Είναι κάτι που έχουμε επισημάνει πολλές φόρες σε αυτήν την στήλη. Ότι δηλαδή κάθε αγώνας ποδοσφαίρου είναι σαν μια παρτίδα σκάκι. Όπως λοιπόν στο σκάκι μια κίνηση μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα έτσι γίνεται και στο ποδόσφαιρο. Ο κάθε προπονητής καλείται σε κάθε αγώνα να κάνει ρουά ματ στον αντίπαλο. Το αν το καταφέρνει ή όχι είναι μια άλλη ιστορία….
Γράφει η Δώρα Βελέντζα
Ένας προπονητής που θα μπορούσε να κάνει άνετα καριέρα στο σκάκι είναι χωρίς συζήτηση ο Λουίς Φαν Γκαάλ. Όλες οι τακτικές επιλογές του και το μπλοκάρισμα του αντίπαλου κατά την διάρκεια του Μουντιάλ απλά μας επιβεβαιώνουν. Μπορεί σε κάνα 2 περιπτώσεις να τα βρήκε σκούρα αλλά και πάλι βρήκε τρόπο να ανταπεξέλθει. Σε κάθε αγώνα ήταν σαν έβγαζε τον λαγό από το μαγικό καπέλο. Πολλοί έχουν φτάσει σε σημείο πλέον – ένα βήμα πριν το τελικό –να αναρωτιούνται αν έχει και άλλους λαγούς να βγάλει. Λογική απορία αν αναλογιστεί κανείς ότι βρίσκεται στα ημιτελικά. Άλλωστε 2 αντιπάλους έχει ακόμα – στην ευχάριστη περίπτωση που περάσει τελικό. 2 συστήματα που θα πρέπει να βρει τρόπους να τα αναχαιτίσει. Όπως αναχαίτισε τα ατού των Κοσταρικάνων που αποτελέσαν την ευχάριστη έκπληξη του Μουντιάλ. Αν θεωρείτε υπερβολικό τον χαρακτηρισμό ας ρωτήσετε Άγγλους και Ιταλούς. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν….
Εντάξει οι Κοσταρικάνοι δεν είχαν και τα πολλά ατού. 2 ήταν όλα και όλα. Μάλιστα είχαν ονοματεπώνυμο. Τζοέλ Κάμπελ και Κέιλορ Νάβας. Δεν τυχαίο άλλωστε πως ο Κάμπελ έγινε αλλαγή νωρίτερα χρονικά σε σχέση με τα υπόλοιπα ματς. Όταν ο βασικός επιθετικός του αντίπαλου βγαίνει τόσο νωρίς σημαίνει πως κάτι έχεις κάνει σωστά. Μπορεί οι αμυντικοί των Ολλανδών να μην είναι και … Μπόλντ αλλά τουλάχιστον κάνουν σωστά την δουλειά τους. Όπως την έκανε και όσον αφορά τον Ρουίς. Ας μας πουν οι λάτρεις του Ολλανδικού πρωταθλήματος αν ο Ρουίς τους θύμισε προχθές αυτόν που εκείνοι γνώρισαν και αγάπησαν. Ο Ρουίς που εκείνοι ξέρουν δεν χάνει πέναλτι. Βέβαια να προσμετρήσουμε και κάτι άλλο για την «απουσία» του Ρουίς. Όλοι εμείς έχουμε γνωρίσει τον Ρουίς ως έναν επιτελικό χαφ με χαρακτηριστικά δεκαριού. Άλλωστε αυτά ήταν που του έδωσαν παντεσπάνι σε Ολλανδία και Αγγλία. Το να χρησιμοποιείται λοιπόν στα άκρα είναι καθαρό λάθος και είναι σαν να ακυρώνεις το πιο σημαντικό ατού σου.
