Το παιχνίδι κύλησε όπως αναμενόταν, με την Ολλανδία να έχει την υπεροχή σε όλα τα στατιστικά εκτός από αυτά που αφορούσαν το τερματοφύλακα. Αποκρούσεις δηλαδή είχε περισσότερος ο «τέλειος» κύριος Νάβας και λιγότερες αλλά σημαντικές (ειδικά μία στο τέλος) ο Σίλεσεν. Ο Ρόμπεν με τον Σνάιντερ έψαξαν κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να νικήσουν τον αντίπαλο τερματοφύλακα αλλά δε τα κατάφεραν.
Αφού, λοιπόν, οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν αρκούντως ικανοί να πετύχουν γκολ και να πάρουν τη πρόκριση, είπε ο Φαν Χάαλ να τους κλέψει τη δόξα. Έχοντας ως δεδομένο ότι η Κόστα Ρίκα μπαίνει με τα παρακάτω πλεονεκτήματα έπρεπε να τα ανατρέψει. Είχαν ξαναβρεθεί στα πέναλτι με την Ελλάδα και είχαν πρόσφατη εμπειρία, ο Νάβας είχε ρυθμό με τόσες αποκρούσεις και από την αρχή πόνταραν στα πέναλτι για να περάσουν.
Όλα έδειχναν ότι το φαβορί θα πανικοβαλλόταν και η Κόστα Ρίκα θα ήταν πιο έτοιμη. Εκεί ο μαέστρος αλλάζει τη μελωδία και βάζει στα αυτιά των αντιπάλων σκληρό ροκ. Αλλαγή τερματοφύλακα στο 120 και άσε τους άλλους να αναρωτιούνται. Δεν αφορά την άρση εμπιστοσύνης του προς τον Σίλεσεν, ούτε τόσο την αποδεδειγμένη ικανότητα του Κρουλ στα χτυπήματα πέναλτι. Είναι ένας θεσπέσιος συνδυασμός ποδοσφαιρικής εξήγησης και παιχνιδιού με το μυαλό των αντιπάλων (αγγλιστί mind game).
Αναλύοντας το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, που είναι το πείραγμα της σκέψης των Κοσταρικανών, δεν είναι τίποτα άλλο από τις ίδιες τις σκέψεις. Είτε θετικές είτε αρνητικές εκείνη την ώρα αντί να μπουν, όπως είχαν αποφασίσει οι ίδιοι και με καθαρό μυαλό στη διαδικασία, κάτι-κάποιος τους βάζει σε σκέψεις. Τρομερό χτύπημα που σχεδόν πάντα επηρεάζει τον αθλητή. Μέσα σε όλα αυτά μπαίνει και το παιχνίδι του ίδιου του Κρουλ, που κάνει με τους εκτελεστές, την ώρα των πέναλτι, σηκώνοντας χέρια, πιάνοντας τη μπάλα, κινούμενος στη γραμμή και γενικότερα το ύφος σιγουριάς του.
Όλα αυτά δε θα είχαν γραφτεί στο βιβλίο της ιστορίας του Μουντιάλ αν στο τέρμα δεν ήταν κάποιος Σίλεσεν…Πολύ καλός ο βασικός πορτιέρο της Ολλανδίας αλλά αν η φανέλα έγραφε Φαν Ντε Σαρ δεν θα τολμούσε κανείς να τον βγάλει από μέσα. Θέλω να πω ότι υπάρχει και αμιγώς ποδοσφαιρική εξήγηση όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Ο πρώτος που αγκάλιασε ο Φαν Χάαλ μετά τη πρόκριση ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων, που ήταν καθοριστικός και για την απόφαση της αλλαγής αλλά και για το σκάουτινγκ που είχε προηγηθεί.
Ο Κρουλ είναι σίγουρα πιο έμπειρος και μπορούσε να μπει από το πρώτο πέναλτι δυνατά και να ακολουθήσει με καθαρό μυαλό τις οδηγίες του προπονητή. Επίσης έχει σαν χαρακτηριστικό το ότι είναι μακρύς και αυτό βοηθάει να αποκρούσει κάποιος τέτοια σουτ κοντινής απόστασης. Στα δυνατά και ακριβή πέναλτι θα είχε πρόβλημα αλλά σε κάθε άλλη περίπτωση, αν διάλεγε σωστή γωνία θα είχε καλές πιθανότητες να αποκρούσει.
Έτσι μένεις στην ιστορία και παίρνεις όλη τη δόξα. Αν δεν το έκανε αυτό ότι και να γινόταν, θα έπαιρνε όλη τη δόξα ο Νάβας, που δέχτηκε μόνο ένα γκολ σε ροή από τον Παπασταθόπουλο.
Αφού, λοιπόν, οι ποδοσφαιριστές δεν ήταν αρκούντως ικανοί να πετύχουν γκολ και να πάρουν τη πρόκριση, είπε ο Φαν Χάαλ να τους κλέψει τη δόξα. Έχοντας ως δεδομένο ότι η Κόστα Ρίκα μπαίνει με τα παρακάτω πλεονεκτήματα έπρεπε να τα ανατρέψει. Είχαν ξαναβρεθεί στα πέναλτι με την Ελλάδα και είχαν πρόσφατη εμπειρία, ο Νάβας είχε ρυθμό με τόσες αποκρούσεις και από την αρχή πόνταραν στα πέναλτι για να περάσουν.
Όλα έδειχναν ότι το φαβορί θα πανικοβαλλόταν και η Κόστα Ρίκα θα ήταν πιο έτοιμη. Εκεί ο μαέστρος αλλάζει τη μελωδία και βάζει στα αυτιά των αντιπάλων σκληρό ροκ. Αλλαγή τερματοφύλακα στο 120 και άσε τους άλλους να αναρωτιούνται. Δεν αφορά την άρση εμπιστοσύνης του προς τον Σίλεσεν, ούτε τόσο την αποδεδειγμένη ικανότητα του Κρουλ στα χτυπήματα πέναλτι. Είναι ένας θεσπέσιος συνδυασμός ποδοσφαιρικής εξήγησης και παιχνιδιού με το μυαλό των αντιπάλων (αγγλιστί mind game).
Αναλύοντας το πιο ενδιαφέρον κομμάτι, που είναι το πείραγμα της σκέψης των Κοσταρικανών, δεν είναι τίποτα άλλο από τις ίδιες τις σκέψεις. Είτε θετικές είτε αρνητικές εκείνη την ώρα αντί να μπουν, όπως είχαν αποφασίσει οι ίδιοι και με καθαρό μυαλό στη διαδικασία, κάτι-κάποιος τους βάζει σε σκέψεις. Τρομερό χτύπημα που σχεδόν πάντα επηρεάζει τον αθλητή. Μέσα σε όλα αυτά μπαίνει και το παιχνίδι του ίδιου του Κρουλ, που κάνει με τους εκτελεστές, την ώρα των πέναλτι, σηκώνοντας χέρια, πιάνοντας τη μπάλα, κινούμενος στη γραμμή και γενικότερα το ύφος σιγουριάς του.
Όλα αυτά δε θα είχαν γραφτεί στο βιβλίο της ιστορίας του Μουντιάλ αν στο τέρμα δεν ήταν κάποιος Σίλεσεν…Πολύ καλός ο βασικός πορτιέρο της Ολλανδίας αλλά αν η φανέλα έγραφε Φαν Ντε Σαρ δεν θα τολμούσε κανείς να τον βγάλει από μέσα. Θέλω να πω ότι υπάρχει και αμιγώς ποδοσφαιρική εξήγηση όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Ο πρώτος που αγκάλιασε ο Φαν Χάαλ μετά τη πρόκριση ήταν ο προπονητής τερματοφυλάκων, που ήταν καθοριστικός και για την απόφαση της αλλαγής αλλά και για το σκάουτινγκ που είχε προηγηθεί.
Ο Κρουλ είναι σίγουρα πιο έμπειρος και μπορούσε να μπει από το πρώτο πέναλτι δυνατά και να ακολουθήσει με καθαρό μυαλό τις οδηγίες του προπονητή. Επίσης έχει σαν χαρακτηριστικό το ότι είναι μακρύς και αυτό βοηθάει να αποκρούσει κάποιος τέτοια σουτ κοντινής απόστασης. Στα δυνατά και ακριβή πέναλτι θα είχε πρόβλημα αλλά σε κάθε άλλη περίπτωση, αν διάλεγε σωστή γωνία θα είχε καλές πιθανότητες να αποκρούσει.
Έτσι μένεις στην ιστορία και παίρνεις όλη τη δόξα. Αν δεν το έκανε αυτό ότι και να γινόταν, θα έπαιρνε όλη τη δόξα ο Νάβας, που δέχτηκε μόνο ένα γκολ σε ροή από τον Παπασταθόπουλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου