Και στο τέλος κερδίζουν οι Άγγλοι

Ποιός θα τολμούσε να σκεφτεί μετά από κείνο το βράδυ στο «Σαν Πάολο» ,όπου η Τσέλσι είχε ηττηθεί 3-1 από την πρωτάρα Νάπολι, ότι οι Λονδρέζοι θα κατακτούσαν την κορυφή της Ευρώπης;  Ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός των «Μπλε» δεν θα μπορούσε να πιστέψει αν του έλεγαν ότι αυτή η ομάδα θα απέκλειε την «διαστημική» Μπαρτσελόνα στα ημιτελικά και τελικά θα σήκωνε το τρόπαιο μέσα στο Μόναχο με αντίπαλο τους οικοδεσπότες Βαυαρούς.  Και όμως αυτή η ομάδα κατάφερε να διαψεύσει τους πάντες κατακτώντας την κορυφή, προσφέροντας μια ακόμα απίστευτη ποδοσφαιρική ιστορία στον θεσμό, 'οπου και ο πιο ευρηματικός σεναριογράφος δύσκολα θα σκεφτόταν.

   Όταν ο Αμπράμοβιτς έδιωξε τον Βίλας Μπόας στις αρχές του Μαρτίου, δίνοντας τα ηνία στον Ντι Ματέο, ζήτησε απλά από τον Ιταλό να παίζει η ομάδα στο επόμενο Τσάμπιονς Λιγκ.  Και αυτός το κατάφερε με έναν τρόπο που δεν είχε περάσει ούτε στιγμή από το μυαλό του Ρώσου ιδιοκτήτη.

Ο Ντι Ματέο κερδίζοντας τα αποδυτήρια από την πρώτη στιγμή σε αντίθεση με τον Πορτογάλο προκάτοχο του, παρουσίασε ένα διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού από αυτό που είχε στο μυαλό του ο Μπόας. Με κύριο στόχο την άμυνα και με τις επιθετικές ενέργειες να μην ξεπερνούν συνήθως διψήφιο αριθμό, η Τσέλσι έπαιζε ένα βαρετό αλλά αποτελεσματικό ποδόσφαιρο που σίγουρα δεν διαφήμιζε τον αγγλικό τρόπο παιχνιδιού. Όμως ο Ντι Ματέο ήξερε ότι αυτός ήταν ο μόνος τρόπος ώστε να σωθεί η σεζόν της ομάδας. Τελικά όχι μόνο σώθηκε αλλά έγινε συνάμα μια από τις μεγαλύτερες και αλησμόνητες της ιστορίας των Λονδρέζων όπου οι οπαδοί θα θυμούνται περισσότερο για τις μεγάλες ανατροπές των 2 λεπτών και τις στιγμές των απονομών και των πανηγυρισμών παρά για το ποδόσφαιρο που έπαιξε η ομάδα.

Και αν στο πρωτάθλημα δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ τερματίζοντας 6^η, το… «λεωφορείο» του Ντι Ματέο με τους 11 παίκτες πίσω από το κέντρο σε συνδυασμό με το πείσμα και την αποφασιστικότητα τους, στάθηκαν αρκετά για να αποκλείσουν την πρώην κάτοχο και μεγάλο φαβορί Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό . Η άμυνα είχε κερδίσει τη επίθεση. Αλλά δεν θα ήταν η μόνη φορά.

Κατακτώντας το κύπελλο Αγγλίας η Τσέλσι είχε ήδη πετύχει ένα θαύμα. Απέναντι στην Μπάγερν Μονάχου σε συνδυασμό με  την δύναμη της έδρας, οι Λονδρέζοι κυνήγαγαν το ακατόρθωτο με την ταυτότητα να έγραφε «απόλυτο αουσάιντερ» για άλλη μια φορά.  Με τον Ντι Ματέο να επιλέγει την νικηφόρα συνταγή του κατενάτσιο , περίμενε τους Γερμανούς σε όλον τον αγώνα ποντάροντας στις αμυντικές αρετές των παικτών του, τις ικανότητες του Τσέχ και την… τύχη.  Και δικαιώθηκε.

Με τον Τσέχο τερματοφύλακα να πέφτει σωστά και στα 6 πέναλτι (!) πιάνοντας τα 3 και με τον Ντρογκμπα να γίνεται από ήρωας μοιραίος και από μοιραίος ξανά ήρωας, σφραγίζοντας τον τίτλο με το πέναλτι που 4 χρόνια πριν είχε χάσει ο Τέρι, η Τσέλσι στέφτηκε πρωταθλήτρια με σχεδόν μηδαμινή επιθετική παρουσία. Ένα κόρνερ αρκούσε ώστε ο παθιασμένος για το τρόπαιο- Ιβοριανός να σκοράρει και το σίγουρο είναι ότι αν φόραγε την κόκκινη φανέλα η Τσέλσι θα είχε χάσει αρκετά εύκολα.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο Χάινκες έκανε μεγάλο λάθος που ίσως στοίχησε τον τελικό. Βγάζοντας τον καλύτερο του παίκτη και σκόρερ Μίλερ λίγο μετά το γκολ για να αποθεωθεί από το κοινό των Βαυαρών και βάζοντας τον αμυντικογενή Βαν Μπούιτεν, η Μπάγερν έχασε τις επιθετικές διεισδύσεις του πρώτου που ήταν απαραίτητες στον έξτρα χρόνο. Και μπορεί να ακούγεται λεπτομέρεια αλλά ο Μίλερ ήταν ο μόνος που διασπούσε με μεγάλη επιτυχία την αμυντική γραμμή της Τσέλσι και έδειχνε περισσότερο απειλητικός. Συν ότι ο Χάινκες αφαίρεσε από το παιχνίδι μια επιθετική μονάδα που με τον τραυματισμό του Ριμπερί έμεινε με -2 επιθετικούς στην παράταση.  Με το παιχνίδι να πηγαίνει στα πέναλτι, η Τσέλσι πέτυχε τον σκοπό της μιας και δεν μπορούσε να χτυπούσε στα ίσα τους Γερμανούς ενώ ο Τσέχ είχε είδη αποκτήσει ψυχολογία από το πέναλτι του Ρόμπεν και φαινόταν σαν γίγαντας στα μάτια των αντιπάλων που η ψυχολογία τους ήταν στο ναδίρ.  Και φάνηκε εκ του αποτελέσματος.

Οι μαύρες αναμνήσεις του 2008 πέρναγαν στο μυαλό των φίλων των «Μπλέ». Όμως αυτή την φορά η ιστορία γράφτηκε διαφορετικά και μια  Άγγλικη ομάδα κατάφερε να νικήσει Γερμανική στα πέναλτι.  Η Τσέλσι είχε κάνει την απόλυτη ανατροπή βάσει προγνωστικών και εμφάνισης και ήταν αυτή που πανηγύρισε στο τέλος της βραδιάς αμφισβητώντας την ρήση του Λίνεκερ. "Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο 22 τύποι τρέχουν γύρω γύρω πίσω από μια μπάλα, ένας διαιτητής κάνει ένα σωρό λάθη και στο τέλους κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί"  είχε πει ο Άγγλος διεθνής μετά την ήττα Αγγλίας απο την Γερμανία στα πέναλτι στον ημιτελικό του 90' για το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Ντρογκμπά και η παρέα του όμως τον «ανάγκασαν» να αναθεωρήσει 22 χρόνια μετά,  ανεβάζοντας όλη την πρόταση στον λογαριασμό του στο Twitter προσθέτοντας όμως την φράση:  «Άλλα όχι πια» .

Football is a simple game. 22 players kick a ball around for 120 minutes, and at the end the Germans always win! But not any more
— Gary Lineker (@GaryLineker) May 19, 2012

Η νίκη της ομάδας πανηγυρίστηκε δεόντως από όλους τους οπαδούς της  στο Λονδίνο αλλά λίγο πιο Βόρεια οι οπαδοί της Τότεναμ έτρεφαν ανάλογα συναισθήματα με αυτά των Γερμανών φίλων της Μπάγερν. Ο λόγος;  Η Τσέλσι ως νικήτρια έπαιρνε αυτόματα την θέση της στους ομίλους, στέλνοντας τα «σπιρούνια» στο Γιούροπα Λίγκ. Και δεν είναι μόνο αυτό.  Οι «Μπλέ»  «έκλεψαν» και τα εκατομμύρια που θα έπαιρνε ο σύλλογος αν κούναγε το σεντόνι και μαζί με αυτά τις ελπίδες για δυνατότερη μεταγραφική ενίσχυση φέρνοντας στο προσκήνιο ενδεχόμενα για αποχωρήσεις παικτών πρώτης γραμμής. Κινδύνους που αντιμετώπιζε άμεσα η Τσέλσι αν δεν κατακτούσε το τρόπαιο. 

Η ομάδα του Ντι Ματέο απέδειξε ότι με θέληση, πείσμα, σθένος και συγκεκριμένο πλάνο παιχνιδιού,  οποιοσδήποτε «μικρός» μπορεί να ονειρευτεί  και να κερδίσει τον «ισχυρό» και δη σε ένα άθλημα που λέγεται ποδόσφαιρο που έχει να επιδείξει αμέτρητες νίκες του «Δαυίδ» σε υψηλό επίπεδο. Και αυτό είναι η ομορφιά του αθλήματος.

 Για τους μη «ρομαντικούς», η επικράτηση της Τσέλσι ίσως σχολιάστηκε με καυστικά σχόλια αλλά η αλήθεια είναι ότι στην «Άλλιανς Αρίνα» απολαύσαμε άλλη μια τρομερή ποδοσφαιρική μάχη και ας μην είχε το ανάλογο θέαμα του  περσινού τελικού στο Γουέμπλει. Είχε όμως αμέτρητα καρδιοχτύπια, τρομερό πάθος, contrast συναισθημάτων και φυσικά την μεγάλη έκπληξη μετά από ένα παιχνίδι σχεδόν 2 μίση ωρών. Και αν στην αρχή ο τελικός δεν προϊδέαζε κάτι τέτοιο, το τέλος ήταν αντάξιο ενός τελικού Τσαμπιονς Λιγκ υπενθυμίζοντας ότι στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος.

Υ.Σ  Η στιγμή του Ντρογμπά να αγκαλιάζει τον πρώην συμπαίκτη του και μοιραίου Ρόμπεν ήταν από τις πιο συγκινητικές και fair play σκηνές του τελικού

Υ.Σ 2  Αξιοσημείωτο είναι ότι εκείνο το βράδυ στο Λονδίνο πλην το θρίαμβο της Τσέλσι και την πίκρα της Τότεναμ, η Γουέστ Χαμ πανηγύριζε την άνοδο στα σαλόνια της Πρέμιερ Λιγκ νικώντας την Μπλάκπουλ στον τελικό της Τσάμπιονσιπ δίνοντας έτσι τον 3ο ποδοσφαιρικό παλμό στην "πόλη του Τάμεση".

Κώστας Καραγιαννόπουλος

                                                                                                  

Για τα υπόλοιπα άρθρα μου πατήστε:
http://goo.gl/HehLn