Από την αντίθετη πλευρά μπορούμε να πούμε πως ο Φαν Γκαάλ άφησε το καλύτερο ατού του για το τέλος. Πως αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός της αλλαγής ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το τέλος της παράτασης. Συμφώνα με την πλειοψηφία μόνο ένας τρελός προπονητής θα το έκανε αυτό και μάλιστα υπήρχαν άτομα που το χαρακτήρισαν «κίνηση αυτοκτονίας». Ωστόσο ο Φαν Γκαάλ μόνο έτσι δεν το είδε. Ήξερε τι έκανε. Ήξερε πως ενώ είχε ένα τερματοφύλακα ειδήμονα στα πέναλτι – ο Βόρμ έχει προσωπικό ρεκόρ φέτος στην Σουόνσι – έπρεπε να διαλέξει τον Κρούλ. Δεν τον ένοιαξε καν πως ο τερματοφύλακας της Νιουκάστλ είχε πιάσει μόνο 2 κατά την διάρκεια της σεζόν. Εκείνος ήθελε απλά να πετύχει τον σκοπό του. Να εκνευρίσει δηλαδή τους αντιπάλους «εκτελεστές» με μοναδικό σκοπό να χάσουν πέναλτι. Τα mind games του Κρούλ έπιασαν τόπο αν αναλογιστεί κανείς πως ενώ έπιασε 2 προέβλεψε σωστή γωνία σε όλα τα πέναλτι. Ποιος είναι ο τρελός τώρα;
Μιας και μιλήσαμε για σκάκι ένα είναι το σίγουρο. Οι προπονητές Αργεντινής και Βελγίου θα ήταν άθλιοι σκακιστές αν αποφάσιζαν να ακολουθήσουν το άθλημα. Κανείς δεν έκανε κάτι το ουσιώδες ώστε να μπλοκάρει τον αντίπαλο του. Διαφωνώ με όσους θεωρούν ως κίνηση –ματ που δεν πέτυχε την αλλαγή θέσης του Βαν Μπούιτεν. Δεν χρειάζονταν να πάει ο γνωστός αμυντικός μπροστά. Όταν πιέζεις για να βάλεις γκολ μόνο ένα τρικ μπορεί να βοηθήσει. Το επονομαζόμενο και ως τρικ « Ο κοντός και ο ψήλος». Όταν θέλεις να γεμίσεις την περιοχή με σέντρες αυτό το τρικ είναι ταμάμ. Διότι ο ένας βοηθά με το ύψος του και ο έτερος με την ταχύτητα του. Έτσι ναι μπορείς να βάλεις γκολ. Όχι όμως με το «καρφώνεις» 2 βαριά κορμιά στην περιοχή και να βάζεις όλους τους παίχτες να κάνουν σέντρες. Ειδικά όταν έτσι αχρηστεύεις τους πολυδιαφημισμένους μεσοεπιθετικούς σου…
Ο Σαμπέγια από την άλλη θα πρέπει να αισθάνεται τυχερός που προκρίθηκε. Στον προχθεσινό αγώνα άλλωστε πήρε μάστερ στο μάθημα « πώς να αχρηστεύσετε τους αστέρες σας μέσα σε 90’ λεπτά». Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το γεγονός της ομαδικής άμυνας σε κάθε του Βελγίου. Να με συγχωρεί η χάρη αλλά δεν το δέχομαι. Δεν δέχομαι να βλέπω τον Μέσι να μαρκάρει ώστε να καθυστερήσει την ανάπτυξη των αντιπάλων. Από οποιονδήποτε άλλο παίχτη της Αργεντινής θα το δεχόμουν αλλά όχι από την «φίρμα». Δηλαδή τι; Ο Σαμπέγια προτιμούσε να μαρκάρει ο Μέσι από το να προσπαθήσει να σκοράρει για να κλειδώσει το ματς; Αν όντως ισχύει αυτό τότε μάλλον εκεί στην Αργεντινή θα πρέπει να ξανασκεφτούν το θέμα προπονητή – όποια και να είναι η κατάληξη για την Αργεντινή. Όλοι μας έχουμε αγαπήσει την Αργεντινή με τους Λατίνους και τις ντρίμπλες τους. Γιατί πρέπει να μας κάνουν να την μισήσουμε τώρα;
Παρότι αυτοί οι προημιτελικοί μας δίχασαν δεν πιστεύω πως θα γίνει αυτό και στους ημιτελικούς. Διότι στο σημείο που έχουμε φτάσει τώρα δεν υπάρχουν περιθώρια για έναν ημιτελικό – «σούπα». Είναι μαθηματικό βέβαιο πως θα έχουμε δυο ημιτελικούς με μπόλικο θέαμα. Άλλωστε μας προϊδεάζουν για αυτό μόνο και μόνο ακούγοντας τα ονόματα των αντιπάλων. Πολλοί μιλάνε για πρόωρες επαναλήψεις παλιότερων τελικών. Εγώ προσωπικά δεν τους αδικώ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου