Φύγαμε για τελικό...

Είχα πει σε φίλο στην αρχή της χρόνιας πως η φετινή χρόνια θα είναι πολύ συναρπαστική. Όχι σε θέμα εγχώριων διοργανώσεων αλλά σε θέμα ευρωπαϊκών. Όλοι πίστευαν εξαρχής πως θα είχαμε και φέτος μια από τα ίδια. Ότι θα βλέπαμε πάλι μια από τα ίδια. Δηλαδή el classico και μόνο αγγλικές ή γερμανικές. Έλα όμως που αυτό δεν έγινε. Γιατί όπως λέει η παροιμία : «Καλύτερα να μασάς πάρα να μιλάς».

Γράφει η Δώρα Βελέντζα


Στην αρχή της χρόνιας κανείς δεν είχε υπολογίσει την έκπληξη που ακούει στο όνομα «Ατλέτικο». Κανείς δεν είχε υπολογίσει πως θα υπήρχε περίοδος όπου η Μπαρτσελόνα θα ήταν ντεφορμέ. Κανείς δεν είχε υπολογίσει την «κατρακύλα» της Μάντσεστερ. Γενικώς όλοι κάναμε προβλέψεις εκ του ασφαλούς. Κανείς μας δεν είχε προβλέψει πως η Γιουβέντους θα ξέπεφτε στο Γιουρόπα Λιγκ. Όλοι πιστεύαμε πως θα περάσει αέρα στα νοκ άουτ του Τσάμπιονς Λιγκ. Βέβαια στο συγκεκριμένο παράδειγμα υπήρξε και η παράμετρος του ντεφορμαρίσματος. Βλέπετε η Γιουβέντους κατά γενική ομολογία δεν ξεκίνησε καλά την χρονιά. Αυτός ήταν ο μοναδικός λόγος από τον οποίο προέκυψε αυτός ο «υποβιβασμός». Αφού τα πρώτα παιχνίδια πήγαν στραβά τίποτα δεν θα μπορούσε να αλλάξει την ροή των γεγονότων. Αλλά πιστεύω κιόλας πως δεν τους χάλασε τους Ιταλούς η όλη κατάσταση. Γιατί πολύ απλά ο τελικός του Γιουρόπα Λιγκ είναι στην έδρα τους. Λοιπόν τέρμα τα γενικόλογα. Ήρθε η στιγμή που όλοι περιμένατε. Ήρθε η ώρα που θα σχολιάσουμε την κλήρωση των ημιτελικών. Ξεκινάμε λοιπόν…

Ζευγάρι Νο1. Τσέλσι – Ατλέτικο. Από την Τετάρτη που έμαθα για την πρόκριση της Ατλέτικο ήταν το μόνο ζευγάρι που περίμενα με ανυπομονησία να προκύψει. Δεν ήθελα να προκύψει Μαδριλένικο ντέρμπι. Ούτε προτιμούσα την Μπαγέρν να πέσει με την Ατλέτικο. Ο λόγος απλός. Διότι έτσι έχει τουλάχιστον τις μισές πιθανότητες για πρόκριση. Όχι ότι αν έπεφτε με κάποια από τις άλλες 2 δεν θα είχε πιθανότητες πρόκρισης. Η Τσέλσι όμως είναι –ας πούμε – περισσότερο στα μέτρα της. Η κλήρωση με την Τσέλσι της δίνει το δικαίωμα να ονειρεύεται ακόμα και τελικό. Βέβαια αν δει κανείς τον επαναληπτικό με την Παρί θα πει ότι αυτό που μόλις είπα είναι λιγάκι ουτοπικό. Αλλά δεν είναι. Σε καμία περίπτωση η Ατλέτικο δεν είναι Παρί. Είναι μια πιο συγκροτήμενη ομάδα. Ο Σιμέονε έχει κάνει την Ατλέτικο ένα σύμπαγες σύνολο. Από την άλλη ο κακομοίρης ο Μπλαν ακόμα προσπαθεί να χωρέσει όλους τους αστέρες σε μια ενδεκάδα. Μια ενδεκάδα που θα κάνει τα πάντα ώστε να τροφοδοτείται σωστά η «Αυτού Μεγαλειότης» Ζλάταν Ιμπρα’ι’μόβιτς. Βέβαια και η Τσέλσι μια αντίστοιχη Παρί είναι. Την σώζει απλά το γεγόνος ότι ξαναπήρε τον μόνο προπονητή που μπορέσε να διαχείρηστει την καταστάση. Αν ήταν άλλος στην θέση του θα ήταν αποκλεισμένη ήδη….

Για το έτερο ζευγάρι τα λόγια είναι περιττά. Ρέαλ-Μπαγέρν. Ο Γουαρντιόλα απέναντι στον καλύτερο «πελάτη» του. Η Ρέαλ απέναντι στον κακό της δαίμονα. Εδώ τα πράγματα είναι πολύ αμφίρροπα. Μέχρι αηδίας θα τολμούσαμε να πούμε. Διότι υπάρχουν και στις 2 ομάδες παίκτες που μπορούν να πάρουν ένα παιχνίδι πάνω τους. Από την μια Μπέιλ – Ρονάλντο και από την άλλη Ρίμπερι – Ρόμπεν. Βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε το γεγονός πως ο Ρομπέν έχει πάντα κίνητρο απέναντι στην Ρέαλ. Λόγω του παρελθόντος του εκεί και του τρόπου που του φερθήκαν. Ούτε πρέπει να παραλείψουμε πως ο Μπέιλ είναι μια κρύο μια ζέστη. Έτσι επί το πλείστον πάλι το βάρος θα πέσει στον Κριστιάνο. Θα καταφέρει όμως να αντέξει τόσο βάρος; Αν τα καταφέρει αυτός μπορεί να τα καταφέρει και όλη η Ρέαλ. Μπορεί να διαφωνείτε αλλά Κριστιάνο=Ρέαλ. Όταν ο Κριστιάνο δεν είναι καλά δεν είναι και η Ρέαλ. Στην Μπαγέρν από την άλλη ο Γκουαρντιόλα έχει κάνει ότι κάνει συνήθως. Δηλαδή κάνει την ομάδα που προπονεί να εξαρτάται από τα κέφια ενός και μόνο παίκτη. Να λειτούργει ως σύνολο και το ντεφορμαρίσμα ενός παίκτη να καλύπτεται από τους υπολοίπους.

Κοιτώντας το πρόλογο θα αναρωτηθεί κάποιος ευλόγα αν ξέχασα κάτι. Όχι δεν ξέχασα. Τον υπόλοιπο σχολιασμό που σας υποσχέθηκα – δηλαδή του Γιουρόπα Λιγκ – να τον αναμένετε στο επόμενο άρθρο. Διότι ακόμα και εκεί πρέπει να πέσει πολύ συζήτηση επί της κλήρωσης. Πάντως οι κληρώσεις των ημιτελικών δυστυχώς μας αφήνουν μια «πικρία». Δυστυχώς μας αφήνει την αίσθηση πως στους τελικούς των διοργανώσεων θα ζήσουμε μια από τα ίδια. Δηλαδή 2 μεγαθήρια να φτάνουν στο τελικό. Καλά τα μεγαθήρια αλλά ακόμα καλύτερες είναι οι εκπλήξεις. Δεν θα θέλατε και εσείς να δείτε μια έκπληξη;