Η ελληνική κυριαρχία αργοσβήνει!

Μεγάλη εβδομάδα ήταν αυτή που μας πέρασε ,όχι όμως μόνο σε θρησκευτικό επίπεδο,αλλά και μπασκετικό με τους δυο πρώτους αγώνες για το εισιτήριο του final 4 στο Μιλάνο να πραγματοποιούνται. Στα ελληνικά ζητήματα κανείς δεν πέτυχε αυτό που ήθελε αφού αμφότεροι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων σε Ισπανία και Ρωσία αντίστοιχα.

Γράφει ο Λευτέρης Ζαφειρόπουλος

Αρχίζοντας από τους πρωταθλητές Ευρώπης, ο Ολυμπιακός παρά το γεγονός ότι ήταν απειλητικός και στις δύο αναμετρήσεις δε κατάφερε να κάνει την υπέρβαση και μίλησε η δύναμη της έδρας. Με μεγάλο πρωταγωνιστή τον σεληνιασμένο Ρούντι η Ρεάλ έσπασε την άμυνα στην περιφέρεια των ερυθρολεύκων και δεν έδωσαν σε κανένα σημείο την δυνατότητα για αντεπίθεση. Ο πρώτος αγώνας είχε έντονο άρωμα από Λονδίνο καθώς η Ρεάλ βρέθηκε πολύ μπροστά στο σκορ στο πρώτο δεκάλεπτο και στην συνέχεια είδε ένα δαιμονισμένο Σπανούλη και Σλούκα να το γυρνάνε. Βέβαια,αυτήν την φορά ήταν διαβασμένη και με την θέση ''4'' να αποτελεί κλειδί σκοραρίσματος έφερε το ματς ξανά στα μέτρα της. Ήταν ένας αγώνας γεμάτος συγκρούσεις και αψιμαχίες ανάμεσα στις δύο περσινές φιναλίστ ,στο οποίο ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να κρατήσει μόνο την μαχητικότητα του δεύτερου δεκαλέπτου. Στον αγώνα της Πέμπτης η Ρεάλ με λιγότερη πίεση μπήκε χαλαρά,κάτι που έδωσε στην ομάδα του Γ. Μπαρτζώκα το προβάδισμα. Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη,αφού οι Μαδριλένοι έφεραν το παιχνίδι στον ρυθμό τους και ουσιαστικά δεν απειλήθηκαν ποτέ. Όπως φαίνεται ο Ολυμπιακός φέτος ''πονάει'' πολύ στην θέση 3 και 4 και σε έναν δεύτερο ψηλό που θα σκέπαζε τα καλάθια όπως ο μαχητικότατος Χάηνς. Μην ξεχνάμε όμως πως περισσότερο λείπει, ο ρυθμός του Λο που κατά την γνώμη μου ήταν το κλειδί στον περσινό τελικό της Αγγλίας.

Στο πράσινο στρατόπεδο,απογοήτευση κυριαρχεί αφού ούτε αυτοί κατάφεραν το μεγάλο μπαμ στην Ρωσία σε μία ήσυχη έδρα. Σαφώς κατώτερος ποιοτικά ο Παο δεν βρήκε τις λύσεις που ήθελε στο τέλος του πρώτου αγώνα και πέταξε την μεγάλη του ευκαιρία. Δεν υπάρχει λόγος να μπούμε στη διαδικασία να κρίνουμε την επιλογή του Διαμαντίδη να πάρει την τελευταία επίθεση παρόλο που υπήρχαν παίχτες όπως Ράιτ ή Ούκιτς. Μην ξεχνάμε πως αν η μπάλα είχε ίδια κατάληξη με τον δεύτερο τελικό πέρσι στην Βαρκελώνη θα μιλάγαμε για έναν παίχτη που δεν ξεχνάει την τέχνη του,και όχι για το πως έχει γεράσει και δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε τέτοιο επίπεδο. Στα θετικά το τριφύλλι μπορεί να κρατήσει τον αξιότιμο Ματσιούλις και Ούκιτς καθώς και τον καλό Μαυροκεφαλίδη που δείχνει ένα πολύ καλύτερο πρόσωπο σε σχέση με την αρχή της σεζόν. Ο δεύτερος αγώνας ήταν παράσταση για ένα ρόλο αφού οι Ρώσοι όχι καλύτεροι σε σχέση με τον πρώτο αγώνα ,κράτησαν τα ίδια ποσοστά ευστοχίας και πήραν ευκολότερα από όσο νόμιζαν την νίκη. Η αστοχία που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός οφείλεται σίγουρα στην έλλειψη εμπιστοσύνης ,και στην κόπωση μετά την πρώτη καλή εμφάνιση. Η απουσία ενός καθαρού πενταριού που θα σπάει την μπάλα στην περιφέρεια όπως ο Σχορτσιανίτης,σίγουρα λείπει αφού για να χτυπήσεις ένα ματς με τρίποντα πρέπει να γυρίσεις από όλες τις μεριές την μπάλα,κάτι που ο Σοφοκλής ήξερε πολύ καλά να κάνει.

Η συνέχεια προϋποθέτει διπλές νίκες σε Φάληρο και Μαρούσι για τους αιώνιους που είναι κολλημένοι με την πλάτη στον τοίχο. Στην πιθανότερη εκδοχή του αποκλεισμού ο κόσμος θα πρέπει να καταλάβει,ότι οι χρυσές εποχές της ελληνικής κυριαρχίας θα σβήσουν την ίδια στιγμή που δαπανούνται όλο και περισσότερα λεφτά από τους υπόλοιπους συλλόγους. Σίγουρα τα λεφτά δεν φέρνουν κούπα,αλλά είναι ένας κινητήριος παράγοντας.