Η έλλειψη λογικής, πολιτισμού και αθλητικής παιδείας στα «αιώνια» ντέρμπι

Ο υγιής, υποτίθεται, Έλληνας φίλαθλος ζει και αναπνέει για τα ντέρμπι των «αιωνίων», τα οποίο πραγματοποιούνται τουλάχιστον δύο φορές κάθε σεζόν.

Γράφει ο Ραφαήλ Νησιάγκας









Τις περισσότερες φορές όμως μετά από το εκάστοτε παιχνίδι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, φτάνουμε στο σημείο να ξεφωνίζουμε την φράση «με αυτά που έγιναν, μόνο το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία». Γιατί άραγε; Γιατί το παιχνίδι ανάμεσα στις κορυφαίες ελληνικές ομάδες να μην μπορεί να αποτελέσει μια αθλητική γιορτή και ταυτόχρονα μια μεγάλη διαφήμιση του ελληνικού ποδοσφαίρου;

Αντί να αναζητήσουμε το πρόβλημα και να το αντιμετωπίσουμε, προτιμάμε να το κάνουμε μεγαλύτερο. Μέρες πριν και μέρες μετά τα ντέρμπι οι δύο ομάδες «βομβαρδίζουν» η μια την άλλη με ανακοινώσεις, είτε ειρωνικού είτε προκλητικού περιεχομένου, ενώ ο αθλητικός Τύπος στην πλειοψηφία του προωθεί τον χουλιγκανισμό και το οπαδιλίκι. Αλήθεια, μήπως ως χώρα έχουμε υπεράριθμες αθλητικές εφημερίδες;

Σαφώς και υπάρχουν συμφέροντα για να συμβαίνει διαρκώς αυτό το φαινόμενο. Δεν είναι κακό να αναλογιστεί ένας οπαδός και λειτουργήσει με δική του κρίση. Δεν είναι απαραίτητο να επηρεαστεί και να παθιαστεί από κάποια φυλλάδα, αλλά και ούτε να παρασυρθεί από την φανατισμένη μερίδα οπαδών της ομάδας του. Αντί να φερθεί πολιτισμένα και να ψυχαγωγηθεί παρακολουθώντας έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, θα κοιτάξει να πάει στο γήπεδο να εκτονωθεί και να παρουσιάσει τα… ψυχολογικά του προβλήματα.

Θα συμβεί κάποια στιγμή οι οπαδοί να προκαλέσουν επεισόδια. Αλλά αυτή η ψευτομαγκιά, η μάχη της εξέδρας, που επειδή το έκανε ο άλλος, πρέπει εμείς να κάνουμε τουλάχιστον τα ίδια (και αν μπορούμε αρκετά χειρότερα), για να δείξουμε ποιος είναι ο πιο μάγκας… αυτή η λογική αντικατοπτρίζει IQ ανθρώπου, κάτι λιγότερο από ραδικιού.

Γιατί δηλαδή πρέπει κάποιος να είναι ο λαγός, ή ο μάγκας, ή ο… κούνελος; Σαφώς και ένας άνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται για οπαδισμό θα τρέξει να σωθεί άμα τον κυνηγήσουν να τον σκοτώσουν. Προφανώς και θα προτιμήσει να χαρακτηριστεί λαγός από μερικά αποβράσματα της κοινωνίας, παρά να χάσει την ζωή του.

Είναι χαρακτηριστικό πως λείπουν η αθλητική παιδεία και ο πολιτισμός από το ποδόσφαιρο. Από το ποδόσφαιρο της Ελλάδας, της Ελλάδας η οποία «γέννησε» τον αθλητισμό και έχει διδάξει αθλητικό ήθος, το ευ αγωνίζεσθαι και την ευγενή άμιλλα. Είναι κρίμα μερικά άτομα να ενδιαφέρονται ΜΟΝΟ για την μαγκιά της εξέδρας και όταν πηγαίνουν στο γήπεδο, να μην καταλαβαίνουν ούτε το άθλημα που παρακολουθούν και ούτε να ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα του αγώνα. Απογοήτευση…

Το θέμα είναι ότι το ποτήρι πετάχτηκε. Όχι το κατά πόσο χτυπήθηκε κάποιος από το ποτήρι. Αλλά το γεγονός ότι πετάχτηκε το αντικείμενο. Είτε αυτό συμβαίνει στο « Γεώργιος Καραϊσκάκης», είτε στο «Απόστολος Νικολαΐδης». Η εγκληματικότητα πρέπει να καταδικάζεται από όποια πλευρά και αν προέρχεται, με την ίδια βαρύτητα. Ο χουλιγκανισμός πρέπει να περιορίζεται.

ΥΓ1: Πρώτα από όλα για αποφυγή παρεξηγήσεων το εν λόγω άρθρο δεν έχει χρώμα. Ούτε κόκκινο, ούτε πράσινο, ούτε κίτρινο, ούτε μαύρο, ούτε μπλε. Έχει το χρώμα της ελπίδας για ένα καλύτερο και υγιές ελληνικό ποδόσφαιρο

ΥΓ2: Επιτέλους, πότε περιμένει η ΕΠΟ να δράσει για αυτά τα φαινόμενα;

ΥΓ3: Ε ρε μια Θάτσερ που μας χρειάζεται…

ΥΓ4: Πολλά μπράβο σε Αναστασίου και Ατζαγκούν που επισκέφτηκαν στο νοσοκομείο τον Ολαϊτάν. Αυτές τις εικόνες θέλουμε. Φίλοι στη ζωή, «αντίπαλοι» για 90 λεπτά ΜΟΝΟ στο χορτάρι.

ΥΓ5: Τι δείχνει η παρακάτω φωτογραφία; Ότι οι οπαδοί στην Τουρκία τα κατάφεραν. Εμείς πότε;