Επιμένει… ευρωπαϊκά!

Συνέχεια και τη νέα ποδοσφαιρική χρονιά θα έχει το ταξίδι του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Μπορεί να αγχώθηκε, μπορεί να μην έβγαλε μάτια. Η νίκη επί της Μάλμε ήταν επιτακτική και εν τέλει επιτεύχθηκε, έστω και με χιτσκοκικό φινάλε.


Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος




Αντικειμενικά, στο άκουσμα των αντιπάλων, το Σεπτέμβρη, ο ρεαλιστικός στόχος των ερυθρολεύκων ήταν η τρίτη θέση και η πρόκριση στη νοκ-άουτ φάση του Europa League. Πρακτικά ο Ολυμπιακός έχει πετύχει το στόχο του. Σαφώς οι εμφανίσεις των Πειραιωτών στον όμιλο, ειδικά με την Ατλέτικο στο Φάληρο και οι δύο με τη Γιουβέντους, είχαν δικαιολογημένα γεννήσει προσδοκίες ακόμα και για πρόκριση. Με τις πρωταθλήτριες Ιταλίας και Ισπανίας, όμως, αυτό το σενάριο αποδείχθηκε ουτοπικό. Κι ας χρειάστηκε η τελευταία αγωνιστική και μια πολύ βολική ισοπαλία, η οποία τους έδωσε την πρόκριση, αφήνοντας τον πρωταθλητή Ελλάδος οριστικά τρίτο.

Η αλήθεια είναι πως με τις τελευταίες εμφανίσεις του, ο Ολυμπιακός έδωσε λαβές για αμφισβήτηση από μία ομάδα επιπέδου… Εργοτέλη. Η αρχή είχε γίνει ήδη από το παιχνίδι στη Σουηδία. Η ήττα στη Σκανδιναβία ήταν τρομερά ντροπιαστική και αποτέλεσε εφαλτήριο ενός κύκλου αμφισβήτησης, όσον αφορά τις εμφανίσεις της ομάδας του λιμανιού στα ευρωπαϊκά παιχνίδια. Επικοινωνιακά, σε σύγκριση με τις περασμένες, επιτυχημένες, πορείες η φετινή σεζόν στο Champions League αμαυρώθηκε. Όχι λόγω της ήττας στη Σουηδία, αλλά λόγω του πατήματος που δόθηκε στον προπονητή μιας άσημης πρωτάρας να προκαλεί με απαξιωτικά σχόλια και στα δύο παιχνίδια.

Η νίκη επί της Μάλμε στο «Γ. Καραϊσκάκης» δε σημαίνει τίποτα απολύτως. Ο Ολυμπιακός δεν παρουσιάστηκε μεταμορφωμένος προς το καλύτερο. Πέρα από μια αποτελεσματικότερη επιθετική συγκομιδή παρουσίασε ακριβώς τα ίδια προβλήματα με ΠΑΟΚ και ΠΑΣ Γιάννενα στο ίδιο γήπεδο. Άναρχη επιθετική ανάπτυξη, με τους δύο μπακ να καλύπτουν όλη την εκάστοτε πτέρυγα και να μένουν από δυνάμεις και καθαρό μυαλό λόγω της κόπωσης, όσο κυλούσε το παιχνίδι προς το τέλος του. Αργές επιστροφές της άμυνας στο transition, όταν δηλαδή η ομάδα από την επίθεση έχανε τη μπάλα και έπρεπε να αμυνθεί εγκαίρως.

Παραδόξως, η πίεση για το αποτέλεσμα δε φάνηκε να επηρεάζει τους παίκτες του Μίτσελ. Ακόμα και όταν το ματς έγινε 2-2 υπήρχε μια σιγουριά μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Έλειψαν αισθητά οι σπασμωδικές αντιδράσεις του παρελθόντος (βλέπε με τη Μέταλιστ προ τριετίας). Ο Μίτσελ, από τον πάγκο, έδειχνε να ζει έντονα το παιχνίδι. Για πρώτη φορά τον είδαμε να βγάζει τόση ένταση στα γκολ της ομάδας του. Ένιωθε κι αυτός τη Δαμόκλειο Σπάθη να κρέμεται πάνω από το κεφάλι του. Γιατί κακά τα ψέματα, σε περίπτωση αποκλεισμού πολύ δύσκολα θα τον βλέπαμε να συνεχίζει στην ομάδα του Πειραιά. Καλώς ή κακώς.

Η ουσία είναι πως το ταξίδι συνεχίζεται. Το Europa είναι μια διοργάνωση που θεωρώ πως ταιριάζει καλύτερα στις ελληνικές ομάδες. Ομάδες όπως η Φούλαμ και η Σέλτικ κατά καιρούς έκαναν πορείες μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης. Τα προβλήματα δε λύθηκαν. Είναι εκεί και υπάρχουν. Προς το παρόν ο Ολυμπιακός κέρδισε χρόνο και ηρεμία, όχι απλώς ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι. Η ενίσχυση του ρόστερ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ώστε το ευρωπαϊκό ταξίδι να μην έχει άδοξο τέλος αρχές Φλεβάρη.