Premier League: Ρότζερς, δυστυχώς απέτυχες…

Άλλη μια μαρτυρική σεζόν είναι αυτή που θα ολοκληρωθεί, σε μερικές εβδομάδες, για τη Λίβερπουλ. Οι “Reds” ξεκίνησαν ακόμη μια χρονιά με όνειρα και φιλοδοξίες, που ωστόσο, στην πορεία, αυτή εξελίχθηκε σε μια παταγώδη αποτυχία. Η κριτική είναι επιβεβλημένη και το μεγαλύτερο μέρος της οφείλει να στραφεί προς τον προπονητή της ομάδας, Μπρένταν Ρότζερς, του οποίου η αποχώρηση αποτελεί μονόδρομο για την επιστροφή του συλλόγου στις επιτυχίες.
Γράφει ο Άρης Σταμόπουλος

Βρίσκεται στην άκρη του πάγκου της μεγαλύτερης, ευρωπαϊκά, αγγλικής ομάδας για σχεδόν μία τριετία. Είναι ο “αρχιτέκτονας” του οικοδομήματος που ονομάζεται Liverpool F.C. όλο αυτό το διάστημα, έχοντας από τη διοίκηση του συλλόγου τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο, σε ότι έχει να κάνει με τα αγωνιστικά ζητήματα. Όπως αντιλαμβάνεστε, οι κατηγορίες που τον βαραίνουν είναι πολλές. Για να γίνει όμως σωστή και αντικειμενική κριτική, πρέπει να περιοριστούμε στον άξονα αποτελεσματικότητα -μεταγραφές- τρόπαια.

Το 2012, όταν και ανέλαβε τις τύχες της ομάδας, η Λίβερπουλ προερχόταν από τη χειρότερη σεζόν της ιστορίας της στην Premier League, αφού κατετάγη 8^η στο πρωτάθλημα. Το League Cup, το οποίο κατέκτησε την ίδια χρονιά, δεν ήταν αρκετό για να παραμείνει στο πάγκο ο, ζωντανός θρύλος της ομάδας, Κένι Νταγκλίς. Η αντικατάστασή του από τον φέρελπι Ιρλανδό τεχνικό ήταν φυσικό επακόλουθο. Επί εποχής Ρότζερς, η ομάδα του Μερσεϊσάιντ απέκτησε ξανά την επιθετικογενή φιλοσοφία, από την οποία διεπόταν ανέκαθεν ο σύλλογος, που είχε χάσει επί εποχής Χόντσον-Νταγκλίς. Μια επιθετική φιλοσοφία που δε μπαίνει σε καλούπια, που αποσκοπεί στο συνδυασμό αποτελεσματικότητα-θέαμα. Που τείνει να φτάσει στα όρια της αφέλειας.

Ναι, η Λίβερπουλ παίζει αφελές ποδόσφαιρο. Παίζει για το θέαμα και τα πολλά γκολ. Αυτή είναι η λογική του Ρότζερς. Μια παραλλαγή του ποδοσφαίρου της Μπαρτσελόνα, με πρέσινγκ στα ¾ του γηπέδου, με πολύ κατοχή μπάλας και πολλά κλεψίματα όταν αυτή χαθεί. Ασχέτως αν κερδίζει με 2-0 στο 10’ ή αρκεί μία ισοπαλία για να… κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Μόνο που για να παιχτεί αυτό το ποδόσφαιρο χρειάζονταιαι και οι κατάλληλοι παίκτες για να το υπηρετήσουν. Την πρώτη του χρονιά έμεινε στην 7^η θέση και εκτός Ευρώπης ακριβώς διότι δεν είχε τα μέσα για να παίξει το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο που ήθελε. Ο Σουάρες ήταν άγουρος τότε, ο Χέντερσον το ίδιο, ο Τζέραρντ πάλευε μόνος με τα θηρία και ουσιαστικές λύσεις δεν υπήρχαν.

Πέρυσι, το πρωτάθλημα χάθηκε εξαιτίας της αφελούς προσέγγισης με την οποία ο Ρότζερς διαχειριζόταν όλα τα παιχνίδια. Δίχως σκοπιμότητα, δίχως να παίζει για το αποτέλεσμα. Μόνο επίθεση, πολλά γκολ στους αγώνες, ώστε το κοινό να είναι ικανοποιημένο. Και πίσω; Καιάδας. Από ένα σημείο και μετά τα παιχνίδια πήγαιναν στο “όσα φάμε κι όσα βάλουμε”. Φέτος, για να καλύψει τα κενά στην άμυνα, άλλαξε το σύστημα. Δεν το έκανε επειδή το ήθελε, αλλά επειδή ήταν επιτακτική ανάγκη. Το ποδόσφαιρο του Ρότζερς επιτάσσει την ύπαρξη ενός σταρ παγκόσμιας κλάσης. Που να μπορεί να δημιουργεί, να μαρκάρει, να κλέβει, να εκτελεί. Με λίγα λόγια να μπορεί να κάνει τα πάντα στο γήπεδο. Σε αυτό το ρόλο δεν υπήρχε καλύτερος από τον Σουάρες.

Τα αποτελέσματα φέτος έρχονταν, όσο συγκεκριμένοι παίκτες ήταν φορμαρισμένοι το ίδιο χρονικό διάστημα. Κυρίως οι Χέντερσον, Στέρλινγκ, Κοουτίνιο, Λαλάνα, Σκρτελ. Με το που ξεφούσκωσαν Χέντερσον, Λαλάνα και Στέρλινγκ το αήττητο σερί του 2015 σταμάτησε, η αυτοπεποίθηση έπεσε και ο στόχος της τετράδας εξαφανίστηκε. Στην Αγγλία, του ασκούν έντονη κριτική τόσο για την πορεία της Λίβερπουλ όσο και για τη διαχείριση του με τον τραυματισμό του Στάριτζ. Σε γκάλοπ, μάλιστα, που έγινε μέσω της ιστοσελίδας της εφημερίδας London Evening Standard, το 85% των ερωτηθέντων θεωρούν πως ο Ρότζερς πρέπει να αποχωρήσει το καλοκαίρι.

Στο κομμάτι των μεταγραφών, από τη μία, έχει κάνει αρκετές εύστοχες επιλογές. Κοουτίνιο, Στάριτζ, Σακό και Τσαν είναι μερικές από τις ποιοτικές κινήσεις που έχουν γίνει επί Ρότζερς στη Λίβερπουλ. Από την άλλη, υπάρχουν περιπτώσεις που το χρήμα σπαταλήθηκε απερίσκεπτα. Μπαλοτέλι με 18 εκατομμύρια ευρώ, Μάρκοβιτς με 25, Λόβρεν με 27, Λαλάνα με 23 είναι μόνο ορισμένες από τις δαπανηρές κινήσεις που δεν επέφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Αν μιλήσουμε για απογοητευτικές επιλογές, ξεκάθαρα Μπαλοτέλι, Λόβρεν, Λάμπερτ, Μανκίγιο, Ασπάς, Λουίς Αλπμέρτο, Σαχίν, Μπορίνι και Ασσαϊντί μπορούν να θεωρηθούν πεταμένα λεφτά. Όταν κάνεις τόσες πολλές άστοχες επιλογές μέσα σε 3 χρόνια, ζημιώνεις τρομερά το σύλλογο και δυσχεραίνεις την οικονομική του εξυγίανση, η οποία έχει αρχίσει από το 2011.

Όσον αφορά τα τρόπαια, αρκεί μόνο να αναφέρουμε πως Σουόνσι και Γουίγκαν έχουν περισσότερα τρόπαια από τη Λίβερπουλ στο διάστημα 2012-2015! Οι Ουαλοί κατέκτησαν το League Cup το 2013, ενώ την ίδια χρονιά η Γουίγκαν κατέκτησε στο F.A. Cup  στον τελικό με τη Σίτυ. Πόσα τρόπαια έχει ο Ρότζερς με τη Λίβερπουλ; Μηδέν. Μαζί με τον Χόντσον είναι οι μόνοι σύγχρονοι προπονητές της Λίβερπουλ που δεν έχουν κατακτήσει κάποιο τρόπαιο. Ακόμη και ο Νταγκλίς έφυγε με ένα League Cup.

Ήδη, η φετινή χρονιά είναι πέρα για πέρα αποτυχημένη. Θα μου πείτε δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Υπάρχουν ακόμη 4 αγωνιστικές. Σε αυτές τις εναπομείναντες αγωνιστικές ο στόχος, που έχει απομείνει για την ομάδα του Μεγάλου Λιμανιού, είναι να μη χάσει την έξοδο στο Europa League από τις Τότεναμ και Σαουθάμπτον. Για την 4^η θέση και το Champions League ούτε λόγος. Τα λάθη που έχουν γίνει (και) φέτος είναι πολλά, με το μεγαλύτερο μερίδιο να ανήκει στον προπονητή. Μια πιθανή αποχώρηση του Ρότζερς θα ήταν ευεργετική και για την ομάδα και για τον ίδιο, καθώς ο κύκλος του στο σύλλογο δείχνει πως τείνει προς ολοκλήρωση.

Προσωπική μου άποψη, η Λίβερπουλ πρέπει να κυνηγήσει τον Γιούργκεν Κλόπ το καλοκαίρι. Είναι προπονητής που δουλεύει και φέρνει αποτελέσματα μακριά από το άγχος του “πρέπει”, ενώ παράλληλα αρέσκεται να δημιουργεί ομάδες βασιζόμενος σε νεαρής ηλικίας παίκτες τους οποίους και αναδεικνύει. Είναι ο ιδανικότερος manager που κυκλοφορεί στην αγορά για τους “Reds”, καθώς τα “θέλω” και των δύο πλευρών κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση. Θα είναι δύσκολο να τον πείσουν αλλά όχι ακατόρθωτο. Εξάλλου, μια μάχη ανάμεσα σε Μουρίνιο και Κλοπ θα έδινε νέο ενδιαφέρον στο πρωτάθλημα.