό. Κάποιοι σαν πρώτοι προπονητές όπως ο Ζούρος ( Εφές Πίλσεν, Ζαλγκίρις), ο Γιαννάκης ( Λιμόζ, Εθνική Κίνας), ο Αγγέλου ( Εφές Πίλσεν στο δεύτερο μισό της φετινής σεζόν) κι ο Ιτούδης ( Μπάνβιτ), και κάποιοι άλλοι σαν τον Γιάννη Σφαιρόπουλο ( ΤΣΣΚΑ Μόσχας) σαν βοηθοί. Πλέον υπάρχει μια διαρκώς αυξανόμενη τάση προς αυτή την κατεύθυνση.
Τώρα ο Δημήτρης Ιτούδης όπως αναφέραμε έχει μπροστά του την μεγαλύτερη πρόκληση που έχει να αντιμετωπίσει συμπατριώτης μας. Καλείται να οδηγήσει ξανά στον δρόμο των επιτυχιών μια από τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου. Η πίεση που θα έχει είναι τεράστια, καθώς οι Ρώσοι έχουν μείνει από το 2008 χωρίς Euroleague, αποτυγχάνοντας μάλιστα τα τελευταία 3 χρόνια ενώ είχαν το υψηλότερο μπάτζετ στην Ευρώπη. Έχοντας σπουδάσει όμως δίπλα στον μεγάλο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και δίνοντας τα διαπιστευτήρια του στον πάγκο της Μπάνβιτ ήδη από την πρώτη του σεζόν σε τέτοιο επίπεδο, ο Βορειοελλαδίτης τεχνικός φαίνεται ότι έχει τα εφόδια προκειμένου να επιτύχει και μένει μόνο να τα αξιοποιήσει κατάλληλα.
Τι είναι αυτό όμως που κάνει τους συλλόγους του εξωτερικού να στρέφονται προς την Ελλάδα; Ίσως ο κυριότερος λόγος είναι ο θαυμασμός τους για τις επιτυχίες που έχει τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο μια τόσο μικρή χώρα. Ο σεβασμός που τρέφουν προς το ελληνικό μπάσκετ είναι μεγάλος και έτσι το να προέρχεσαι από μια χώρα με τέτοια παράδοση αποτελεί ένα συν καθώς θεωρούν ότι έχουν το απαραίτητο υπόβαθρο γνώσεων και θέλησης να επιτύχουν.
Επιπλέον πρέπει να αναλογιστούμε το επίπεδο δυσκολίας που έχει το να εργάζεσαι σαν προπονητής στην Ελλάδα. Οι υποδομές και το μπάτζετ της ομάδας είναι συνήθως περιορισμένα, ενώ στην πρώτη στραβή θεωρείται υπεύθυνος για την πορεία του συλλόγου με συνέπεια την απόλυση. Έτσι το γεγονός ότι κάποιος καταφέρνει να επιτυγχάνει εντός συνόρων με τόσα πράγματα να αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα, κάνει τις διοικήσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών συλλόγων να βλέπουν με θετικό μάτι αυτές τις επιτυχίες και να σκέφτονται ότι σε καλύτερες συνθήκες εργασίες θα μπορούν να προσφέρουν ακόμα πιο πολλά ίσως.
Το ελληνικό μπάσκετ μετά τους πολλούς τίτλους που έχει κατακτήσει και το πλήθος παικτών που έχουν αγωνιστεί με επιτυχία στο εξωτερικό, τωρά θα έχει να υπερηφανεύεται και για την “εξαγωγή” τεχνικών. Σίγουρα υπάρχει ακόμα αρκετός δρόμος, αλλά ήδη τα πρώτα μεγάλα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση έχουν γίνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου