Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Η Απόλυτη Δικαίωση


Καλησπέρα σας,

Προσπαθώντας να καταφέρω να χωρέσω στο κεφάλι μου αυτόν τον άθλο που πέτυχε αυτή τη χρονιά η Τσέλσι στο Champions League αποφάσισα πέραν του τελικού να αφιερώσω τις συγκεκριμένες γραμμές στην ομάδα του Ρομάν Αμπράμοβιτς από το 2004 μέχρι και το χθεσινό θρίαμβο. Με αυτήν τη μικρή αναδρομή προσπαθώ να εκφράσω το ποσό της δικαίωσης των φιλάθλων αυτής της ομάδας που δε ξεγελάστηκαν από την πλειονότητα που χαρακτήριζαν το σύλλογο οικονομικό πυροτέχνημα.


Το χτίσιμο... 

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εντάσσουν την Τσέλσι στις λεγόμενες νεόπλουτες ομάδες, για την ακρίβεια είναι οι πιο πολλοί. Υποστηρίζουν ότι με τον πακτωλό χρημάτων που έδωσε ο Ρώσος επιχειρηματίας η Τσέλσι κατάφερε να ανυψωθεί στο ποδοσφαιρικό Ευρωπαϊκό στερέωμα και χωρίς αυτά θα παρέμενε μία μικρομεσαία ομάδα. Πράγματι το 2004 ο Ρομάν Αμπράμοβιτς αγοράζει την ομάδα έναντι ενός σημαντικού ποσού και φαίνεται από την πρώτη μέρα ότι το εγχείρημά του αυτό δεν είναι τυχαίο και δε βασίζεται μόνο στον εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης. Αντιθέτως, φροντίζει από την πρώτη μέρα να ενισχύει σημαντικά το σύλλογο, ώστε εκείνος να είναι ανταγωνιστικός εντός και μετέπειτα εκτός συνόρων. Αμέσως στο Stamford Bridge καταφτάνουν δυνατά χαρτιά τόσο εντός των τεσσάρων γραμμών τόσο και στο τεχνικό επιτελείο. Έτσι η Τσέλσι αποκτά αγωνιστικό επίπεδο και ανεβάζει το γόητρο της αστραπιαία. Ως εδώ όλα κυλάνε ομαλά και δείχνει ότι και η Τσέλσι στα πρότυπα πολλών ομάδων που εξαγοράστηκαν τα τελευταία χρόνια από πλούσιες οικογένειες, είναι καθαρά μία επιχείρηση με στόχο το κέρδος. Εδώ λοιπόν ξεκινά το σημείο που διαφωνώ με την πλειονότητα των φιλάθλων.

Από τη μέρα που εξαγοράστηκε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ομάδας μέχρι και λίγο πριν τη σέντρα στο Μόναχο, οι κινήσεις του συλλόγου δεν ήταν ίδιες με αυτές των μεγάλων εξαγοράσιμων ομάδων. Η Τσέλσι μέσα σε αυτά τα οχτώ χρόνια κατάφερε να πανηγυρίσει συνολικά τους μισούς από τους τίτλους που έχει κατακτήσει από την ίδρυσή της το 1905 όλους όμως εντός των συνόρων. Παράλληλα στα Ευρωπαϊκά δρώμενα έτρωγε κάθε χρόνο τα μούτρα της και κατέβαινε στη συνείδηση πολλών φιλάθλων. Ακόμη και το 2008 όταν έφτασε ένα πέναλτι μακριά από το πολυπόθητο τρόπαιο, δεν κατάφερε στο τέλος να τελεσφορήσει την προσπάθεια της. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πως για κάθε επιχειρηματία που κοιτά μόνο το πορτοφόλι του και τα φώτα της κοινής γνώμης θα ήταν εύκολο μετά από οχτώ χρόνια αποτυχιών, λάθος επιλογών και εσφαλμένων χειρισμών να τα παρατήσει και να αποφασίσει να ασχοληθεί με κάποιο άλλο επικερδές θέμα. Παρόλα αυτά, ο Αμπράμοβιτς αυτά τα οχτώ χρόνια –με εξαίρεση ίσως τα δύο πρώτα- δε συμπεριφέρθηκε ποτέ έτσι στην ομάδα. Κατέκτησε πρωταθλήματα, κύπελλα όμως αυτά δεν ήταν αρκετά για να εκπληρώσει και τη δικιά του φιλοδοξία αλλά και των φιλάθλων της ομάδας. Ο στόχος ήταν ένας, η κατάκτηση της κορυφής στον κορυφαίο Ευρωπαϊκό διασυλλογικό θεσμό. Για να το πετύχει αυτό, γνώριζε ότι δεν αρκούν τα ακριβά ονόματα και οι μεγάλες χορηγίες.

Η δικαίωση...

Ο σύλλογος από το 2004 κατάφερε και έφτιαξε έναν κορμό παιχτών όπου κάθε χρόνο ενισχυόταν με δύο-τρεις ακόμη πολύτιμους κρίκους. Δε προσπάθησε μέσω των ηχηρών μεταγραφών να ζητήσει τα πάντα αύριο το πρωί. Η ομάδα τράφηκε από τις αποτυχίες, αποκόμισε εμπειρίες και απέκτησε τη στόφα του πρωταθλητή. Και τα τρία αυτά όμως εγχειρήματα πραγματοποιήθηκαν σε βάθος χρόνου και δεν εκβιάστηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη. Αυτή είναι η σημαντικότατη διαφορά που διαχωρίζει τους μπλε από τον όμιλο των νεόπλουτων ομάδων. Πέραν όμως των ονομάτων, η ομάδα έφτασε τις σεζόν 2009-2011 να παίζει ίσως μαζί με τη Μπαρτσελόνα το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο στον κόσμο. Τη φετινή χρονιά όμως κάτι φαινόταν ότι χαλάει, κάτι φαινόταν ότι δεν πάει καλά.  Ήττες, γκρίνιες, απολύσεις, διαπληκτισμοί, χαμηλή αυτοπεποίθηση.  Ποιος περίμενε ότι η Τσέλσι αυτή την αποτυχημένη χρονιά θα πανηγύριζε στο τέλος αφενός την κατάκτηση του αρχαιότερου θεσμού στο ποδοσφαιρικό κόσμο, το FA Cup και μετά από λίγα βράδια θα έκανε πραγματικότητα το όνειρο κάθε φιλάθλου της, δηλαδή την κατάκτηση του Champions League. Φαίνεται λοιπόν ότι κάποιος, κάτι της το χρώσταγε και η δικαιοσύνη αποδόθηκε. Πλέον η Τσέλσι καλείται να διαχειριστεί αυτό το ένα αστεράκι στη φανέλα και να μην επαναπαυτεί σε αυτό. Καθώς όπως λέει και μία σοφή παροιμία: «το δύσκολο δεν είναι να φτάσεις στην κορυφή, αλλά να διατηρηθείς εκεί» και αυτό ακριβώς θα προσπαθήσει –ελπίζουμε- να κάνει η ομάδα του δυτικού Λονδίνου.

Η επόμενη μέρα...

Συνεπώς, τα δύσκολα τώρα ξεκινάνε και μόλις κοπάσουν οι πανηγυρισμοί καλό θα είναι ο σύλλογος να κοιτάξει την επόμενη μέρα. Η ομάδα πια είναι μεγάλη όχι όμως μόνο στο όνομα αλλά και στην ηλικία των παιχτών. Χρειάζεται λοιπόν στήσιμο και αλλαγή εκ βάθρων σε πολλές θέσεις. Δε θα ασχοληθώ στο συγκεκριμένο άρθρο για τις πιθανές αλλαγές που ενδεχομένως χρειάζεται η ομάδα αν και επιφυλάσσομαι να το κάνω αυτό στο άμεσο μέλλον. Ένα όμως είναι το μόνο σίγουρο με βάση τη δική μου οπτική, ότι καλό θα είναι η ομάδα να βρει έναν προπονητή άξιο ενός μεγάλου club που να τη βοηθήσει να ξανακερδίσει φιλάθλους με τον τρόπο παιχνιδιού της. Χρωστάμε ευγνωμοσύνη στο Di Mateo αλλά το ποδόσφαιρο που απέδιδε η Τσέλσι γενικά στο μικρό διάστημα της παρουσίας του δεν είναι αντιπροσωπευτικό της ισχύος του συλλόγου. Η ομάδα θα πρέπει να βρει ένα δυνατό και καταξιωμένο προπονητή να τη χτίσει πάλι από την αρχή, παραχωρώντας στον Ιταλό μία θέση σε άλλο πόστο στο σύλλογο. Και πάλι συγχαρητήρια στην ομάδα του Λονδίνου.

Για παλαιότερες αναρτήσεις μου πατήστε εδώ.
Ευχαριστώ,
Δημήτρης Σακελλάρης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου