"Κοιτάμε μπροστά" κι αηδίες!

Τεράστια η Ελληνική γλώσσα και όμως αυτήν την κατάσταση δε μπορεί να την περιγράψει. Η ήττα από τα Νησιά Φαρόε ξεγύμνωσε εντελώς αυτό το στημένο συνονθύλευμα που τολμά και κομπάζει ότι αποτελεί την Εθνική Ελλάδος ποδοσφαίρου.

Γράφει ο Δημήτρης Σακελλάρης

Το πιο λυπηρό δεν είναι να βλέπεις την εθνική ομάδα να χάνει τέτοια ματς με τέτοια απόδοση. Το πιο λυπηρό είναι να καταλαβαίνεις ότι την εθνική στην πλειονότητά της δεν την απαρτίζουν πια ποδοσφαιριστές με σορτσάκια και φόρμες, αλλά managers με κουστούμια και χαρτοφύλακες που επειδή δε ξέρουν να κάνουν κοντρόλ και σουτ, βάζουν τους παίκτες να τους εκπροσωπούν. Παρακολουθώντας την εθνική διαπιστώνεις τη σήψη του σύγχρονου ποδοσφαίρου που δημιουργεί συνεχώς υπεραξίες και χάνει την ουσία του.

Αυτή είναι η σύγχρονη εθνική. Ένα σύνολο αδρά πληρωμένων ποδοσφαιριστών που θαμπωμένοι από το χρήμα και την προβολή που δεν έχουν δημιουργήσει με τον ιδρώτα τους αλλά με τις γνωριμίες τους, έχουν απλά την αίσθηση ότι η εθνική ομάδα δεν είναι καθήκον αλλά τυπική υποχρέωση. Με λίγα λόγια είναι 6 ματς το χρόνο για τυπικούς λόγους και μετά Champions League, Serie A, κ.λπ..

Δεν ήταν πάντα έτσι. Η Ελλάδα αναδείχθηκε σε ποδοσφαιρική δύναμη βασιζόμενη σε παίκτες που κύριο μέλημά τους ήταν η απόδοση -που μπορούσε υπό προϋποθέσεις να επιφέρει καλύτερο ποδοσφαιρικό μέλλον. Υπήρχαν ποδοσφαιριστές που μεγάλωσαν με το όνειρο της φανέλας με το εθνόσημο, μάτωσαν γι’ αυτό και τελικά δικαιώθηκαν. Τι έχουν να απαντήσουν σε εκείνους οι σημερινοί εκπρόσωποι; Η απάντηση είναι απλή: ΛΕΦΤΑ. Η υπερ-πληροφόρηση και η υπερ-προβολή έχουν καταφέρει να αναγάγουν την αξία των εθνικών ομάδων σε δευτερεύον ζήτημα. Δε μετράει πια το εθνόσημο αλλά το μαλλί, το ζελέ, τα τατουάζ. Δεν έχουν ανάγκη οι ποδοσφαιριστές πια τις εθνικές για να προβληθούν.

Δεν είναι απίθανο κάποιοι να μη στεναχωρήθηκαν για το σημερινό αποτέλεσμα. Οι σημερινοί παίκτες δεν ονειρεύτηκαν ποτέ τη γαλανόλευκη όταν ήταν παιδιά, τη Roma και τη Udinese ονειρεύτηκαν κι αυτό φαίνεται από το σεβασμό που δείχνουν στο έμβλημα. Η κατήφεια κύριοι δεν αρκεί· αν δε συνοδεύεται από περισυλλογή και αυτοκριτική είναι απλά χάσιμο χρόνου.

Τι μπορεί να γίνει από ‘δω και πέρα; Η αλήθεια είναι πάντοτε σκληρή. Αν η ομάδα θέλει να απαρτίζεται ξανά από ποδοσφαιριστές πρέπει να τίθεται πλέον το δίλλημα «της ματωμένης φανέλας ή της σφαλιάρας» που έλεγε και ο Μαραντόνα στα ποδοσφαιρικά του νιάτα. Το καλό με τις εθνικές ομάδες είναι ότι είναι θέμα επιλογής. Αν λοιπόν οι παίκτες είναι διατεθειμένοι να συμμετέχουν θα υποστούν τη μία ή την άλλη συνέπεια του διλλήματος. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αντίο και πάμε στον επόμενο.

Υ.Γ.1: Κάποιοι άνθρωποι είναι άψογοι στο να εκτελούν κάποιοι άλλοι να δίνουν εντολές εκτέλεσης. Γιώργο Καραγκούνη είναι κρίμα να εκτίθεσαι προσποιούμενος ότι μπορείς και τα δύο. Σ’ ευχαριστούμε αλλά ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού.