ΝΒΑ - Ευρώπη : Τόσο μακριά και τόσο κοντά

Για πρώτη φορά στην ιστορία του το ελληνικό μπάσκετ θα έχει 4 αντιπροσώπους στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Στους ήδη υπάρχοντες Κουφό, Καλάθη (έστω κι αν λογίζονται σαν ομογενείς) και Γιάννη Αντετοκούνμπο από φέτος θα προστεθεί και ο Κώστας Παπανικολάου, και ίσως και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Πραγματοποιώντας έτσι το πιο τρελό μπασκετικό τους όνειρο.

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς

Αλλά δεν είναι μόνο οι Έλληνες οι οποίοι βλέπουν την πόρτα του ΝΒΑ να ανοίγει πλέον πιο εύκολα. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι αθλητές από την Ευρώπη κυρίως, αλλά και από Λατινική Αμερική, Αφρική και Ωκεανία, κάνουν το μεγάλο άλμα για την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Την περασμένη σεζόν ο αριθμός των μη-Αμερικάνων ή με διπλή υπηκοότητα που αγωνίστηκαν στο ΝΒΑ κυμάνθηκε στο νούμερο-ρεκόρ των 100, ποσοστό δηλαδή κοντά στο 20% του συνόλου. Αποκτά μάλιστα μεγαλύτερη σημασία αν αναλογιστούμε ότι σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται ορισμένοι από τους αστέρες του πρωταθλήματος, όπως ο Τζινόμπιλι, ο Νοβίτζκι, τα αδέρφια Γκασόλ, ο Νας και άλλοι.

Πριν ορισμένες δεκαετίες για να κερδίσεις ένα συμβόλαιο στις ΗΠΑ δεν έπρεπε να είσαι απλά καλός, αλλά από τους καλύτερους. Πέρα από τους Ντράζεν, Σαμπόνις, Ντίβατς πολύ λίγοι ήταν εκείνοι που έχοντας παίξει πρώτα στην Ευρώπη κατάφεραν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα 80’s και τα 90’s. Εδώ ολόκληρος Νίκος Γκάλης και δεν αγωνίστηκε ποτέ! Το χάσμα μεταξύ ΝΒΑ και υπόλοιπου κόσμου όμως χρόνο με τον χρόνο μειωνόταν με αποτέλεσμα σταδιακά να βλέπουμε όλο και περισσότερους international παίκτες να κάνουν την εμφάνιση τους.

Αν κάτι κάνει τους Αμερικανούς να ξεχωρίζουν τόσο πολύ από τους υπόλοιπους συναθλητές τους, αυτό είναι πιθανότατα τα αθλητικά προσόντα στα οποία υπερτερούν τρομακτικά. Προσωπική μου άποψη, ακόμα κι αν ακουστεί υπερβολική, είναι ότι η πλειοψηφία των παικτών με πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάποια από τις κορυφαίες ομάδες της ηπείρου μας από άποψη τεχνικών χαρακτηριστικών βρίσκονται πιθανότατα στο ίδιο επίπεδο με κάποιον ρολίστα του ΝΒΑ. Σε αυτό έχει συντελέσει και το γεγονός ότι το μπασκετ εδώ είναι πιο “τακτικό”, με τους καλαθοσφαιριστές να είναι κατά έναν τρόπο αναγκασμένοι να μάθουν να παίζουν σαν μέλη της ομάδας, και κυρίως να αμύνονται, έννοια που δεν συναντάμε τόσο συχνά στις ΗΠΑ.Όμως οι περισσότεροι είναι ένα επίπεδο πιο κάτω σε φυσικά προσόντα, στοιχείο το οποίο είναι πολύ βασικό για να αντέξει κάποιος στους ρυθμούς αυτούς. Σίγουρα υπάρχει και ο αντίλογος, καθώς είναι αρκετά τα παραδείγματα διάσημων πρώην Ευρωπαίων NBAers που επέστρεψαν σαν αποτυχημένοι.

Πριν λίγες εβδομάδες στα γήπεδα της Ισπανίας αυτή η κουβέντα για τις διαφορές των δύο κόσμων άνοιξε ξανά, με αφορμή τις εμφανίσεις της Team USA. Το σύνολο του Mike Kryzewski χωρίς σχεδόν κανέναν από τους superstars αλλά αποτελούμενο κυρίως από ανερχόμενα παιδιά, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με μεγάλη άνεση ρίχνοντας 30αρες και 40αρες σε όποια ομάδα βρισκόταν στον διάβα της. Σε μια διοργάνωση μάλιστα που οι αρκετές απουσίες που είχε έκαναν τους Ισπανούς να πιστεύουν ότι έχουν αρκετές ελπίδες να σηκώσουν το τρόπαιο μπροστά στους συμπατριώτες τους.

Η επιτυχία αυτή ήρθε σε μια περίοδο που η κυριαρχία του ΝΒΑ έναντι της Ευρώπης είχε αρχίσει να αμφισβητείται πρόσφατα. Πρώτα ήταν η Αργεντινή και η Σερβία το 2002 οι οποίοι ανάγκασαν τις ΗΠΑ να αποχαιρετήσουν το Μουντομπάσκετ της Indianapolis από τα προημιτελικά. Και φυσικά ακολούθησαν το κάζο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όπως και ο άθλος της Εθνικής μας στην Σαϊτάμα το 2006 που ανάγκασε την ομάδα των James, Wade, Howard, Anthony να δεχτεί 101 πόντους. Προσθέστε μάλιστα και τις 10 νίκες σε σύνολο 54 αγώνων που έχουν πετύχει σε φιλικά προετοιμασίες απέναντι στο ΝΒΑ ευρωπαϊκοί σύλλογοι τα τελευταία 10 χρόνια .

Με το χάσμα όπως είπαμε να έχει μειωθεί, έχουν γίνει κάποιες συζητήσεις πάντως για την δημιουργία στο (μακρινό) μέλλον μιας “ευρωπαϊκής περιφέρειας” του NBA. Φυσικά για να γίνει κάτι τέτοιο, οι ομάδες που θα πρέπει πιθανότατα να αναπροσαρμοστούν σε μεγάλο βαθμό. Θα μπορούσε άραγε ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η Μπαρτσελόνα ή η Ρεαλ να πετύχει παραπάνω από 15-20 νίκες σε μια υποθετική σειρά 82 τέτοιων αγώνων; Δύσκολα θεωρώ, ειδικά αν σκεφτούμε την τεράστια διαφορά σε οικονομικό επίπεδο μεταξύ των δύο ηπείρων. Μιλάμε άλλωστε για μεγαθήρια γύρω από τα οποία κινούνται εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο.

Τις τελευταίες δεκαετίες οι Αμερικανοί ανακαλύπτουν όλο και περισσότερο ότι υπάρχει μπάσκετ και στον υπόλοιπο κόσμο. Μάλλον δεν θα καταφέρουν ποτέ να βαδίσουν παράλληλα, ωστόσω μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι επιτυχίες της Ευρώπης σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο έναντι του ΝΒΑ παρουσιάζουν αυξητική τάση, δείχνει πόσο πολύ έχει ελαττωθεί η απόσταση αυτή.