Το ΝΒΑ μπροστά στην Ευρώπη

Με αφορμή την αποχώρηση του Τζαμάριο Μουν από τον Ολυμπιακό,άλλο ένα άρθρο έρχεται στην επιφάνεια με θέμα την επίδοση των Nbaers στα ευρωπαϊκά παρκέ. Σίγουρα δεν θα είναι και το πιο ενθαρρυντικό στα αφτιά των Αμερικάνων αλλά ας το δούμε λίγο αναλυτικά.

Γράφει ο Λευτέρης Ζαφειρόπουλος



Αρχίζοντας,οι ερυθρόλευκοι πριν ένα δίμηνο προχώρησαν σε δύο προσθήκες. Οι δύο προσθήκες ήταν από την απέναντι Ήπειρο με σκοπό να βοηθήσουν στους δύσκολους ερχόμενους αγώνες. Στην περίπτωση του Μουν δεν είχε δικαίωμα για συμμετοχή στην Ευρώπη μέχρι τον δεύτερο γύρο όπως όριζαν οι κανόνες. Η αποχώρηση του ίσως να οφείλεται σε πολλούς λόγους. Μπορεί η επιστροφή του Πετγουέη να του έδωσε τα παπούτσια στο χέρι,μπορεί να δημιουργήθηκε αντιπαλότητα με τους υπόλοιπους παίκτες,μπορεί και όμως να μην του άρεσε και ο υψηλός ανταγωνισμός της Ευρώπης σε σχέση με το ελληνικό πρωτάθλημα που ,μεταφορικά μιλώντας, ζωγράφιζε στους αγώνες. Δεν είναι βέβαια ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που ήρθε στην Ευρώπη και δεν απέδωσε τα αναμενόμενα για κάθε προπονητή.

Η ιστορία με τις Αμερικάνικες ενισχύσεις είναι μια παλιά μόδα που τώρα έχει αρχίσει και φθίνει(ειδικά στα ελληνικά γήπεδα) λόγο της κρίσης. Παίχτες όπως Χεησλιπ(ναι αυτός που ο κάθε παναθηναϊκός στα μάτια του έβλεπε τον νέο highlights man) Παουελ( που ακόμα απορεί ο κόσμος πως έχει 2 δαχτυλίδια από NBA και τώρα και μια ευρωλίγκα στο ιστορικό του) Πέρκινς,είναι λίγα από τα χιλιάδες παραδείγματα που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Κατά πάσα πιθανότητα αυτό να οφείλεται στην χαοτική διαφορά των φιλοσοφιών των 2 ηπείρων.

Στην μία μεριά βλέπεις την χαρά του run and gun με χιλιάδες σουτ και άμυνες φαντάσματα(μέχρι πριν την έναρξη των πλέι οφ)που έχουν σαν βασικό στόχο το θέαμα και διαιτητικά λάθη,και στην άλλη μεριά βλέπεις μπάσκετ στρατηγικής με άμυνες σεμιναρίων που δεν δίνουν δικαιώματα για λάθη. Ίσως η έλλειψη άμυνας στην Αμερική να οφείλεται στα πάρα πολλά ματς σε συνδυασμό με τις τεράστιες αποστάσεις που πρέπει να διανύσουν οι παίχτες. Όπως καταλαβαίνει κανείς είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν ''ξένο'' να μπει σε μια τέτοια φιλοσοφία παιχνιδιού σε μικρό χρονικό διάστημα(μην ξεχνάμε οι προπονητές πάντα απαιτούν άμεσα αποτελέσματα). Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς πια ,γιατί τα δυνατότερα ονόματα της Ευρώπης προέρχονται από τις γύρω χώρες και όχι από τον θαυμαστό κόσμο,με μικρή εξαίρεση τον Ρουντι που προέρχεται από 4 χρόνια προϋπηρεσίας εκεί. Για να είμαστε και δίκαιοι θα πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι το ίδιο ισχύει και για τους Ευρωπαίους που κάνουν το μεγάλο βήμα προς τα εκεί,χωρίς να κολλήσουμε σε παραδείγματα όπως Νοβίτσκι και τώρα Ντραγκιτς.

Η όλη μετακίνηση ουσιαστικά είναι ένα ρίσκο, ή όπως λέμε και εμείς οι wannabe στατιστικολόγοι μια πιθανότητα. Μια πιθανότητα που βασίζεται στο ενδεχόμενο είτε να πετύχει κάποιος και να καθιερωθεί στον χώρο και να φτιάξει το όνομα του,είτε να αποτύχει και να ζητήσει το επόμενο αεροπλάνο για το σπίτι του.