Προπονητής της χρονιάς από την ανάποδη...

Κάθε χρόνο μερικά πρόσωπα του αθλητισμού συζητιούνται περισσότερο από κάποια άλλα. Άλλες φορές για επιτεύγματα και άλλες για αποτυχίες. Ένα από αυτά είναι ο Ντέιβιντ Μόγιες, που αναμενόμενα βρέθηκε στο επίκεντρο κριτικής από τη διεθνή κοινή γνώμη, μετά την ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πλέον αποτελεί παρελθόν, γεγονός που υποχρεώνει τους υπεύθυνους να εξετάσουν «τις πταίει».

Γράφει ο Μάριος Μπελεχρής

Μετά την αλεπού των πάγκων, τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ανέλαβε να κάτσει σε μία καρέκλα που είχε καρφιά. Η δεδομένη εμπιστοσύνη του πρώην manager στο πρόσωπό του, μπόρεσε να τον κρατήσει στο απυρόβλητο για αρκετό καιρό. Να κάνει μία ήσυχη προετοιμασία, να κάνει τις γκέλες του στο πρωτάθλημα και να δέχεται ευθύνες πρώτα ο Σερ που τον διάλεξε και ύστερα ο ίδιος.

Ο συμπατριώτης όμως του «τσίχλα» δεν στάθηκε επάξιος της εμπιστοσύνης του. Μπορεί στην Έβερτον να είχε παρουσιάσει ένα εξαιρετικό σύνολο που τον ανέβασε προπονητικά, όμως ο δρόμος προς το Μάντσεστερ είχε μεγάλη ανηφόρα. Το ειδικό βάρος της φανέλας πολύ μεγαλύτερο και η ανάγκη για πρωταθλητισμό αδιαπραγμάτευτη. Δε μπήκε ποτέ στη λογική ότι μία ήττα στο πρωτάθλημα μπορεί να είναι καταστροφική. Νόμιζε πως θα του δοθεί χρόνος και ίσως σε ένα με δύο χρόνια θα μπορούσε να διεκδικήσει ξανά πρωτάθλημα.

Θα του δίναμε δίκιο αν η ομάδα παρουσίαζε βελτίωση. Αν έδινε στο σύνολο αγωνιστική ταυτότητα με τον καιρό και όχι αγωνιστική απειθαρχία. Ειδικά τη περίοδο που αντιμετώπιζε τον Ολυμπιακό, είχε περάσει σε όλους η λογική ότι κάθε ματς μπορεί να είναι το τελευταίο. Εκεί όλα είχαν τελειώσει, καθώς μία ομάδα τέτοιου βεληνεκούς δεν μπορεί να μην έχει την ηρεμία να προοδεύσει.

Δεν είναι όμως ο μόνος που πρέπει να χρεωθεί την φετινή κάμψη των «κόκκινων διαβόλων». Αρχικά αυτός που τον επέλεξε ήταν ο Φέργκιουσον. Η διοίκηση ορθώς άφησε την επιλογή σε αυτόν καθώς ήταν ο πλέον αρμόδιος και ικανός να χρήσει τον αντικαταστάτη του. Εκείνος αντί να επιλέξει κάποιον έμπειρο που-η αλήθεια είναι- δεν θα ασκούσε μεγάλη επιρροή πάνω του, έβαλε στα παπούτσια του ένα άπειρο συμπατριώτη του που θα μπορούσε να ελέγχει τα βήματα προόδου του.

Η διοίκηση από την άλλη αποφάσισε να μην ανακατευθεί πολύ στην περσινή αλλαγή σκηνικού. Έριξε όλη τη προσοχή του τύπου στους δύο Σκωτσέζους και πέρασε ένα αρκετά ήσυχο καλοκαίρι. Η μεταγραφή του Φελαϊνί τους ενόχλησε λίγο από την ηρεμία μέχρι και το σημείο να αναγκαστούν να πάρουν και τον Μάτα. Όλοι κατάλαβαν πως τη καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδο απουσίασαν αισθητά από το παζάρι. Αυτό άφησε αρκετά κενά στο μεσο-αμυντικό κομμάτι της ομάδας. Ο Εβρά θα φύγει για τη χώρα του, ο Βίντιτς θα πάει στην Ίντερ και έτσι διακρίνουμε τη καθυστέρηση που απαγορεύεται να παρουσιάζει η διοίκηση της Γιουνάιτεντ.

Πλέον θα αναλάβει ως υπηρεσιακός το πιο ισχυρό όνομα που διαθέτει η ομάδα, ο Γκιγκς, που δεν πρόκειται να «καεί» ότι και αν επακολουθήσει. Ο Φέργκιουσον δεν θα έχει λόγο στην επιλογή του νέου προπονητή και η διοίκηση θα αναγκαστεί να επενδύσει για να χρυσώσει το χάπι στους φιλάθλους της ομάδας. Λογικές κινήσεις που θα επαναφέρουν τη Γιουνάιτεντ στη διεκδίκηση του επόμενου πρωταθλήματος, την ίδια ώρα που η μεγάλη αντίπαλος παίρνει το φετινό τίτλο. Ίσως επιστρέψουν τα χρόνια που οι «αιώνιοι» του Νησιού παλεύουν μαζί για τη κατάκτηση της Premier League.

Υ.Γ.: Κρίμα που ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να αποκλείσει τη Μάντσεστερ του Μόγες. Μεγάλη ευκαιρία που δε παρουσιάζεται συχνά.

Follow @marios_bele